- Joined
- Aug 2, 2021
- Messages
- 145
அத்தியாயம்-26
வாழ்க்கை என்னும் படகில் நம்பிக்கை என்னும் துடுப்பை கொண்டே பயணம் செய்யமுடியும்.இதில் தடுமாற்றம் வரும்போது வாழ்க்கைநெறி தடம் மாறிபோய்விடும். திருமணம் என்னும் பந்தத்தில் நம்பிக்கை என்னும் அச்சாணியை கொண்டுதான் வாழ்க்கை சக்கரத்தை நகர்த்த முடியும்.இங்கு பூரணிக்கு சக்கரத்தின் அச்சாணியே ஆட்டம் காண துவண்டு போய் நின்றாள்.
இதை அறியாமல் மீண்டும் மணமேடையில் இருந்து மணியம்மை அவர்களை அழைக்க இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்த படி அசையாமல் நின்று கொண்டு இருந்தனர். அப்போது மணமேடையில் இருந்து இறங்கி புகழிடம் வந்த அழகன் “வாங்க அண்ணா ஒரு போட்டோ எடுத்துக்கலாம்” என கையை பிடித்து அழைத்தான். ஆனால் புகழ் நகராமல் பூரணியே பார்த்துகொண்டிருக்க பூரணி பக்கம் திரும்பிய அழகன் “பூரணி ..பூரணி” என இருமுறை அழைத்தும் அவள் பதில் பேசாமல் நிற்கவும் அவள் அருகில் சென்று “பூரணி..பூரணி” என சத்தமாக அழைக்க ம்ம்ம் என்ன என்றபடி சுய நினைவிற்கு வந்தவள் எதிரில் கழுத்தில் மாலையோடு அழகனை பார்த்ததும் இதுவரை ஏற்பட்ட அதிர்ச்சி எல்லாம் வெடித்து அழுகையாக மாற கண்களில் நீர் அருவில் போல கொட்ட அழகனின் கைகளை பிடித்து கொண்டு “மச்சான்...மச்சான் நான் வந்து” என தேம்பலும் அழுகையுமாக அவள் தடுமாற
உடனே “என்னாச்சு பூரணி...ஏன் அழற “ என அழகன் பதறவும்
அதற்குள் அருகில் இருந்தவர்கள் அவர்களை திரும்பி பார்க்க
அதுவரை பூரணி பார்த்த அதிர்ச்சியில் நின்ற புகழ் ..... அழகன் பூரணியிடம் பேசவும் சற்று சுதாரித்து வேகமாக பூரணியின் அருகில் வந்து அவள் கைகளை பற்றியவன் “வா பூரணி போகலாம்” என இழுக்கவும்
அழகனோ “கொஞ்சம் பொறுங்க...அவ என்னமோ சொல்ல வரா” என புகழை தடுக்கவும்
“அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை அழகன்...நீங்க உங்க வேலையை பாருங்க..நீ வா பூரணி” என அவனை நகர்த்திவிட்டு அவளை இழுத்துக்கொண்டு வேகமாக வெளியே நடந்தான்.
பூரணியோ “விடுங்க என்னை..விடுங்க” என அவன் கைகளை அவனிடம் இருந்து விடுவிக்க போராடிக்கொண்டே அவன் பின்னே செல்ல
அதற்குள் அங்கு வந்த மணியம்மை புகழ் பூரணியை இழுத்து செல்வதையும் அழகனோ அவர்கள் செல்லும் திசையே பார்த்து கொண்டிருப்பதையும் பார்த்தவர் ஏதோ நடந்திருகிறது என உள்ளுணர்வு சொல்ல வேகமாக அவர்களை நோக்கி சென்றார். அப்போது மாணிக்கமோ திருமண சடங்கில் நின்று கொண்டு இருந்தார்.
அதற்குள் அழகன் அவரிடம் வந்து “எண்ணத்தை ஏன் புகழ் அண்ணா இப்படி பண்றாங்க....பூரணி என்கிட்டே ஏதோ சொல்ல வந்தா...சொல்ல விடாம இழுத்திட்டு போறாங்க” என கேட்கவும்
மணியம்மையோ “அடகடவுளே இந்த புள்ளைக்கு கிறுக்கா பிடிச்சிருக்கு.....கண்ணாலத்துல வந்து என்ன காரியம் பண்ணிருக்கா” என மனதிற்குள் புலம்பியவர் “அது தெரியலை தம்பி ...நான் என்னனு பார்கிறேன்...நீங்க மணமேடைக்கு போங்க” என்றவாறு புகழ் சென்ற திசை நோக்கி சென்றார் அவர்.
