அத்தியாயம் 9
அந்த மாலை நேரத்தில் உடலை ஊடுருவிச் செல்லும் பனியில் கைகளைத் தேய்த்து கண்ணத்தில் வைத்துக் கொண்டு சுற்றிலும் இயற்கையை ரசித்தாள் வெண்மதி.
டீயைக் கொண்டு வந்து ஹரிஷ் அவள் கைகளில் தர, அதை வாங்கிக் கொண்டவள் உள்ளங்கைக்குள் அதை வைத்து குளிரை விரட்ட,
"அவ்வளவு குளிரெல்லாம் இல்லையே!" என்றான் அவளை ரசித்தபடி டீயையும் குடித்துக் கொண்டு.
"ம்ம்!" என்று முறைத்தவள்,
"குளிர் எனக்கு ஒத்துக்காது. ட்ரைனிங் அப்பவே வர மாட்டேன் சொன்னேன். காலேஜ்ல கேட்காம கூட்டிட்டு வந்து கொடுமை செஞ்சாங்க. இப்ப நீ!" என்றாள் அவனிடம்.
திருமணம் முடிந்து ஆறு மாதங்கள் ஆகிறது. இருவருமே காவல் துறை மருத்துவ துறை என முக்கிய பொறுப்பில் இருக்க, இருவருக்குமாய் என திருமணமான புதிதில் கிடைத்த அதிக நேரங்கள் அதன்பின் குறைந்து தான் போனது.
அதிலும் சோதனையாய் சில நேரங்களில் ஹரிஷ் இரவு பணிக்கு செல்ல, அத்தனை புலம்புவான் கிளம்புவதற்குள்.
"இப்ப தான் கொஞ்ச நாளா கிட்டக்க வந்துட்டு இருக்கிறா! உனக்கு அது பொறுக்கலையா?" என கடவுளிடமும் புலம்புவான்.
"உன்னையெல்லாம் இன்ஸ்பெக்டர்னு வெளில சொல்ல முடியுமா டா நான்?" என கௌரி கிண்டல் செய்வார்.
ஒரு நாள் மாலை வேலை முடிந்து ஆறு மணிக்கு வீட்டிற்கு அத்தனை உற்சாகமாய் வந்தவன் கைகளில் மல்லிகை பூவை வைத்திருக்க, பார்த்ததும் வாயை மூடிக் கொண்டு சிரிப்பை அடக்கினார் கௌரி.
"என் பொண்டாட்டிக்கு நான் வாங்கி இருக்கேன். எதுக்கு கெக்கபிக்க?" என்று அன்னையிடம் கேட்டவன்,
"பாரு ப்பா உன் பொண்டாட்டி என்னை பார்த்து சிரிக்கிறதை!" என தந்தையிடம் சொல்லிவிட்டு மேலே செல்ல, அவனுக்கு அங்கே அதிர்ச்சி வைத்திருந்தாள் வெண்மதி.
"நைட் ஷிப்ட்! நானே கேட்டு வாங்கி இருக்கேன். போய் உன் வேலையையே கட்டிக்கோ!" என எழுதி மெத்தையில் வைத்தவள் அத்தோடு நில்லாமல் ஆளுயர பொம்மையையும் மெத்தையில் போட்டு வைத்து செல்ல,
"இவளை!" என பல்லைக் கடித்தான் அவன். அதில் அவனை தேடி அவன் இன்மையை உணர்ந்து கோபத்தில் அவள் எடுத்த முடிவு என்பது புரிந்தாலும் இப்படி தவிக்க விடுகிறாளே என்று தான் ஆதங்கமும் வரும்.
"இருபத்தி நான்கு மணி நேர ஹாஸ்பிடல்னு சொல்லும் போதே நான் உஷாரா இருந்திருக்கணும்.. மறுபடி மறுபடி விபூதி அடிக்கிறாளே!" என நொந்து தான் போனான்.
பொறுத்து பொறுத்து பார்த்தவன் அதற்குமேல் முடியாமல் இப்படி தனியே அழைத்து வரவும் ஆறு மாதங்கள் ஆகி இருந்தது.
ஊட்டி என்றதுமே மாட்டவே மாட்டேன் என்று அடம் பண்ணியவளை அதற்குமேல் அடம்பிடித்து அழைத்து இழுத்து தான் வந்திருந்தான்.
