மொழி 4 (1)
தெருவின் இரு மருங்கிலும் ஊதா நிறப் பூக்களைச் சுமந்த கொடிகள், மரங்களையும் மின் கம்பத் தூண்களையும் பற்றிப் பிடித்து படர்ந்து காணப் பட்டன.
கடலை ஒட்டி இருந்த தெருக்களில் எல்லாம் கடல் மணலை நிரவி, நடப்பதற்குத் தோதாக அமைக்கப் பட்டிருந்தது.
சற்றுத் தள்ளிக் கிடந்த பற்றைகள் கூட ஏதோ அழகான மலர்த் தோட்டம் போல, சில பல பெயர் தெரியாப் பூக்களைச் சுமந்தபடி கண்களுக்குக் குளிர்ச்சியைத் தான் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது.
அந்த இயற்கையழகுகளை எல்லாம் இரசித்தபடி தன் தம்பியின் தோளில் கை போட்டபடி நடந்து கொண்டிருந்தான் தமிழ்பரிதி.
"இசை.. இங்க பாரன் இந்த இடமெல்லாம் எவ்வளவு அழக்கா கண்ணுக்குக் குளிர்ச்சியாக் கிடக்கு.. பாத்தாப் பாத்துக் கொண்டே இருக்கலாம் போலயே தோணுது என்ன.."
"அடடா.. அப்புடியோ அண்ணா.. அது ஏன் தெரியுமோ பத்தையள் எல்லாம் உனக்கு அழகாத் தெரியுது.."
"ஏன்.. உன்ரை முழியைப் பாத்தால் ஏதவோ விஷமமாச் சொல்லப் போறாய் என்டு தெரியுது.. சரி சரி சொல்ல வந்ததை மறைக்காமல் சொல்லு பாப்போம்.."
"அது வந்து அண்ணா.. அந்தப் பிள்ளை உனக்கு நன்றி சொல்லிப் பூங்கொத்தும் இனிப்பும் குடுத்து விட்டதால அந்தப் பரவசத்தில தான் உனக்குப் பாக்கிற இடமெல்லாம் அழகாத் தெரியுதெண்டு நினைக்கிறன்.."
"போடா.. எதையாவது சொல்லி என்னைக் கிண்டல் செய்றது தான் உன்ரை வேலை.. நான் போறன் நீ தனியா வா.. தெரு நாயள் துரத்தினால் தான் உன்ரை வாய்க் கொழுப்பு அடங்கும்.."
என்று சொல்லிக் கொண்டே தன் தம்பியின் காதை வலிக்காமல் திருகி விட்டு, வீட்டை நோக்கி வேகமாக ஓடத் தொடங்கினான் தமிழ்பரிதி.
தமிழைத் துரத்திக் கொண்டு ஓட முயன்ற இசையை அப்போது தெருவில் வந்த தெரிந்தவர் ஒருவர் கதை கேட்கவே, அவன் மெல்லத் தேங்கி நின்று அவரோடு பேசத் தொடங்கினான்.
தாங்கள் தங்கியிருந்த சீதாச் சித்தியின் வீட்டு வாசலருகே வந்து வேகமாக உள்ளே நுழையப் போன தமிழ், அப்போது உள்ளே நுழையப் போன வான்மதியோடு நன்றாக மோதிக் கொண்டான்.
அவன் மோதிய வேகத்தில் இருவரும் அங்கப்பிரதட்சணம் செய்யாமல் தப்பித்ததே பெரும்பாடாய்ப் போய் விட்டது.
ஒரு வழியாகத் தானும் விழாமல் அவளும் விழாமல் சுதாரித்துக் கொண்டு நிமிர்ந்தவன் அப்போது தான் அவளது முகம் பார்த்தான்.
அவளை இனங் கண்டு கொண்டவனது விழிகள் அவளது முகத்தை ஆராய்ச்சி செய்ய, கைகளோ சட்டைப் பைக்குள் பத்திரப் படுத்தி வைத்திருந்த அவள் சற்று முன்னர் கடற்கரையில் வைத்துக் கொடுத்து விட்ட சிறு மடலை இருக்கிறதா என ஆராய்ச்சி செய்தது.
அவனோடு மோதிய வான்மதி கீழே உருளாமல் அவனால் காப்பாற்றப் பட்டாலும், வேற்று ஆடவனது ஸ்பரிசத்தில் மிரள மிரள முழித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.
மோதியவள் மேல் லேசான எரிச்சல் துளிர்த்தாலும், அவளை இவள் தான் என இனங் கண்டதும் தமிழின் உதடுகள் புன்னகையைத் தத்தெடுத்துக் கொண்டன.