அதற்குள் புகழ் பூரணியை மண்டபத்தை விட்டு வெளியே அழைத்து வந்தவன் “பூரணி நீ என்ன காரியம் பண்ற.....எதா இருந்தாலும் வீட்ல போய் பேசிக்கலாம்... முதல்ல இப்படி அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்றதா நிறுத்தரியா” என அவன் கோபமாக கேட்கவும் அவளோ அவன் கைகளில் இருந்து வேகமாக தன் கைகளை பிரித்தவள் அவனிடம் இருந்து தள்ளி சென்று அவனை முறைக்க அதற்குள் அங்கு வந்த மணியம்மை “ஏய் பூரணி என்னடி இது.......உனக்கு என்னாச்சு ...நல்லாதானே இருந்தே” என கேட்டுகொண்டே அவள் அருகில் வரவும்
பூரணியோ பதில் சொல்லாமல் கண்களை மூடி மூச்சை இருமுறை இழுத்து விட்டவள் பின்னர் “அம்மா எனக்கு தலை வலிக்குது...நம்ம வீட்டிற்கு போகணும் வாங்க” என்றாள்.
“ என்னடி உளற.........இப்போ எங்கடி போறது...கண்ணாலம் முடிஞ்சு நேரா நம்ம வீட்டுக்கு போகலாம்..... நல்லாதான பேசிட்டு இருந்த......அதுக்குள்ள என்ன வந்திச்சு....சரி சரி இப்போவேனா உனக்கு மாத்திரை வாங்கியாற சொல்றேன்போட்டுக்கோ....முகூர்த்தம் முடிஞ்சா உடனே கிளம்பிடலாம்.” என அவர் சொல்லவும்
“அம்மாஆஆஆஅ!!!!! என பல்லை கடித்தவள் “இப்போ நான் வீட்டுக்கு போகணும் ...நீங்க வரீங்களா இல்லயா” என கேட்கவும்
அவள் முகத்தில் தெரிந்த கோபம்,புகழின் அமைதி இவை எல்லாம் கவனித்த மணியம்மை “சரி இரு உன்ற அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு வந்திடறேன்” என அவர் உள்ளே செல்ல திரும்ப
“அதெல்லாம் போன் பண்ணி சொல்லிடலாம்......இப்போ நீங்க வரீங்களா நான் போகட்டுமா” என கேட்டுகொண்டே அவள் முன்னே நடக்க
“இருடி நானும் வரேன் என்றவர் புகழு நீயும் வாப்பா” என அவனையும் அழைத்தார்.
பூரணியோ திரும்பி தன் தாயை முறைத்தவள் “நான் உன்னை மட்டும் தான் கூப்பிட்டேன்” என அவள் சொல்ல மணியம்மையோ குழப்பத்துடன் புகழை திரும்பி பார்க்க அவனோ “நீங்க போங்க அத்தை...நான் மாமாவுக்கு தகவல் சொல்லிட்டு வந்திடறேன்” என சொல்லி கொண்டு இருப்பதற்குள் அவர்களின் காரில் ஏறிவிட்டாள் பூரணி.
மணியம்மையும் வேகமாக சென்று ஏறிக்கொள்ள கார் வெள்ளியம்பாலயம் நோக்கி சென்றது.இங்கு புகழ் நடராஜ் ஐயாவிடம் பூரணிக்கு தலைவலி அதனால் வீட்டிற்கு சென்றுவிட்டு காலையில் வருவதாக மாமாவிடம் சொல்லிவிடுங்கள் என தகவல் சொல்லிவிட்டு அவர்களை காரில் பின் தொடர்ந்தான்.