முன்பு வரும் பொழுது எந்த இடத்தில் தங்கி இருந்தானோ அங்கேயே அவளோடு சென்று அருகில் அந்த ப்ரீத்தி என்ற பெண் இருந்த அறையையும் காட்ட தவறவில்லை அவன்.
"இதை காட்ட தான் கூட்டிட்டு வந்தியா?" என்று வெண்மதி கிண்டல் செய்ய,
"இதையும் காட்ட தான்!" என்று புருவம் உயர்த்தி அவள் இடையையும் பார்த்து, "பளிச்!" என்று சொல்ல,
"ஷ்ஷ்! ராஸ்கல்!" என சத்தமில்லாமல் சொல்லும் சொல்லில் அத்தனை மென்மை இருந்தது.
"எப்படி தான் எல்லா நேரமும் புடவை கட்டி மனுஷனை காய வைக்குறியோ!" என்ற புலம்பல் அவனுக்கு.
இப்பொழுதும் சிறிது தூரம் நடந்து வந்தவர்கள் குளிருக்கு இதமாய் டீயை குடித்தபடி பேசிக் கொண்டிருக்க, வெண்மதி முகமெல்லாம் புன்னகை.
திருமண வாழ்க்கைக்கு என பெரிதாய் எந்த ஒரு கனவும் வைத்திராதவள் வெண்மதி. தந்தை சொல்பவனை திருமணம் செய்ய என வந்து ஒரு மணி நேரத்தில் மாப்பிள்ளை மாறி இவன் வந்து அமர்ந்த நேரம் திடுக்கிட்டு தான் பார்த்திருந்தாள்.
அந்த நேரத்திற்கும் இப்பொழுதைய நிஜத்திற்கும் இருக்கும் வித்யாசத்தில் தானாய் ஒரு மென்னகை வெண்மதிக்கு.
எவ்வளவு பேசினாலும் அவள் அனுமதி இல்லாமல் அவளை சீண்டியது கூட இல்லை. இன்னும் சொல்ல வேண்டுமானால் அவன் சீண்டல்களை அவளும் விரும்பி ஏற்றிருந்தாள்.
அந்த ஒரு நாளை தவிர்த்து எப்பொழுதும் புன்னகையோடு வலம் வருபவன் எத்தனை கடினமான வழக்கிலும் நிதானம் இல்லாமல் இருந்தது இல்லை.
மத்தபடி பொறுமையாய் உண்மையை உரக்க எடுத்து சொல்லும் சாட்சியை அத்தனை கட்சிதமாய் கொண்டு முடித்து வாகை சூடுவான்.
அந்த ஒரு நாளுமே பூஜாவிற்கு என யோசித்து தன்னிலை மறந்து இருந்த நேரம் அது.
இப்பொழுது அவளுமே சரியாகிக் கொண்டு வர, ஹரிஷ் தன்னியல்புக்கு திரும்ப ஆரம்பித்திருந்தான்.
"கூப்பிட்டுட்டு இருக்கேன். எங்க இருக்கு நினைப்பு!" என்று கைகளை இடித்தபடி அருகில் வந்து அமர்ந்தான் ஹரிஷ்.
"எப்படி இப்படி இருக்க முடியுது உன்னாலன்னு தான் நினைச்சுட்டு இருந்தேன்!" மறைக்காமல் அவள் சொல்ல,
"மாமனை தான் நினைச்சுட்டு இருந்தேன்னு சொல்ற?" என்று கண்ணடித்தவனை முறைத்தவள் எழுந்து நடக்க ஆரம்பித்தாள்.
"எப்படி எல்லா விஷயத்தையும் இப்படி கூலா ஹண்ட்ல் பண்ற? வித்யாசமா இருக்கு. அதுவும் போலீஸ். அது தான் இன்னும் ஷாக் எனக்கு!" வெண்மதி நடந்தபடி சொல்ல, அவள் தோள்களில் கையிட்டவன்,
"இது தானா? நான் கூட என்னென்னவோ யோசிச்சு பளிச் பளிச்சுனு நினச்சு....." என்று ஹரிஷ் இழுக்க,
"ச்சோ!" என்று கையை எடுத்தவள், "பப்ளிக்ல என்ன பேச்சு பேசுற. எப்பவும் இதே வேலையா போச்சு உனக்கு!" என்றவள் முறைக்க,
"சரி விடு! உனக்கு எப்பவும் முறைக்க மட்டும் தான் தெரியுது எனக்கு எப்பவும் பளிச் மட்டும் தான் தெரியுது.. என்ன பண்ண கல்யாணம் ஆகி ஆறு மாசம் ஆகியும்..." என்றவன் வாயை முன் சென்றவள் பின் வந்து மூடிவிட்டாள்.