"ஏய் பொண்ணு.."
என உற்சாகமாக அழைத்தவனை அப்போதும் மிரள மிரளத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் வான்மதி.
இவள் எதுக்கு நம்மைப் பார்க்கிற நேரம் எல்லாம் ஏதோ தீவிரவாதியை முறைக்கிற கணக்காகப் பார்த்து வைக்கிறாள் என யோசித்தவன், அப்போது தான் அவளது பார்வை தன்னைத் தாண்டிப் போய் விழுவதைப் பார்த்தவன் அவள் அப்படி எதைப் பார்க்கிறாள் என்பது போலத் திரும்பிப் பார்த்தான்.
பார்த்தவனது விழிகள் அங்கே ஒரு பக்கமாகப் படம் விரித்தாடிய பாம்பைப் பார்த்ததும் பயத்தில் விரிய
"ஐயோ.. அம்மா.."
என்று கத்தியபடி வான்மதிக்குப் பின்னால் ஓடிப் போய் நின்று கொண்டான். அவனது வலக் கரம் தன்னிச்சையாக வான்மதியின் தோளைப் பிடித்துக் கொண்டது.
பாம்பைக் கண்டால் படையே நடுங்கும் என்பார்கள் தமிழ்பரிதி மட்டும் எம் மாத்திரம். அது தான் அவன் பயத்தில் வான்மதியைப் பிடித்துக் கொண்டான்.
வான்மதியும் பயந்து போய்த் தான் நின்றிருந்தாள். ஆனால் தமிழ் பயந்த அளவுக்கு அவள் பயப்படவில்லை.
அவள் மெல்லத் தமிழனைத் திரும்பிப் பார்க்க அவனோ
"அந்தத் தடியை எடுத்து அந்தப் பாம்பை விரட்டும்மா.."
என்று படபடத்தான்.
அவனது நிலையைப் பார்த்தவளுக்கு அது வரை இருந்த பயம் மாறி சிரிப்புத் தான் பீறிடத் தொடங்கியது. பயம் மாறி அவள் சிரிக்கத் தொடங்கவும் அவளைப் பார்த்துத் தமிழ் அசடு வழிய வேண்டியதாகப் போய் விட்டது.
வாசலருகே நின்றிருந்த தூதுவளையில் இலைகளைப் பறித்துக் கொண்டு நின்றிருந்த அமுதவாணிக்கு, வாசலில் தமிழ் கத்திய சத்தம் கேட்டதும் அவர் என்னவோ ஏதோ என்று பதறி அடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்து எட்டிப் பார்த்தார்.
அவரது பார்வை வட்டத்தினுள் வான்மதியின் தோளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு நின்ற மகனும், மகனது முகத்தைப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டிருந்த வான்மதியும் விழுந்தனர்.
அந்தக் காட்சியைப் பார்த்ததும் பதறியடித்துக் கொண்டு வந்த அமுதவாணியின் முகம் புன்னகையைத் தத்தெடுத்துக் கொண்டது.
மெல்ல அவர்களருகில் சென்று
"என்ன நிலாம்மா.. இந்த வாலு உன்னட்டை என்ன வம்பிழுத்து வைச்சான்.."
என்று சொல்லிக் கொண்டு வான்மதியின் கரத்தைப் பற்றி வீட்டினுள்ளே அழைத்துச் சென்றார்.
இந்தப் பிள்ளையை அம்மாவுக்கு ஏற்கனவே தெரியும் போலவே என நினைத்துக் கொண்டவன் தாயின் பின்னால் வால் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தபடி
"ஐயோ.. நான் ஒண்டும் வம்பிழுக்கல்லை அம்மா.. எங்களுக்குப் பின்னால பாம்பு ஒண்டு படமெடுத்துக் கொண்டு நின்டது.. அதைப் பாத்துப் பயந்து போய்த் தான் இந்தப் பிள்ளைக்குப் பின்னால போய் நிக்க வேண்டியதாப் போச்சுது.. மத்தபடி நான் ஒரு வம்பும் இழுக்கல்லை அம்மா.."
என்று நீண்ட விளக்கம் கொடுத்தான்.
அவனுக்குள் எழுந்த
'யார் இவள்.. இவளை அம்மாவுக்கு எப்படிப் பழக்கம்.. அதுவும் அத்தனை உரிமையாக நிலாம்மா என்று வேறு சொல்கிறாரே..'
என்ற கேள்விகளுக்கு விடை தான் இன்னும் கிடைக்கவில்லை.