காரில் மணியம்மையின் மடியில் அவள் படுத்து கொள்ள அதை பார்த்ததும் பதபதைத்த தாயின் மனம் “பூரணி கண்ணு என்னடா பண்ணுது...நல்லா தான இருந்த......உனக்கும் உன்ற மச்சானுக்கும் ஏதாவது பிரச்சனயா......சந்தோஷமாதான பேசிட்டு போன ...அதுக்குள்ள என்ன நடந்திச்சு” என கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்க பூரணியோ வாய் திறக்க வில்லை.அதற்குள் வீடு வந்துவிட இவர்கள் இறங்குவதற்குள் புகழும் வந்து சேர்ந்தான்.பூரணி வேகமாக வீட்டிற்குள் செல்ல முயல
“கொஞ்சம் நில்லு பூரணி...கண்ணாலம் முடிஞ்சு இப்பதான் பிறந்த வீட்டுக்கு வர ....தனியா உள்ள வராத மச்சான் கூட சேர்ந்து வா” என மணியம்மை அதட்டவும்
அவளோ திரும்பி அவரை முறைத்தவள் “நான் செத்தாக்கூட உனக்கு உன்ற மருமகன்தான் முக்கியம் இல்லம்மா “ என அவள் கோபமாக வார்த்தைகளை கொட்ட
பூரணிஈஈஈ!!!!!!! என ஒரே நேரத்தில் புகழ், மணியம்மை இருவரும் கத்தவும் அதற்குள் புகழ் “அத்தை அவளே முடியலைன்னு சொல்றா ...விடுங்க போய் ஓய்வு எடுக்கட்டும்....நான் என்ன இந்த வீட்டுக்கு புதுசா.....பழைய ஆள் தான” என்றான். அதற்குள் பூரணி வீட்டிற்குள் சென்று இருந்தாள்.
மணியம்மையோ புகழிடம் வந்தவர் “தப்பா எடுத்துக்காத புகழு........... அவளை பத்தி உனக்கும் தெரியும் தான...... அவங்க அப்பா செல்லம் கொடுத்து ரொம்ப கெடுத்து வச்சிருக்காரு இன்னும் பொறுப்பு இல்லாம சின்னபுள்ள தனமாவே நடந்துகிறா....ஆனா சொன்னா புரிஞ்சுக்குவா புகழு” என அவர் யார் பக்கம் பேசுவது என் புரியாமல் மகளை திட்டுவது போல் பரிஞ்சு பேச
“இருக்கட்டும் அத்தை.....அவ எப்படி இருக்காளோ அப்படியே இருக்கட்டும்....நீங்க ஏன் இதுக்கு போய் கவலைபட்ரிங்க.....நான் இருக்கேன்ல பார்த்துகிறேன்......நீங்க போய் படுங்க” என்றான் அவன்.. சரி என்று நகர்ந்தவர் பின்னர் நின்று “புகழுஊஉ” என இழுத்தபடி அவன் முகத்தை அவர் பார்க்க அவனோ “பெருசா ஏதும் பிரச்சனை இல்லை அத்தை.....சும்மா சின்ன சண்டை அவ்ளோதான்.....எல்லாம் நான் பார்த்துகிறேன்....நீங்க நிம்மதியா போய் தூங்குங்க” என சொல்லவும் அவன் மீது கொண்ட நம்பிக்கையில் மணியம்மையும் வேறு ஏதும் கேட்கவில்லை.
பிறகு இருவரும் வீட்டிற்குள் சென்றவர்கள் “உனக்கு சாப்பிட ஏதாவது செய்யட்டுமா புகழு” என அவர் கேட்கவும்
“இல்லத்தை ஏதும் வேண்டாம் என்றவன் பூரணி ரூம் எது?” என கேட்க
அவரோ “அந்த கடைசி அறைதான்....லைட் கூட போடாம படுத்திட்டா பாரு” என புலம்பவும்
அவன் சிரித்து கொண்டே “நான் பார்த்துகிறேனுங்க அத்தை நீங்க போய் படுங்க” என்றபடி அறையை நோக்கி நடந்தான்.
கதவு திறந்து இருக்க உள்ளே நுழைந்து தாளிடவும் சத்தம் கேட்டு வேகமாக எழுந்தவள் அங்கு புகழை பார்த்ததும் “நீங்க எதுக்கு இங்க வந்தீங்க....முதல்ல வெளியே போங்க” என்றாள்.