"கல்யாணம் ஆச்சு.. கல்யாணம் ஆகி ரெண்டு மாசம் ஆச்சு..கல்யாணம் ஆகி நாலு மாசம் ஆச்சு.. இப்ப கல்யாணம் ஆகி ஆறு மாசம்... இதே பேச்சு.. ஷப்பா... எப்படி தான் வாய் வலிக்காம பேசிட்டு இருக்கியோனு தான் யோசிச்சுட்டு இருந்தேன்!" என்றாள்.
"இப்படி இருக்குறதால தான் எனக்கு ஆறு மாசமா டிமிக்கி குடுக்குறியே.. நானும் ஸ்ட்ரிக்ட்டா இருந்து எல்லா விஷயத்துலயும் ஸ்ட்ரிக்டா ஃபால்லோ பண்ணி இருந்தா....."
"அடிச்சு துவைச்சு காயப் போட்டிருப்பேன்!"
"அதான் தெரியுமே! மீச பொண்ணு வேற எப்படி இருக்கும்? நாட்டுகொட்டான்.."
"ஆரம்பிச்சுட்டியா! இந்த வாய் தான்.. இது தான் டென்ஷன் எனக்கு. எப்ப என்ன சொல்லுவியோன்னு இருக்கு!"
"ஏன் நிலா! அது உனக்கு டென்ஷனா? ஆனா பார்த்தா அப்படி தெரிலயே!" என்று அவன் சொல்ல, முறைக்கவும் ரசிக்கவுமாய் செய்து அவனை தள்ளிவிட்டு ஓடிவர, இருவருமாய் தங்கி இருக்குமிடம் வந்து சேர்ந்தனர்.
இருள் சூழ ஆரம்பிக்க கதவடைத்து வந்தவன் மொபைலை எடுத்து அன்றைக்கு எடுத்த புகைப்படங்களை எல்லாம் பார்வையிட்டு தன் அன்னைக்கு அனுப்பியவன், அதில் அவனுக்கு பிடித்த ஒரு புகைப்படத்தை மட்டும் வாட்சப் ஸ்டேட்டஸில் நிலாவின் குறியீட்டோடு இதயத்தையும் சேர்த்து வைத்தான்.
ஊஞ்சலில் சில நிமிடங்கள் ஆடியவன் புன்னகையோடு அமர்ந்திருக்க, குறுஞ்செய்தி வந்த ஒலி கேட்டு மொபைலை மீண்டும் எடுத்து பார்த்த போது நிலா தான் அனுப்பி இருந்தது.
கைகள் இரண்டையும் சேர்த்து இதயம் போல இருக்கும் படத்தை ஸ்டேட்டஸ் பார்த்த கையோடு அவனுக்கு அவள் அனுப்பி இருக்க,
"நேர்ல மட்டும் லவ் காதல் பியார்னு பேசறதோ சொல்றதோ இல்ல. மெசேஜ் மட்டும்.. இவளை..." என்றவன் எழுந்து உள்ளே செல்ல, கால்களை ஆட்டியபடி கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தாள்.
"இம்சை டி நீ!" என்றவன் மீண்டுமாய் இடித்துக் கொண்டு கட்டிலில் அமர்ந்ததோடு,
"உசிலம்பட்டி..." என்று வேறு இழுத்து ராகமாய் கூறி அவள் தோள்களை சுரண்ட, இதழ் திறக்காமல் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள் வெண்மதி.
அவளுக்கு தெரியாதா என்ன அவனின் பாஷையும் அழைப்பும். இத்தனை மாதங்களில் அவனின் குரல் எத்தனை மாயம் செய்கிறது என அறியாதவள் இல்லையே!
'இன்னமும் பச்சப்புள்ளயா இருக்கியே டா!' என்ற வசனம் தான் நினைவுக்கு வந்து சிரிப்பை தந்தது.