தாயிடமே கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என நினைத்தவன் தாயின் பின்னால் வேகமாக நடந்தான்.
அதற்குள் வீட்டில் இருந்து வேகமாக வந்த கவிவாணன் வான்மதியை
இரு கரம் கொண்டு அணைத்து உச்சி முகரவே, தமிழ் அப்படியே அசையாது நின்று விட்டான்.
இத்தனை தூரம் தன் குடும்பம் உரிமை எடுத்துக் கொள்ளும் அளவுக்கு இருக்கும் இவள் யாராக இருக்கும் என மண்டையைப் பிய்த்துக் கொண்ட தமிழ், பக்கத்தில் அந்தப் பெண் இருப்பதால் வாய் வரை வந்த கேள்விகளைக் கேட்காமலேயே அங்கு நடப்பதை வேடிக்கை பார்த்தான்.
அவனது பொறுமையை ரொம்பவும் சோதிக்காமல் அருகில் நின்றவள் யாரென்பதை அமுதவாணியே தன் மகனிடம் சொன்னார்.
"தமிழ்.. என்ன அப்புடி முழிச்சுக் கொண்டு நிக்கிறாய்.. இது ஆரென்டு தெரியல்லையோ.."
"இல்லைம்மா.. இந்தப் பிள்ளையை எனக்கு முதலே தெரியும்.."
"அது இவள் இந்த ஊர்ப் பிள்ளை என்டதால உனக்குத் தெரியும்.. அதை விடவும் ஒண்டு இருக்கு.."
"அம்மா.. ரொம்பவும் குழப்பாதேங்கோ.. ஆரென்டு சொல்லிடுங்கோ.. எனக்கு மண்டை காயுது.."
"உண்மையாவே உனக்குத் தெரியல்லையோடா.."
"இந்தப் பிள்ளையை இதுக்கு முன்னுக்கு வேற எங்கயோ பாத்தது போல ஒரு நினைவு வருதும்மா.. ஆனாலும் அது தெளிவா இல்லை.. ரொம்ப வருசங்களுக்கு முன்னால பாத்து இருக்கிறன் போலத் தோணுது.."
"உன்ரை எண்ணம் சரி தான் அப்பன்.. இது நம்ம நந்தனண்ணான்ரை மகள் வான்மதி.. அதாவது உன்னோட சின்ன வயசு தோழி பப்பி.. நிலா.. இது உன்ரை தமிழத்தான்.."
என்று அமுதவாணி சொல்லி முடிக்கவும், தன் முன்னால் நின்றிருந்தவளையே இமைக்காமல் பார்த்திருந்த தமிழ்பரிதி அப்படியே ஸ்தம்பித்துப் போய் நின்று விட்டான்.
அவனுக்கு முன்னால் நிற்பது அவனுடைய பப்பியா.. யாரைப் பார்க்க வேண்டும் யாருடன் பேச வேண்டும் என்று இத்தனை வருடங்களாகத் தவங் கிடந்தானோ அந்த பப்பியா.. பல வருடங்கள் பாராமல் பேசாமல் இருந்தாலும் அவளுடனான நினைவுகளை நேற்று நடந்தது போல இன்றும் உணர வைத்துக் கொண்டு இருக்கிறாளே அந்த பப்பி.. சந்தர்ப்பம் கிடைத்ததும் யாரைத் தேடிக் கடல் கடந்து ஓடி வந்தானோ அந்த பப்பியா..
அமுதவாணியோ திகைத்துப் போய் நின்ற தன் பெரிய மகனைப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டே அவனை மெல்ல உலுக்கினார். அப்போது தான் சுற்றுப்புறத்தை உணர்ந்த தமிழ் ஒரு எட்டில் வான்மதியை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.
அவன் அணைத்த வேகத்தில் திகைத்துத் தடுமாறியவளுக்கு மெல்ல மெல்ல அந்தத் திகைப்பும் தடுமாற்றமும் வந்த சுவடு தெரியாமல் மறைந்து போனது.
அவளுக்கு முன்னால் நிற்பது அவளது தமிழத்தானா.. அவனைப் பார்க்கவே முடியாதோ என்று தவித்த நாட்கள் எல்லாம் மனதில் வந்து போக
கைமுஷ்டி இறுக நின்றவள், இறுக்கம் தளர, கண்கள் கலங்க அவனைத் தானும் அணைத்துக் கொண்டாள்.