அவனோ லைட்டை போட்டுவிட்டு “என் பொண்டாட்டி அறைக்குள்ள நான் வராம யாரு வருவா” என கேட்க
“யாருக்கு யார் பொண்டாட்டி.....வேண்டாம் என் கோபத்தை கிளராதீங்க...முதல் இங்க இருந்து வெளிய போங்க..... என் முன்னாடி நிக்காதீங்க” என சொல்லும்போதே ஆத்திரமும் அழுகையும் வர அப்படியே கட்டிலில் அமர்ந்தவள் முழங்கால்களை கட்டிக்கொண்டு குலுங்கி அழ
அப்போது அவள் தலையை ஆதரவாக தடவி கொடுத்தவன் “ஏன் பூரணி இப்படி பண்ற...என்ன நடந்திச்சுன்னு முழுசா கேட்காம வார்த்தைய கொட்ற”....என அவன் சொல்லவும்
உடனே அவள் நிமிர்ந்து “அப்போ நான் காதால் கேட்டது எல்லாம் பொய்யா மச்சான்” என கேட்டவள் பின்னர் வேகமாக கட்டிலில் இருந்து எழுந்து அவனை கட்டிலில் அமரவைத்து அவன் கால்களுக்கு அடியில் அரைமண்டியில் அமர்ந்தவள் “சொல்லுங்க மச்சான்...நீ கேட்டது எல்லாம் பொய்...அப்படி ஏதும் நடக்கலை பூரணி ......நடராஜ் தாத்தாகிட்ட அப்புறம் பொண்ணோட அப்பாகிட்ட எல்லாம் நான் பேசவே இல்லை அப்டின்னு சொல்லுங்க மச்சான்...அதெல்லாம் பொய்னு சொல்லுங்க” என அழுதுகொண்டே அவன் பதிலை எதிர்பார்த்து அவன் முகம் பார்த்தவள் அவள் கண்களில் அது பெய் என்று சொல்லுங்கள் என் கெஞ்சுவது போல் இருக்க புகழோ அவள் முகத்தை பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்தான்.
“மச்சான் சொல்லுங்க நீங்க அப்படி செஞ்சிருக்க மாட்டீங்க...உங்கனால அப்படி எல்லாம் செய்ய முடியாது.....எனக்கு தெரியும் மச்சான்....நான் கஷ்ட்பட்ரமாதிரி உங்கனால எப்பவும் நடந்துக்க முடியாது அதுனால இதெல்லாம் கட்டுகதைனு சொல்லுங்க” என அவள் மீண்டும் கேட்கவும்
அவனோ நிமர்ந்து அவளை பார்த்தவன் அவள் முகத்தை கைகளில் ஏந்தியவன் “இங்க பாரு குட்டிம்மா உன் மச்சான் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இருக்குள்ள...நான் உனக்கு நல்லது தான் செய்வேன்னு நீ நம்பறதான...அப்டினா நான் எது செஞ்சாலும் நம்ம நல்லாதுக்குதான செய்வேன்” என அவன் ஒவொவொரு வார்த்தையாக அழுத்தமாக சொல்ல
அவளோ “அதை விடுங்க மச்சான்......நான் காதால கேட்டது பொய்னு சொல்லுங்க மச்சான்......பொண்ணு கொடுத்து பொண்ணு எடுக்க சொல்லி நீங்க தான் சொன்னீங்களா ...நீங்க சொல்லி தான் தாத்தா என்னை உங்களுக்கு கேட்டாரா ? அப்புறம் அவங்க எல்லாம் என்னை கேவலமா பேசினது என அந்த வார்த்தைகளை சொல்லும்போதே அவள் முகம் ஆத்திரத்தில் துடிக்க அதெல்லாம் இல்லதான” என கேட்கும்போதே அவள் மனதின் வலி முகத்தில் தெரிய
அதை பார்த்ததும் அவன் மனம் துடித்து போக “உன்னை கண்ணாலம் பண்ணறதுக்கு எனக்கு வேற வழி தெரியலை பூரணி...அதுனால நான் இப்படி பண்ணினேன்...ஆனா ” என அவன் சொல்லி முடிக்கும் முன் பளார்!!!!!!!!! என்ற சத்தம் கேட்க பூரணியின் விரல்கள் புகழின் கன்னத்தில் இருந்தது.அவன் கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தால் அவள் கீழே அமர்ந்திருந்தவள் எழுந்து ஆத்திரத்தில் அவனை அறைந்தவள் முகம் கோபத்தில் சிவந்து அக்னிகுண்டமாக ஜொலிக்க ஆத்திரத்தில் உதடுகள் துடிக்க, நரம்புகள் புடைக்க அவனது சட்டை காலரை பிடித்தவள் “என்னடா சொன்ன......அப்போ அழகன் மச்சானோட என்னோட கண்ணாலம் நின்னு போனதுக்கு நீதான் காரணமமா.....அப்புறம் ஊர்ல எல்லாம் என்னை கேவலமா பேசினதுக்கும் நீதான் காரணமா...ஆக என் மனசில ஆறாத ரணத்தை ஏற்படுத்தினது நீதானா என கர்ஜித்தபடி காளி அவதாரமாக அவன் முன்னே அவள் நிற்க அதை பார்த்ததும் ஆடிபோனான் புகழ்.