அவனுக்கும் சம்மதத்தை எப்படி கேட்பதென தெரியவில்லை. அவளுக்கும் சம்மதத்தை எப்படி சொல்வதென புரியவில்லை இத்தனை நாட்களுமே!
இன்றைய நிலையும் அப்படி தானோ என்று வெண்மதி நினைக்க, அவன் அழைத்து வந்தது அதற்கில்லையே!
தோள்களில் சுரண்டியவன் விரல்கள் முன்னேறி கழுத்துக்கு வர இதழ் வளைத்து சிரித்தவள் சிரித்ததை மறந்து விரிந்த கண்களோடு அசைவற்று அமர்ந்திருந்தாலும் மூச்சுக் காற்றின் வேகம் காட்டிக் கொடுத்து அவனை சுழற்றியது.
இதோ நெற்றியில் அவன் உதடுகள் அச்சாரம் இட விழிகளை மூட கூட இல்லாத உறைந்த நிலை.
"முழிச்சுக்கோ!" என்று காதோரம் சொல்லி கண்களில் முத்தமிட வர, தானாய் விழி மூடி கொடுத்து சம்மதத்தையும் தருவித்திருந்தாள்.கண், காது, கன்னம் என தொடர்ந்தவனிடம் அவள் அடுத்ததாய் எதிர்பார்த்திருந்தாளோ?
"அச்சச்சோ!" என்ற அவனின் சத்தத்தில் அவள் விழி திறக்க,
"நாம இன்னும் டின்னர் சாப்பிடலையே நிலா!" என்றதில் மொத்த மாய உணர்வில் இருந்தும் விடுபட்டவள் கொலைவெறிக்கே சென்றாள்.
அவனை தள்ளியதோடு எழுந்து கொண்டவள் "போடா! போடா!" என்று அவனை திட்ட வார்த்தையை தேடியவள்,
"ஆளைப் பாரு! என்னை சொல்லணும்! அய்யோ அய்யோ!" என தன் தலையில் தட்டிக் கொண்டவள்,
"ம்ம்ஹும்ம்ம் நீ எல்லாம் சரிப்பட்டு வர மாட்ட.. போடாங்..." என்றவள் கோபத்தில் கழுத்தை நெறிப்பது போல வர, அவள் எழும் பொழுதே சிரிப்பை அடக்கி இருந்தவன் வாய்விட்டு சிரித்து கைகளை அவளோடு மாலையாய் கோர்த்து தன்னோடு அணைத்துக் கொண்டு விழுந்தான்.
"அவ்வா! நான் சரிப்பட்டு வர மாட்டேனா? எனக்கு தேவை தான் டி!" என்றவன் நெஞ்சத்தில் குத்தியவளை இன்னமுமாய் இறுக்கியவன் நினைத்து நினைத்து சிரித்தான்.
"பரவால்லையே! உனக்கும் பீலிங்ஸ் எல்லாம் இருக்கே!" என்று காதோடு ரகசியம் பேசியவன் பேச்சில்,
"ராஸ்கல் ராஸ்கல்! விடு டா! ரவுடி! பொறுக்கி!" என எத்தனை முடியுமோ அத்தனை பேச்சுக்கள் அவளிடம் இருந்து வர, கொஞ்சமும் அவன் விலகவோ விலக்கவோ இல்லை தன்னோடு ஒன்றி இருந்தவளை.
"வார்த்தை மட்டும் தான் போடா'னு சொல்லுது. ஆனா பாரு!" என்று அவள் நிலையை சுட்டிக்காட்ட அதற்குமே செல்ல அடிகள் தான் அவளிடம்.
"எவ்வளவு அலைய விட்ட? வேணும்னே சாரீல சுத்தி என்னை சுத்த விட்ட? கொழுப்பு டி. ஆறு மாசமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா மனுஷனை பித்தாக்கிவிட்டுட்டு..." என்றவன் பேச்சுகளோடு விடாமல் காரியத்திலும் காரியமாய் இருக்க, வெண்மதி அவனின் வார்த்தைகளோடு செயலிலுமாய் இணைந்து கொள்ள, அவளோடு கலந்தான் காதலாய்.