அவர்கள் இருவருக்கும் இடையிலான ஆரோக்கியமான உறவு பற்றி கவிவாணனுக்கும் அமுதவாணிக்கும் நன்கு தெரியும். அதனால் அந்த அணைப்பு அவர்களுக்கு எந்த விகல்பத்தையும் மனதில் தோற்றுவிக்கவில்லை. இன்னும் சொல்லப் போனால் அமுதவாணி மகிழ்ச்சியுடன் இருவரையும் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டார்.
சில நொடிகள் அப்படியே கரைய, அணைப்பில் இருந்து வான்மதியை மெல்ல விலக்கி அவளை மேலும் கீழுமாய் ஆராய்ச்சிப் பார்வை பார்த்தவன்
"என்னடி.. அடையாளமே தெரியாமல் இப்புடி வளர்ந்து பெரிய பொண்ணாகி விட்டாய்.."
என உரிமையோடு 'டி' போட்டுக் கதைத்தான்.
"என்னடா.. நீயே இப்படி நெடு நெடுனு வளர்ந்து நிற்கும் போது அவள் வளர மாட்டாளோ.."
என்று அமுதவாணி சிரிக்க,
"இருந்தாலும்.. அடையாளம் தெரியாத அளவுக்குப் பெரிய பொண்ணாகி விட்டாளேயம்மா.."
என அதிலேயே நின்றான் தமிழ்பரிதி.
"ஏன்.. நீயும் தான் அவளுக்கு அடைளாளம் தெரியாத அளவுக்கு வளந்து பெரியவன் ஆகி விட்டாய்.."
என இடை புகுந்தார் கவிவாணன்.
"அதுவும் சரி தான்.. சரி அதெல்லாம் இருக்கட்டும்.. இங்கே வந்து எத்தனை வருஷங்கள் பப்பி.."
என்று வான்மதியைப் பார்த்துக் கேட்ட தமிழைப் பார்த்துத் தன் புன்னகையை மட்டுமே பதிலாகக் கொடுத்தாள் அவனது பப்பி.
அவனுக்கு அவள் வாயைத் திறந்து ஏதாவது பேச மாட்டாளா என்று ஏக்கமாக இருந்தது. சின்ன வயதில் அவள் ஓயாது வாயாடிக் கொண்டு இருப்பது கண் முன்னே வந்து போனது. அவனைப் பார்த்த நொடியிலேயே அவள் பேசியே கொன்றிருக்க வேண்டுமே ஏன் அமைதியாகவே நிற்கிறாள் என்று ஆதங்கமாகக் கூட இருந்தது அவனுக்கு.
"என்னடி.. சிரிச்சுக் கொண்டு நிற்கிறாயே தவிர வாயையே திறக்க மாட்டேன் என்கிறாயே.."
என்று நேரடியாகவே ஆதங்கப் பட்டவன், அவள் சற்று முன்னர் கடற்கரையில் வைத்துக் கொடுத்த அந்தக் கடதாசியையும் அதில் என்னால் பேச முடியாது என்று அவள் குறிப்பிட்டதையும் மறந்தே போனான்.
தன் மகனது ஆதங்கத்தைப் புரிந்து கொண்ட அமுதவாணி, அவனது தோளில் கை வைத்து
"தமிழ்.. நிலாவால கதைக்க முடியாதுடா.. அவளுக்குப் பேச்சு வராது.. முள்ளிவாய்க்கல் யுத்தத்தில அவள்ரை தொண்டைப் பக்கம் குண்டடி பட்டு அவளோட பேச்சுப் போயிட்டுது.."
என வான்மதி பேசாமல் நின்றதுக்கு விளக்கம் கொடுத்தார்.
தாய் சொன்னதைக் கேட்டதும் திரும்பி தன் முன்னே புன்னகை முகமாக நின்றவளைப் பார்த்தவனுக்கு, பேச்சு நின்று போனது அடுத்த கட்ட உறைநிலையை அடைந்திருந்தான் அவன்.
அவனுடைய வாயாடி பப்பியால் இனிமேல் வாயாடி வம்பிழுக்க முடியாதா.. அவளது குறும்புப் பேச்சுகளை இனிமேல் கேட்க முடியாதா.. தமிழின் தலையில் யாரோ சம்மட்டியால் அடிப்பது போல இருந்தது. அந்த வலி தாங்க முடியாமல் தலையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டான் தமிழ்பரிதி.
"உன் பேச்சிலும் குறும்பிலும் என்னைக் கட்டிப் போட்டவளே
விரும்பியே எனைத் தொலைத்தேன் உன் தேன்மொழியில்..
இன்றோ உந்தன் தொலைந்த மொழிகளை நான் தேட
நீயோ மௌனத்தில் கீதமிசைக்கிறாய்.."