வாழ்க்கை என்னும் படகில் நம்பிக்கை என்னும் துடுப்பை கொண்டே பயணம் செய்யமுடியும்.இதில் தடுமாற்றம் வரும்போது வாழ்க்கைநெறி தடம் மாறிபோய்விடும். திருமணம் என்னும் பந்தத்தில் நம்பிக்கை என்னும் அச்சாணியை கொண்டுதான் வாழ்க்கை சக்கரத்தை நகர்த்த முடியும்.இங்கு பூரணிக்கு சக்கரத்தின் அச்சாணியே ஆட்டம் காண துவண்டு போய் நின்றாள்.
இதை அறியாமல் மீண்டும் மணமேடையில் இருந்து மணியம்மை அவர்களை அழைக்க இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்த படி அசையாமல் நின்று கொண்டு இருந்தனர். அப்போது மணமேடையில் இருந்து இறங்கி புகழிடம் வந்த அழகன் “வாங்க அண்ணா ஒரு போட்டோ எடுத்துக்கலாம்” என கையை பிடித்து அழைத்தான். ஆனால் புகழ் நகராமல் பூரணியே பார்த்துகொண்டிருக்க பூரணி பக்கம் திரும்பிய அழகன் “பூரணி ..பூரணி” என இருமுறை அழைத்தும் அவள் பதில் பேசாமல் நிற்கவும் அவள் அருகில் சென்று “பூரணி..பூரணி” என சத்தமாக அழைக்க ம்ம்ம் என்ன என்றபடி சுய நினைவிற்கு வந்தவள் எதிரில் கழுத்தில் மாலையோடு அழகனை பார்த்ததும் இதுவரை ஏற்பட்ட அதிர்ச்சி எல்லாம் வெடித்து அழுகையாக மாற கண்களில் நீர் அருவில் போல கொட்ட அழகனின் கைகளை பிடித்து கொண்டு “மச்சான்...மச்சான் நான் வந்து” என தேம்பலும் அழுகையுமாக அவள் தடுமாற
உடனே “என்னாச்சு பூரணி...ஏன் அழற “ என அழகன் பதறவும்
அதற்குள் அருகில் இருந்தவர்கள் அவர்களை திரும்பி பார்க்க
அதுவரை பூரணி பார்த்த அதிர்ச்சியில் நின்ற புகழ் ..... அழகன் பூரணியிடம் பேசவும் சற்று சுதாரித்து வேகமாக பூரணியின் அருகில் வந்து அவள் கைகளை பற்றியவன் “வா பூரணி போகலாம்” என இழுக்கவும்
அழகனோ “கொஞ்சம் பொறுங்க...அவ என்னமோ சொல்ல வரா” என புகழை தடுக்கவும்
“அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை அழகன்...நீங்க உங்க வேலையை பாருங்க..நீ வா பூரணி” என அவனை நகர்த்திவிட்டு அவளை இழுத்துக்கொண்டு வேகமாக வெளியே நடந்தான்.
பூரணியோ “விடுங்க என்னை..விடுங்க” என அவன் கைகளை அவனிடம் இருந்து விடுவிக்க போராடிக்கொண்டே அவன் பின்னே செல்ல
அதற்குள் அங்கு வந்த மணியம்மை புகழ் பூரணியை இழுத்து செல்வதையும் அழகனோ அவர்கள் செல்லும் திசையே பார்த்து கொண்டிருப்பதையும் பார்த்தவர் ஏதோ நடந்திருகிறது என உள்ளுணர்வு சொல்ல வேகமாக அவர்களை நோக்கி சென்றார். அப்போது மாணிக்கமோ திருமண சடங்கில் நின்று கொண்டு இருந்தார்.
அதற்குள் அழகன் அவரிடம் வந்து “எண்ணத்தை ஏன் புகழ் அண்ணா இப்படி பண்றாங்க....பூரணி என்கிட்டே ஏதோ சொல்ல வந்தா...சொல்ல விடாம இழுத்திட்டு போறாங்க” என கேட்கவும்
மணியம்மையோ “அடகடவுளே இந்த புள்ளைக்கு கிறுக்கா பிடிச்சிருக்கு.....கண்ணாலத்துல வந்து என்ன காரியம் பண்ணிருக்கா” என மனதிற்குள் புலம்பியவர் “அது தெரியலை தம்பி ...நான் என்னனு பார்கிறேன்...நீங்க மணமேடைக்கு போங்க” என்றவாறு புகழ் சென்ற திசை நோக்கி சென்றார் அவர்.