அந்த மாலை நேரத்தில் உடலை ஊடுருவிச் செல்லும் பனியில் கைகளைத் தேய்த்து கண்ணத்தில் வைத்துக் கொண்டு சுற்றிலும் இயற்கையை ரசித்தாள் வெண்மதி.
டீயைக் கொண்டு வந்து ஹரிஷ் அவள் கைகளில் தர, அதை வாங்கிக் கொண்டவள் உள்ளங்கைக்குள் அதை வைத்து குளிரை விரட்ட,
"அவ்வளவு குளிரெல்லாம் இல்லையே!" என்றான் அவளை ரசித்தபடி டீயையும் குடித்துக் கொண்டு.
"ம்ம்!" என்று முறைத்தவள்,
"குளிர் எனக்கு ஒத்துக்காது. ட்ரைனிங் அப்பவே வர மாட்டேன் சொன்னேன். காலேஜ்ல கேட்காம கூட்டிட்டு வந்து கொடுமை செஞ்சாங்க. இப்ப நீ!" என்றாள் அவனிடம்.
திருமணம் முடிந்து ஆறு மாதங்கள் ஆகிறது. இருவருமே காவல் துறை மருத்துவ துறை என முக்கிய பொறுப்பில் இருக்க, இருவருக்குமாய் என திருமணமான புதிதில் கிடைத்த அதிக நேரங்கள் அதன்பின் குறைந்து தான் போனது.
அதிலும் சோதனையாய் சில நேரங்களில் ஹரிஷ் இரவு பணிக்கு செல்ல, அத்தனை புலம்புவான் கிளம்புவதற்குள்.
"இப்ப தான் கொஞ்ச நாளா கிட்டக்க வந்துட்டு இருக்கிறா! உனக்கு அது பொறுக்கலையா?" என கடவுளிடமும் புலம்புவான்.
"உன்னையெல்லாம் இன்ஸ்பெக்டர்னு வெளில சொல்ல முடியுமா டா நான்?" என கௌரி கிண்டல் செய்வார்.
ஒரு நாள் மாலை வேலை முடிந்து ஆறு மணிக்கு வீட்டிற்கு அத்தனை உற்சாகமாய் வந்தவன் கைகளில் மல்லிகை பூவை வைத்திருக்க, பார்த்ததும் வாயை மூடிக் கொண்டு சிரிப்பை அடக்கினார் கௌரி.
"என் பொண்டாட்டிக்கு நான் வாங்கி இருக்கேன். எதுக்கு கெக்கபிக்க?" என்று அன்னையிடம் கேட்டவன்,
"பாரு ப்பா உன் பொண்டாட்டி என்னை பார்த்து சிரிக்கிறதை!" என தந்தையிடம் சொல்லிவிட்டு மேலே செல்ல, அவனுக்கு அங்கே அதிர்ச்சி வைத்திருந்தாள் வெண்மதி.
"நைட் ஷிப்ட்! நானே கேட்டு வாங்கி இருக்கேன். போய் உன் வேலையையே கட்டிக்கோ!" என எழுதி மெத்தையில் வைத்தவள் அத்தோடு நில்லாமல் ஆளுயர பொம்மையையும் மெத்தையில் போட்டு வைத்து செல்ல,
"இவளை!" என பல்லைக் கடித்தான் அவன். அதில் அவனை தேடி அவன் இன்மையை உணர்ந்து கோபத்தில் அவள் எடுத்த முடிவு என்பது புரிந்தாலும் இப்படி தவிக்க விடுகிறாளே என்று தான் ஆதங்கமும் வரும்.
"இருபத்தி நான்கு மணி நேர ஹாஸ்பிடல்னு சொல்லும் போதே நான் உஷாரா இருந்திருக்கணும்.. மறுபடி மறுபடி விபூதி அடிக்கிறாளே!" என நொந்து தான் போனான்.
பொறுத்து பொறுத்து பார்த்தவன் அதற்குமேல் முடியாமல் இப்படி தனியே அழைத்து வரவும் ஆறு மாதங்கள் ஆகி இருந்தது.
ஊட்டி என்றதுமே மாட்டவே மாட்டேன் என்று அடம் பண்ணியவளை அதற்குமேல் அடம்பிடித்து அழைத்து இழுத்து தான் வந்திருந்தான்.