தெருவின் இரு மருங்கிலும் ஊதா நிறப் பூக்களைச் சுமந்த கொடிகள், மரங்களையும் மின் கம்பத் தூண்களையும் பற்றிப் பிடித்து படர்ந்து காணப் பட்டன.
கடலை ஒட்டி இருந்த தெருக்களில் எல்லாம் கடல் மணலை நிரவி, நடப்பதற்குத் தோதாக அமைக்கப் பட்டிருந்தது.
சற்றுத் தள்ளிக் கிடந்த பற்றைகள் கூட ஏதோ அழகான மலர்த் தோட்டம் போல, சில பல பெயர் தெரியாப் பூக்களைச் சுமந்தபடி கண்களுக்குக் குளிர்ச்சியைத் தான் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது.
அந்த இயற்கையழகுகளை எல்லாம் இரசித்தபடி தன் தம்பியின் தோளில் கை போட்டபடி நடந்து கொண்டிருந்தான் தமிழ்பரிதி.
"இசை.. இங்க பாரன் இந்த இடமெல்லாம் எவ்வளவு அழக்கா கண்ணுக்குக் குளிர்ச்சியாக் கிடக்கு.. பாத்தாப் பாத்துக் கொண்டே இருக்கலாம் போலயே தோணுது என்ன.."
"அடடா.. அப்புடியோ அண்ணா.. அது ஏன் தெரியுமோ பத்தையள் எல்லாம் உனக்கு அழகாத் தெரியுது.."
"ஏன்.. உன்ரை முழியைப் பாத்தால் ஏதவோ விஷமமாச் சொல்லப் போறாய் என்டு தெரியுது.. சரி சரி சொல்ல வந்ததை மறைக்காமல் சொல்லு பாப்போம்.."
"அது வந்து அண்ணா.. அந்தப் பிள்ளை உனக்கு நன்றி சொல்லிப் பூங்கொத்தும் இனிப்பும் குடுத்து விட்டதால அந்தப் பரவசத்தில தான் உனக்குப் பாக்கிற இடமெல்லாம் அழகாத் தெரியுதெண்டு நினைக்கிறன்.."
"போடா.. எதையாவது சொல்லி என்னைக் கிண்டல் செய்றது தான் உன்ரை வேலை.. நான் போறன் நீ தனியா வா.. தெரு நாயள் துரத்தினால் தான் உன்ரை வாய்க் கொழுப்பு அடங்கும்.."
என்று சொல்லிக் கொண்டே தன் தம்பியின் காதை வலிக்காமல் திருகி விட்டு, வீட்டை நோக்கி வேகமாக ஓடத் தொடங்கினான் தமிழ்பரிதி.
தமிழைத் துரத்திக் கொண்டு ஓட முயன்ற இசையை அப்போது தெருவில் வந்த தெரிந்தவர் ஒருவர் கதை கேட்கவே, அவன் மெல்லத் தேங்கி நின்று அவரோடு பேசத் தொடங்கினான்.
தாங்கள் தங்கியிருந்த சீதாச் சித்தியின் வீட்டு வாசலருகே வந்து வேகமாக உள்ளே நுழையப் போன தமிழ், அப்போது உள்ளே நுழையப் போன வான்மதியோடு நன்றாக மோதிக் கொண்டான்.
அவன் மோதிய வேகத்தில் இருவரும் அங்கப்பிரதட்சணம் செய்யாமல் தப்பித்ததே பெரும்பாடாய்ப் போய் விட்டது.
ஒரு வழியாகத் தானும் விழாமல் அவளும் விழாமல் சுதாரித்துக் கொண்டு நிமிர்ந்தவன் அப்போது தான் அவளது முகம் பார்த்தான்.
அவளை இனங் கண்டு கொண்டவனது விழிகள் அவளது முகத்தை ஆராய்ச்சி செய்ய, கைகளோ சட்டைப் பைக்குள் பத்திரப் படுத்தி வைத்திருந்த அவள் சற்று முன்னர் கடற்கரையில் வைத்துக் கொடுத்து விட்ட சிறு மடலை இருக்கிறதா என ஆராய்ச்சி செய்தது.
அவனோடு மோதிய வான்மதி கீழே உருளாமல் அவனால் காப்பாற்றப் பட்டாலும், வேற்று ஆடவனது ஸ்பரிசத்தில் மிரள மிரள முழித்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள்.
மோதியவள் மேல் லேசான எரிச்சல் துளிர்த்தாலும், அவளை இவள் தான் என இனங் கண்டதும் தமிழின் உதடுகள் புன்னகையைத் தத்தெடுத்துக் கொண்டன.