அதற்குள் புகழ் பூரணியை மண்டபத்தை விட்டு வெளியே அழைத்து வந்தவன் “பூரணி நீ என்ன காரியம் பண்ற.....எதா இருந்தாலும் வீட்ல போய் பேசிக்கலாம்... முதல்ல இப்படி அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்றதா நிறுத்தரியா” என அவன் கோபமாக கேட்கவும் அவளோ அவன் கைகளில் இருந்து வேகமாக தன் கைகளை பிரித்தவள் அவனிடம் இருந்து தள்ளி சென்று அவனை முறைக்க அதற்குள் அங்கு வந்த மணியம்மை “ஏய் பூரணி என்னடி இது.......உனக்கு என்னாச்சு ...நல்லாதானே இருந்தே” என கேட்டுகொண்டே அவள் அருகில் வரவும்
பூரணியோ பதில் சொல்லாமல் கண்களை மூடி மூச்சை இருமுறை இழுத்து விட்டவள் பின்னர் “அம்மா எனக்கு தலை வலிக்குது...நம்ம வீட்டிற்கு போகணும் வாங்க” என்றாள்.
“ என்னடி உளற.........இப்போ எங்கடி போறது...கண்ணாலம் முடிஞ்சு நேரா நம்ம வீட்டுக்கு போகலாம்..... நல்லாதான பேசிட்டு இருந்த......அதுக்குள்ள என்ன வந்திச்சு....சரி சரி இப்போவேனா உனக்கு மாத்திரை வாங்கியாற சொல்றேன்போட்டுக்கோ....முகூர்த்தம் முடிஞ்சா உடனே கிளம்பிடலாம்.” என அவர் சொல்லவும்
“அம்மாஆஆஆஅ!!!!! என பல்லை கடித்தவள் “இப்போ நான் வீட்டுக்கு போகணும் ...நீங்க வரீங்களா இல்லயா” என கேட்கவும்
அவள் முகத்தில் தெரிந்த கோபம்,புகழின் அமைதி இவை எல்லாம் கவனித்த மணியம்மை “சரி இரு உன்ற அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு வந்திடறேன்” என அவர் உள்ளே செல்ல திரும்ப
“அதெல்லாம் போன் பண்ணி சொல்லிடலாம்......இப்போ நீங்க வரீங்களா நான் போகட்டுமா” என கேட்டுகொண்டே அவள் முன்னே நடக்க
“இருடி நானும் வரேன் என்றவர் புகழு நீயும் வாப்பா” என அவனையும் அழைத்தார்.
பூரணியோ திரும்பி தன் தாயை முறைத்தவள் “நான் உன்னை மட்டும் தான் கூப்பிட்டேன்” என அவள் சொல்ல மணியம்மையோ குழப்பத்துடன் புகழை திரும்பி பார்க்க அவனோ “நீங்க போங்க அத்தை...நான் மாமாவுக்கு தகவல் சொல்லிட்டு வந்திடறேன்” என சொல்லி கொண்டு இருப்பதற்குள் அவர்களின் காரில் ஏறிவிட்டாள் பூரணி.
மணியம்மையும் வேகமாக சென்று ஏறிக்கொள்ள கார் வெள்ளியம்பாலயம் நோக்கி சென்றது.இங்கு புகழ் நடராஜ் ஐயாவிடம் பூரணிக்கு தலைவலி அதனால் வீட்டிற்கு சென்றுவிட்டு காலையில் வருவதாக மாமாவிடம் சொல்லிவிடுங்கள் என தகவல் சொல்லிவிட்டு அவர்களை காரில் பின் தொடர்ந்தான்.