முன்பு வரும் பொழுது எந்த இடத்தில் தங்கி இருந்தானோ அங்கேயே அவளோடு சென்று அருகில் அந்த ப்ரீத்தி என்ற பெண் இருந்த அறையையும் காட்ட தவறவில்லை அவன்.
"இதை காட்ட தான் கூட்டிட்டு வந்தியா?" என்று வெண்மதி கிண்டல் செய்ய,
"இதையும் காட்ட தான்!" என்று புருவம் உயர்த்தி அவள் இடையையும் பார்த்து, "பளிச்!" என்று சொல்ல,
"ஷ்ஷ்! ராஸ்கல்!" என சத்தமில்லாமல் சொல்லும் சொல்லில் அத்தனை மென்மை இருந்தது.
"எப்படி தான் எல்லா நேரமும் புடவை கட்டி மனுஷனை காய வைக்குறியோ!" என்ற புலம்பல் அவனுக்கு.
இப்பொழுதும் சிறிது தூரம் நடந்து வந்தவர்கள் குளிருக்கு இதமாய் டீயை குடித்தபடி பேசிக் கொண்டிருக்க, வெண்மதி முகமெல்லாம் புன்னகை.
திருமண வாழ்க்கைக்கு என பெரிதாய் எந்த ஒரு கனவும் வைத்திராதவள் வெண்மதி. தந்தை சொல்பவனை திருமணம் செய்ய என வந்து ஒரு மணி நேரத்தில் மாப்பிள்ளை மாறி இவன் வந்து அமர்ந்த நேரம் திடுக்கிட்டு தான் பார்த்திருந்தாள்.
அந்த நேரத்திற்கும் இப்பொழுதைய நிஜத்திற்கும் இருக்கும் வித்யாசத்தில் தானாய் ஒரு மென்னகை வெண்மதிக்கு.
எவ்வளவு பேசினாலும் அவள் அனுமதி இல்லாமல் அவளை சீண்டியது கூட இல்லை. இன்னும் சொல்ல வேண்டுமானால் அவன் சீண்டல்களை அவளும் விரும்பி ஏற்றிருந்தாள்.
அந்த ஒரு நாளை தவிர்த்து எப்பொழுதும் புன்னகையோடு வலம் வருபவன் எத்தனை கடினமான வழக்கிலும் நிதானம் இல்லாமல் இருந்தது இல்லை.
மத்தபடி பொறுமையாய் உண்மையை உரக்க எடுத்து சொல்லும் சாட்சியை அத்தனை கட்சிதமாய் கொண்டு முடித்து வாகை சூடுவான்.
அந்த ஒரு நாளுமே பூஜாவிற்கு என யோசித்து தன்னிலை மறந்து இருந்த நேரம் அது.
இப்பொழுது அவளுமே சரியாகிக் கொண்டு வர, ஹரிஷ் தன்னியல்புக்கு திரும்ப ஆரம்பித்திருந்தான்.
"கூப்பிட்டுட்டு இருக்கேன். எங்க இருக்கு நினைப்பு!" என்று கைகளை இடித்தபடி அருகில் வந்து அமர்ந்தான் ஹரிஷ்.
"எப்படி இப்படி இருக்க முடியுது உன்னாலன்னு தான் நினைச்சுட்டு இருந்தேன்!" மறைக்காமல் அவள் சொல்ல,
"மாமனை தான் நினைச்சுட்டு இருந்தேன்னு சொல்ற?" என்று கண்ணடித்தவனை முறைத்தவள் எழுந்து நடக்க ஆரம்பித்தாள்.
"எப்படி எல்லா விஷயத்தையும் இப்படி கூலா ஹண்ட்ல் பண்ற? வித்யாசமா இருக்கு. அதுவும் போலீஸ். அது தான் இன்னும் ஷாக் எனக்கு!" வெண்மதி நடந்தபடி சொல்ல, அவள் தோள்களில் கையிட்டவன்,
"இது தானா? நான் கூட என்னென்னவோ யோசிச்சு பளிச் பளிச்சுனு நினச்சு....." என்று ஹரிஷ் இழுக்க,
"ச்சோ!" என்று கையை எடுத்தவள், "பப்ளிக்ல என்ன பேச்சு பேசுற. எப்பவும் இதே வேலையா போச்சு உனக்கு!" என்றவள் முறைக்க,
"சரி விடு! உனக்கு எப்பவும் முறைக்க மட்டும் தான் தெரியுது எனக்கு எப்பவும் பளிச் மட்டும் தான் தெரியுது.. என்ன பண்ண கல்யாணம் ஆகி ஆறு மாசம் ஆகியும்..." என்றவன் வாயை முன் சென்றவள் பின் வந்து மூடிவிட்டாள்.