"ஏய் பொண்ணு.."
என உற்சாகமாக அழைத்தவனை அப்போதும் மிரள மிரளத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் வான்மதி.
இவள் எதுக்கு நம்மைப் பார்க்கிற நேரம் எல்லாம் ஏதோ தீவிரவாதியை முறைக்கிற கணக்காகப் பார்த்து வைக்கிறாள் என யோசித்தவன், அப்போது தான் அவளது பார்வை தன்னைத் தாண்டிப் போய் விழுவதைப் பார்த்தவன் அவள் அப்படி எதைப் பார்க்கிறாள் என்பது போலத் திரும்பிப் பார்த்தான்.
பார்த்தவனது விழிகள் அங்கே ஒரு பக்கமாகப் படம் விரித்தாடிய பாம்பைப் பார்த்ததும் பயத்தில் விரிய
"ஐயோ.. அம்மா.."
என்று கத்தியபடி வான்மதிக்குப் பின்னால் ஓடிப் போய் நின்று கொண்டான். அவனது வலக் கரம் தன்னிச்சையாக வான்மதியின் தோளைப் பிடித்துக் கொண்டது.
பாம்பைக் கண்டால் படையே நடுங்கும் என்பார்கள் தமிழ்பரிதி மட்டும் எம் மாத்திரம். அது தான் அவன் பயத்தில் வான்மதியைப் பிடித்துக் கொண்டான்.
வான்மதியும் பயந்து போய்த் தான் நின்றிருந்தாள். ஆனால் தமிழ் பயந்த அளவுக்கு அவள் பயப்படவில்லை.
அவள் மெல்லத் தமிழனைத் திரும்பிப் பார்க்க அவனோ
"அந்தத் தடியை எடுத்து அந்தப் பாம்பை விரட்டும்மா.."
என்று படபடத்தான்.
அவனது நிலையைப் பார்த்தவளுக்கு அது வரை இருந்த பயம் மாறி சிரிப்புத் தான் பீறிடத் தொடங்கியது. பயம் மாறி அவள் சிரிக்கத் தொடங்கவும் அவளைப் பார்த்துத் தமிழ் அசடு வழிய வேண்டியதாகப் போய் விட்டது.
வாசலருகே நின்றிருந்த தூதுவளையில் இலைகளைப் பறித்துக் கொண்டு நின்றிருந்த அமுதவாணிக்கு, வாசலில் தமிழ் கத்திய சத்தம் கேட்டதும் அவர் என்னவோ ஏதோ என்று பதறி அடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்து எட்டிப் பார்த்தார்.
அவரது பார்வை வட்டத்தினுள் வான்மதியின் தோளை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு நின்ற மகனும், மகனது முகத்தைப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டிருந்த வான்மதியும் விழுந்தனர்.
அந்தக் காட்சியைப் பார்த்ததும் பதறியடித்துக் கொண்டு வந்த அமுதவாணியின் முகம் புன்னகையைத் தத்தெடுத்துக் கொண்டது.
மெல்ல அவர்களருகில் சென்று
"என்ன நிலாம்மா.. இந்த வாலு உன்னட்டை என்ன வம்பிழுத்து வைச்சான்.."
என்று சொல்லிக் கொண்டு வான்மதியின் கரத்தைப் பற்றி வீட்டினுள்ளே அழைத்துச் சென்றார்.
இந்தப் பிள்ளையை அம்மாவுக்கு ஏற்கனவே தெரியும் போலவே என நினைத்துக் கொண்டவன் தாயின் பின்னால் வால் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தபடி
"ஐயோ.. நான் ஒண்டும் வம்பிழுக்கல்லை அம்மா.. எங்களுக்குப் பின்னால பாம்பு ஒண்டு படமெடுத்துக் கொண்டு நின்டது.. அதைப் பாத்துப் பயந்து போய்த் தான் இந்தப் பிள்ளைக்குப் பின்னால போய் நிக்க வேண்டியதாப் போச்சுது.. மத்தபடி நான் ஒரு வம்பும் இழுக்கல்லை அம்மா.."
என்று நீண்ட விளக்கம் கொடுத்தான்.
அவனுக்குள் எழுந்த
'யார் இவள்.. இவளை அம்மாவுக்கு எப்படிப் பழக்கம்.. அதுவும் அத்தனை உரிமையாக நிலாம்மா என்று வேறு சொல்கிறாரே..'
என்ற கேள்விகளுக்கு விடை தான் இன்னும் கிடைக்கவில்லை.
தாயிடமே கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாம் என நினைத்தவன் தாயின் பின்னால் வேகமாக நடந்தான்.