காரில் மணியம்மையின் மடியில் அவள் படுத்து கொள்ள அதை பார்த்ததும் பதபதைத்த தாயின் மனம் “பூரணி கண்ணு என்னடா பண்ணுது...நல்லா தான இருந்த......உனக்கும் உன்ற மச்சானுக்கும் ஏதாவது பிரச்சனயா......சந்தோஷமாதான பேசிட்டு போன ...அதுக்குள்ள என்ன நடந்திச்சு” என கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்க பூரணியோ வாய் திறக்க வில்லை.அதற்குள் வீடு வந்துவிட இவர்கள் இறங்குவதற்குள் புகழும் வந்து சேர்ந்தான்.பூரணி வேகமாக வீட்டிற்குள் செல்ல முயல
“கொஞ்சம் நில்லு பூரணி...கண்ணாலம் முடிஞ்சு இப்பதான் பிறந்த வீட்டுக்கு வர ....தனியா உள்ள வராத மச்சான் கூட சேர்ந்து வா” என மணியம்மை அதட்டவும்
அவளோ திரும்பி அவரை முறைத்தவள் “நான் செத்தாக்கூட உனக்கு உன்ற மருமகன்தான் முக்கியம் இல்லம்மா “ என அவள் கோபமாக வார்த்தைகளை கொட்ட
பூரணிஈஈஈ!!!!!!! என ஒரே நேரத்தில் புகழ், மணியம்மை இருவரும் கத்தவும் அதற்குள் புகழ் “அத்தை அவளே முடியலைன்னு சொல்றா ...விடுங்க போய் ஓய்வு எடுக்கட்டும்....நான் என்ன இந்த வீட்டுக்கு புதுசா.....பழைய ஆள் தான” என்றான். அதற்குள் பூரணி வீட்டிற்குள் சென்று இருந்தாள்.
மணியம்மையோ புகழிடம் வந்தவர் “தப்பா எடுத்துக்காத புகழு........... அவளை பத்தி உனக்கும் தெரியும் தான...... அவங்க அப்பா செல்லம் கொடுத்து ரொம்ப கெடுத்து வச்சிருக்காரு இன்னும் பொறுப்பு இல்லாம சின்னபுள்ள தனமாவே நடந்துகிறா....ஆனா சொன்னா புரிஞ்சுக்குவா புகழு” என அவர் யார் பக்கம் பேசுவது என் புரியாமல் மகளை திட்டுவது போல் பரிஞ்சு பேச
“இருக்கட்டும் அத்தை.....அவ எப்படி இருக்காளோ அப்படியே இருக்கட்டும்....நீங்க ஏன் இதுக்கு போய் கவலைபட்ரிங்க.....நான் இருக்கேன்ல பார்த்துகிறேன்......நீங்க போய் படுங்க” என்றான் அவன்.. சரி என்று நகர்ந்தவர் பின்னர் நின்று “புகழுஊஉ” என இழுத்தபடி அவன் முகத்தை அவர் பார்க்க அவனோ “பெருசா ஏதும் பிரச்சனை இல்லை அத்தை.....சும்மா சின்ன சண்டை அவ்ளோதான்.....எல்லாம் நான் பார்த்துகிறேன்....நீங்க நிம்மதியா போய் தூங்குங்க” என சொல்லவும் அவன் மீது கொண்ட நம்பிக்கையில் மணியம்மையும் வேறு ஏதும் கேட்கவில்லை.
பிறகு இருவரும் வீட்டிற்குள் சென்றவர்கள் “உனக்கு சாப்பிட ஏதாவது செய்யட்டுமா புகழு” என அவர் கேட்கவும்
“இல்லத்தை ஏதும் வேண்டாம் என்றவன் பூரணி ரூம் எது?” என கேட்க
அவரோ “அந்த கடைசி அறைதான்....லைட் கூட போடாம படுத்திட்டா பாரு” என புலம்பவும்
அவன் சிரித்து கொண்டே “நான் பார்த்துகிறேனுங்க அத்தை நீங்க போய் படுங்க” என்றபடி அறையை நோக்கி நடந்தான்.
கதவு திறந்து இருக்க உள்ளே நுழைந்து தாளிடவும் சத்தம் கேட்டு வேகமாக எழுந்தவள் அங்கு புகழை பார்த்ததும் “நீங்க எதுக்கு இங்க வந்தீங்க....முதல்ல வெளியே போங்க” என்றாள்.