"கல்யாணம் ஆச்சு.. கல்யாணம் ஆகி ரெண்டு மாசம் ஆச்சு..கல்யாணம் ஆகி நாலு மாசம் ஆச்சு.. இப்ப கல்யாணம் ஆகி ஆறு மாசம்... இதே பேச்சு.. ஷப்பா... எப்படி தான் வாய் வலிக்காம பேசிட்டு இருக்கியோனு தான் யோசிச்சுட்டு இருந்தேன்!" என்றாள்.
"இப்படி இருக்குறதால தான் எனக்கு ஆறு மாசமா டிமிக்கி குடுக்குறியே.. நானும் ஸ்ட்ரிக்ட்டா இருந்து எல்லா விஷயத்துலயும் ஸ்ட்ரிக்டா ஃபால்லோ பண்ணி இருந்தா....."
"அடிச்சு துவைச்சு காயப் போட்டிருப்பேன்!"
"அதான் தெரியுமே! மீச பொண்ணு வேற எப்படி இருக்கும்? நாட்டுகொட்டான்.."
"ஆரம்பிச்சுட்டியா! இந்த வாய் தான்.. இது தான் டென்ஷன் எனக்கு. எப்ப என்ன சொல்லுவியோன்னு இருக்கு!"
"ஏன் நிலா! அது உனக்கு டென்ஷனா? ஆனா பார்த்தா அப்படி தெரிலயே!" என்று அவன் சொல்ல, முறைக்கவும் ரசிக்கவுமாய் செய்து அவனை தள்ளிவிட்டு ஓடிவர, இருவருமாய் தங்கி இருக்குமிடம் வந்து சேர்ந்தனர்.
இருள் சூழ ஆரம்பிக்க கதவடைத்து வந்தவன் மொபைலை எடுத்து அன்றைக்கு எடுத்த புகைப்படங்களை எல்லாம் பார்வையிட்டு தன் அன்னைக்கு அனுப்பியவன், அதில் அவனுக்கு பிடித்த ஒரு புகைப்படத்தை மட்டும் வாட்சப் ஸ்டேட்டஸில் நிலாவின் குறியீட்டோடு இதயத்தையும் சேர்த்து வைத்தான்.
ஊஞ்சலில் சில நிமிடங்கள் ஆடியவன் புன்னகையோடு அமர்ந்திருக்க, குறுஞ்செய்தி வந்த ஒலி கேட்டு மொபைலை மீண்டும் எடுத்து பார்த்த போது நிலா தான் அனுப்பி இருந்தது.
கைகள் இரண்டையும் சேர்த்து இதயம் போல இருக்கும் படத்தை ஸ்டேட்டஸ் பார்த்த கையோடு அவனுக்கு அவள் அனுப்பி இருக்க,
"நேர்ல மட்டும் லவ் காதல் பியார்னு பேசறதோ சொல்றதோ இல்ல. மெசேஜ் மட்டும்.. இவளை..." என்றவன் எழுந்து உள்ளே செல்ல, கால்களை ஆட்டியபடி கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தாள்.
"இம்சை டி நீ!" என்றவன் மீண்டுமாய் இடித்துக் கொண்டு கட்டிலில் அமர்ந்ததோடு,
"உசிலம்பட்டி..." என்று வேறு இழுத்து ராகமாய் கூறி அவள் தோள்களை சுரண்ட, இதழ் திறக்காமல் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள் வெண்மதி.
அவளுக்கு தெரியாதா என்ன அவனின் பாஷையும் அழைப்பும். இத்தனை மாதங்களில் அவனின் குரல் எத்தனை மாயம் செய்கிறது என அறியாதவள் இல்லையே!
'இன்னமும் பச்சப்புள்ளயா இருக்கியே டா!' என்ற வசனம் தான் நினைவுக்கு வந்து சிரிப்பை தந்தது.