அதற்குள் வீட்டில் இருந்து வேகமாக வந்த கவிவாணன் வான்மதியை
இரு கரம் கொண்டு அணைத்து உச்சி முகரவே, தமிழ் அப்படியே அசையாது நின்று விட்டான்.
இத்தனை தூரம் தன் குடும்பம் உரிமை எடுத்துக் கொள்ளும் அளவுக்கு இருக்கும் இவள் யாராக இருக்கும் என மண்டையைப் பிய்த்துக் கொண்ட தமிழ், பக்கத்தில் அந்தப் பெண் இருப்பதால் வாய் வரை வந்த கேள்விகளைக் கேட்காமலேயே அங்கு நடப்பதை வேடிக்கை பார்த்தான்.
அவனது பொறுமையை ரொம்பவும் சோதிக்காமல் அருகில் நின்றவள் யாரென்பதை அமுதவாணியே தன் மகனிடம் சொன்னார்.
"தமிழ்.. என்ன அப்புடி முழிச்சுக் கொண்டு நிக்கிறாய்.. இது ஆரென்டு தெரியல்லையோ.."
"இல்லைம்மா.. இந்தப் பிள்ளையை எனக்கு முதலே தெரியும்.."
"அது இவள் இந்த ஊர்ப் பிள்ளை என்டதால உனக்குத் தெரியும்.. அதை விடவும் ஒண்டு இருக்கு.."
"அம்மா.. ரொம்பவும் குழப்பாதேங்கோ.. ஆரென்டு சொல்லிடுங்கோ.. எனக்கு மண்டை காயுது.."
"உண்மையாவே உனக்குத் தெரியல்லையோடா.."
"இந்தப் பிள்ளையை இதுக்கு முன்னுக்கு வேற எங்கயோ பாத்தது போல ஒரு நினைவு வருதும்மா.. ஆனாலும் அது தெளிவா இல்லை.. ரொம்ப வருசங்களுக்கு முன்னால பாத்து இருக்கிறன் போலத் தோணுது.."
"உன்ரை எண்ணம் சரி தான் அப்பன்.. இது நம்ம நந்தனண்ணான்ரை மகள் வான்மதி.. அதாவது உன்னோட சின்ன வயசு தோழி பப்பி.. நிலா.. இது உன்ரை தமிழத்தான்.."
என்று அமுதவாணி சொல்லி முடிக்கவும், தன் முன்னால் நின்றிருந்தவளையே இமைக்காமல் பார்த்திருந்த தமிழ்பரிதி அப்படியே ஸ்தம்பித்துப் போய் நின்று விட்டான்.
அவனுக்கு முன்னால் நிற்பது அவனுடைய பப்பியா.. யாரைப் பார்க்க வேண்டும் யாருடன் பேச வேண்டும் என்று இத்தனை வருடங்களாகத் தவங் கிடந்தானோ அந்த பப்பியா.. பல வருடங்கள் பாராமல் பேசாமல் இருந்தாலும் அவளுடனான நினைவுகளை நேற்று நடந்தது போல இன்றும் உணர வைத்துக் கொண்டு இருக்கிறாளே அந்த பப்பி.. சந்தர்ப்பம் கிடைத்ததும் யாரைத் தேடிக் கடல் கடந்து ஓடி வந்தானோ அந்த பப்பியா..
அமுதவாணியோ திகைத்துப் போய் நின்ற தன் பெரிய மகனைப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டே அவனை மெல்ல உலுக்கினார். அப்போது தான் சுற்றுப்புறத்தை உணர்ந்த தமிழ் ஒரு எட்டில் வான்மதியை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.
அவன் அணைத்த வேகத்தில் திகைத்துத் தடுமாறியவளுக்கு மெல்ல மெல்ல அந்தத் திகைப்பும் தடுமாற்றமும் வந்த சுவடு தெரியாமல் மறைந்து போனது.
அவளுக்கு முன்னால் நிற்பது அவளது தமிழத்தானா.. அவனைப் பார்க்கவே முடியாதோ என்று தவித்த நாட்கள் எல்லாம் மனதில் வந்து போக
கைமுஷ்டி இறுக நின்றவள், இறுக்கம் தளர, கண்கள் கலங்க அவனைத் தானும் அணைத்துக் கொண்டாள்.
அவர்கள் இருவருக்கும் இடையிலான ஆரோக்கியமான உறவு பற்றி கவிவாணனுக்கும் அமுதவாணிக்கும் நன்கு தெரியும். அதனால் அந்த அணைப்பு அவர்களுக்கு எந்த விகல்பத்தையும் மனதில் தோற்றுவிக்கவில்லை. இன்னும் சொல்லப் போனால் அமுதவாணி மகிழ்ச்சியுடன் இருவரையும் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டார்.