அவனோ லைட்டை போட்டுவிட்டு “என் பொண்டாட்டி அறைக்குள்ள நான் வராம யாரு வருவா” என கேட்க
“யாருக்கு யார் பொண்டாட்டி.....வேண்டாம் என் கோபத்தை கிளராதீங்க...முதல் இங்க இருந்து வெளிய போங்க..... என் முன்னாடி நிக்காதீங்க” என சொல்லும்போதே ஆத்திரமும் அழுகையும் வர அப்படியே கட்டிலில் அமர்ந்தவள் முழங்கால்களை கட்டிக்கொண்டு குலுங்கி அழ
அப்போது அவள் தலையை ஆதரவாக தடவி கொடுத்தவன் “ஏன் பூரணி இப்படி பண்ற...என்ன நடந்திச்சுன்னு முழுசா கேட்காம வார்த்தைய கொட்ற”....என அவன் சொல்லவும்
உடனே அவள் நிமிர்ந்து “அப்போ நான் காதால் கேட்டது எல்லாம் பொய்யா மச்சான்” என கேட்டவள் பின்னர் வேகமாக கட்டிலில் இருந்து எழுந்து அவனை கட்டிலில் அமரவைத்து அவன் கால்களுக்கு அடியில் அரைமண்டியில் அமர்ந்தவள் “சொல்லுங்க மச்சான்...நீ கேட்டது எல்லாம் பொய்...அப்படி ஏதும் நடக்கலை பூரணி ......நடராஜ் தாத்தாகிட்ட அப்புறம் பொண்ணோட அப்பாகிட்ட எல்லாம் நான் பேசவே இல்லை அப்டின்னு சொல்லுங்க மச்சான்...அதெல்லாம் பொய்னு சொல்லுங்க” என அழுதுகொண்டே அவன் பதிலை எதிர்பார்த்து அவன் முகம் பார்த்தவள் அவள் கண்களில் அது பெய் என்று சொல்லுங்கள் என் கெஞ்சுவது போல் இருக்க புகழோ அவள் முகத்தை பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்தான்.
“மச்சான் சொல்லுங்க நீங்க அப்படி செஞ்சிருக்க மாட்டீங்க...உங்கனால அப்படி எல்லாம் செய்ய முடியாது.....எனக்கு தெரியும் மச்சான்....நான் கஷ்ட்பட்ரமாதிரி உங்கனால எப்பவும் நடந்துக்க முடியாது அதுனால இதெல்லாம் கட்டுகதைனு சொல்லுங்க” என அவள் மீண்டும் கேட்கவும்
அவனோ நிமர்ந்து அவளை பார்த்தவன் அவள் முகத்தை கைகளில் ஏந்தியவன் “இங்க பாரு குட்டிம்மா உன் மச்சான் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இருக்குள்ள...நான் உனக்கு நல்லது தான் செய்வேன்னு நீ நம்பறதான...அப்டினா நான் எது செஞ்சாலும் நம்ம நல்லாதுக்குதான செய்வேன்” என அவன் ஒவொவொரு வார்த்தையாக அழுத்தமாக சொல்ல
அவளோ “அதை விடுங்க மச்சான்......நான் காதால கேட்டது பொய்னு சொல்லுங்க மச்சான்......பொண்ணு கொடுத்து பொண்ணு எடுக்க சொல்லி நீங்க தான் சொன்னீங்களா ...நீங்க சொல்லி தான் தாத்தா என்னை உங்களுக்கு கேட்டாரா ? அப்புறம் அவங்க எல்லாம் என்னை கேவலமா பேசினது என அந்த வார்த்தைகளை சொல்லும்போதே அவள் முகம் ஆத்திரத்தில் துடிக்க அதெல்லாம் இல்லதான” என கேட்கும்போதே அவள் மனதின் வலி முகத்தில் தெரிய
அதை பார்த்ததும் அவன் மனம் துடித்து போக “உன்னை கண்ணாலம் பண்ணறதுக்கு எனக்கு வேற வழி தெரியலை பூரணி...அதுனால நான் இப்படி பண்ணினேன்...ஆனா ” என அவன் சொல்லி முடிக்கும் முன் பளார்!!!!!!!!! என்ற சத்தம் கேட்க பூரணியின் விரல்கள் புகழின் கன்னத்தில் இருந்தது.அவன் கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தால் அவள் கீழே அமர்ந்திருந்தவள் எழுந்து ஆத்திரத்தில் அவனை அறைந்தவள் முகம் கோபத்தில் சிவந்து அக்னிகுண்டமாக ஜொலிக்க ஆத்திரத்தில் உதடுகள் துடிக்க, நரம்புகள் புடைக்க அவனது சட்டை காலரை பிடித்தவள் “என்னடா சொன்ன......அப்போ அழகன் மச்சானோட என்னோட கண்ணாலம் நின்னு போனதுக்கு நீதான் காரணமமா.....அப்புறம் ஊர்ல எல்லாம் என்னை கேவலமா பேசினதுக்கும் நீதான் காரணமா...ஆக என் மனசில ஆறாத ரணத்தை ஏற்படுத்தினது நீதானா என கர்ஜித்தபடி காளி அவதாரமாக அவன் முன்னே அவள் நிற்க அதை பார்த்ததும் ஆடிபோனான் புகழ்.