அவனுக்கும் சம்மதத்தை எப்படி கேட்பதென தெரியவில்லை. அவளுக்கும் சம்மதத்தை எப்படி சொல்வதென புரியவில்லை இத்தனை நாட்களுமே!
இன்றைய நிலையும் அப்படி தானோ என்று வெண்மதி நினைக்க, அவன் அழைத்து வந்தது அதற்கில்லையே!
தோள்களில் சுரண்டியவன் விரல்கள் முன்னேறி கழுத்துக்கு வர இதழ் வளைத்து சிரித்தவள் சிரித்ததை மறந்து விரிந்த கண்களோடு அசைவற்று அமர்ந்திருந்தாலும் மூச்சுக் காற்றின் வேகம் காட்டிக் கொடுத்து அவனை சுழற்றியது.
இதோ நெற்றியில் அவன் உதடுகள் அச்சாரம் இட விழிகளை மூட கூட இல்லாத உறைந்த நிலை.
"முழிச்சுக்கோ!" என்று காதோரம் சொல்லி கண்களில் முத்தமிட வர, தானாய் விழி மூடி கொடுத்து சம்மதத்தையும் தருவித்திருந்தாள்.கண், காது, கன்னம் என தொடர்ந்தவனிடம் அவள் அடுத்ததாய் எதிர்பார்த்திருந்தாளோ?
"அச்சச்சோ!" என்ற அவனின் சத்தத்தில் அவள் விழி திறக்க,
"நாம இன்னும் டின்னர் சாப்பிடலையே நிலா!" என்றதில் மொத்த மாய உணர்வில் இருந்தும் விடுபட்டவள் கொலைவெறிக்கே சென்றாள்.
அவனை தள்ளியதோடு எழுந்து கொண்டவள் "போடா! போடா!" என்று அவனை திட்ட வார்த்தையை தேடியவள்,
"ஆளைப் பாரு! என்னை சொல்லணும்! அய்யோ அய்யோ!" என தன் தலையில் தட்டிக் கொண்டவள்,
"ம்ம்ஹும்ம்ம் நீ எல்லாம் சரிப்பட்டு வர மாட்ட.. போடாங்..." என்றவள் கோபத்தில் கழுத்தை நெறிப்பது போல வர, அவள் எழும் பொழுதே சிரிப்பை அடக்கி இருந்தவன் வாய்விட்டு சிரித்து கைகளை அவளோடு மாலையாய் கோர்த்து தன்னோடு அணைத்துக் கொண்டு விழுந்தான்.
"அவ்வா! நான் சரிப்பட்டு வர மாட்டேனா? எனக்கு தேவை தான் டி!" என்றவன் நெஞ்சத்தில் குத்தியவளை இன்னமுமாய் இறுக்கியவன் நினைத்து நினைத்து சிரித்தான்.
"பரவால்லையே! உனக்கும் பீலிங்ஸ் எல்லாம் இருக்கே!" என்று காதோடு ரகசியம் பேசியவன் பேச்சில்,
"ராஸ்கல் ராஸ்கல்! விடு டா! ரவுடி! பொறுக்கி!" என எத்தனை முடியுமோ அத்தனை பேச்சுக்கள் அவளிடம் இருந்து வர, கொஞ்சமும் அவன் விலகவோ விலக்கவோ இல்லை தன்னோடு ஒன்றி இருந்தவளை.
"வார்த்தை மட்டும் தான் போடா'னு சொல்லுது. ஆனா பாரு!" என்று அவள் நிலையை சுட்டிக்காட்ட அதற்குமே செல்ல அடிகள் தான் அவளிடம்.
"எவ்வளவு அலைய விட்ட? வேணும்னே சாரீல சுத்தி என்னை சுத்த விட்ட? கொழுப்பு டி. ஆறு மாசமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா மனுஷனை பித்தாக்கிவிட்டுட்டு..." என்றவன் பேச்சுகளோடு விடாமல் காரியத்திலும் காரியமாய் இருக்க, வெண்மதி அவனின் வார்த்தைகளோடு செயலிலுமாய் இணைந்து கொள்ள, அவளோடு கலந்தான் காதலாய்.
நிலா சீண்டலும் முறைப்பும் தான் இவங்க அழகான காதல்
🫶