சில நொடிகள் அப்படியே கரைய, அணைப்பில் இருந்து வான்மதியை மெல்ல விலக்கி அவளை மேலும் கீழுமாய் ஆராய்ச்சிப் பார்வை பார்த்தவன்
"என்னடி.. அடையாளமே தெரியாமல் இப்புடி வளர்ந்து பெரிய பொண்ணாகி விட்டாய்.."
என உரிமையோடு 'டி' போட்டுக் கதைத்தான்.
"என்னடா.. நீயே இப்படி நெடு நெடுனு வளர்ந்து நிற்கும் போது அவள் வளர மாட்டாளோ.."
என்று அமுதவாணி சிரிக்க,
"இருந்தாலும்.. அடையாளம் தெரியாத அளவுக்குப் பெரிய பொண்ணாகி விட்டாளேயம்மா.."
என அதிலேயே நின்றான் தமிழ்பரிதி.
"ஏன்.. நீயும் தான் அவளுக்கு அடைளாளம் தெரியாத அளவுக்கு வளந்து பெரியவன் ஆகி விட்டாய்.."
என இடை புகுந்தார் கவிவாணன்.
"அதுவும் சரி தான்.. சரி அதெல்லாம் இருக்கட்டும்.. இங்கே வந்து எத்தனை வருஷங்கள் பப்பி.."
என்று வான்மதியைப் பார்த்துக் கேட்ட தமிழைப் பார்த்துத் தன் புன்னகையை மட்டுமே பதிலாகக் கொடுத்தாள் அவனது பப்பி.
அவனுக்கு அவள் வாயைத் திறந்து ஏதாவது பேச மாட்டாளா என்று ஏக்கமாக இருந்தது. சின்ன வயதில் அவள் ஓயாது வாயாடிக் கொண்டு இருப்பது கண் முன்னே வந்து போனது. அவனைப் பார்த்த நொடியிலேயே அவள் பேசியே கொன்றிருக்க வேண்டுமே ஏன் அமைதியாகவே நிற்கிறாள் என்று ஆதங்கமாகக் கூட இருந்தது அவனுக்கு.
"என்னடி.. சிரிச்சுக் கொண்டு நிற்கிறாயே தவிர வாயையே திறக்க மாட்டேன் என்கிறாயே.."
என்று நேரடியாகவே ஆதங்கப் பட்டவன், அவள் சற்று முன்னர் கடற்கரையில் வைத்துக் கொடுத்த அந்தக் கடதாசியையும் அதில் என்னால் பேச முடியாது என்று அவள் குறிப்பிட்டதையும் மறந்தே போனான்.
தன் மகனது ஆதங்கத்தைப் புரிந்து கொண்ட அமுதவாணி, அவனது தோளில் கை வைத்து
"தமிழ்.. நிலாவால கதைக்க முடியாதுடா.. அவளுக்குப் பேச்சு வராது.. முள்ளிவாய்க்கல் யுத்தத்தில அவள்ரை தொண்டைப் பக்கம் குண்டடி பட்டு அவளோட பேச்சுப் போயிட்டுது.."
என வான்மதி பேசாமல் நின்றதுக்கு விளக்கம் கொடுத்தார்.
தாய் சொன்னதைக் கேட்டதும் திரும்பி தன் முன்னே புன்னகை முகமாக நின்றவளைப் பார்த்தவனுக்கு, பேச்சு நின்று போனது அடுத்த கட்ட உறைநிலையை அடைந்திருந்தான் அவன்.
அவனுடைய வாயாடி பப்பியால் இனிமேல் வாயாடி வம்பிழுக்க முடியாதா.. அவளது குறும்புப் பேச்சுகளை இனிமேல் கேட்க முடியாதா.. தமிழின் தலையில் யாரோ சம்மட்டியால் அடிப்பது போல இருந்தது. அந்த வலி தாங்க முடியாமல் தலையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டான் தமிழ்பரிதி.
"உன் பேச்சிலும் குறும்பிலும் என்னைக் கட்டிப் போட்டவளே
விரும்பியே எனைத் தொலைத்தேன் உன் தேன்மொழியில்..
இன்றோ உந்தன் தொலைந்த மொழிகளை நான் தேட
நீயோ மௌனத்தில் கீதமிசைக்கிறாய்.."
ரொம்ப அருமையா அவங்களோட உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தி இருக்கீங்க
