மொழி 7 (1)
சரியாகப் பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு, கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் உருத்திரபுரம் என்ற ஊரில் ஒரு ஓட்டு வீடு.
கதிரவன் தன் சேவை முடிந்தது என்பது போல, மேற்கு வானில் மெல்லென இறங்கிக் கொண்டிருந்த பொழுதில், தன் வீட்டு முற்றத்து மாமரத்துக்கு கீழே அமர்ந்திருந்து வானொலியில் ஒலிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்த நாட்டு நடப்புகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் நந்தன்.
அவரைத் தேடிக் கொண்டு வேகமாக வந்தார் கவிவாணன்.
"என்னடாப்பா என்ன விஷயம்.. முகமெல்லாம் ஏன் ஒரு மாதிரிக் கிடக்குது.."
"நான் குடும்பத்தோட வெளிநாட்டுக்கு போக வேண்டிய கட்டாயம் நந்து.. எனக்கு என்ன செய்றது எண்டே தெரியேல்லை.."
"ஏன்டா.. ஏதும் பிரச்சனையோ.."
"ஓம் நந்து.."
"என்னெண்டு சொல்லன்.. அப்ப தானே என்ன செய்யலாம் எண்டு யோசிக்கலாம்.."
"இல்லை நந்து இனி யோசிக்க ஒண்டுமே இல்லை.. நான் போய்த் தான் ஆகோணும்.. அது தான் நாளைக்கே பாஸ்போர்ட் விஷா செய்ற வேலையள் எல்லாம் பாக்கோணும்.. ஒருக்கா கொழும்புக்கு போட்டு வருவம் வாறியோ.."
"என்னடா நீ.. வா எண்டு சொன்னால் வரப் போறன் அதை விட்டிட்டு வாறியோ எண்டு கொண்டு நிக்கிறாய்.. அதெல்லாம் சரி ஏதும் பெரிய பிரச்சினையோ.."
"எனக்கென்னவோ வெகு சீக்கிரத்தில சண்டை வெடிக்கும் எண்டு தோணுது.. அதோட நான் இங்கினை இருக்க ஏலாது.. நான் தனி ஆள் எண்டாலும் பரவாயில்லை பெஞ்சாதி பிள்ளையெண்டு எனக்குப் பின்னால என்னை நம்பி என்ரை குடும்பம் இருக்குது அது தான் யோசிக்கிறன்.."
"என்னடா பெரிய பிரச்சினை ஏதுமோ.."
எனத் தன் விழி பார்த்து கேட்ட நண்பன் நந்தனிடம் அவரால் மௌனம் சாதிக்க முடியவில்லை, நந்தனின் காதோரம் அப்போதைய தனது நிலையை அவர் அப்படியே இரகசியமாகச் சொல்ல, நண்பன் முகம் பார்த்த நந்தனோ சில நிமிடங்கள் அப்படியே அமைதியாகி விட்டார். உரத்துப் பேசுவது கூட உள்ளூற பதட்டத்தையும் பயத்தையும் மெல்ல மெல்லக் கொடுத்த காலமது.
அந்த இடமே மயான அமைதியைத் தத்தெடுத்துக் கொள்ள அந்த மௌனத்தை கவிவாணன் தான் உடைத்தார்.
"என்ன நந்து என்ன கனக்க யோசிக்கிறாய்.."
"இனி யோசிக்க ஒண்டும் இல்லை.. நீ வெளுக்கிடுற வழியைப் பார்.. இங்க இருந்து எப்ப என்ன நடக்கும் எண்டு செத்துப் பிழைச்சுக் கொண்டு இருக்கிறதை விட.. நீ வெளிநாடு போறது தான் சரி.. வெளுக்கிடு நாளைக்கே ஆக வேண்டியதைப் பாப்பம்.."
"என்ன வாழ்க்கையடா இது.."
"அப்புடிச் சொல்லாதடா கவி.. எல்லாம் ஒரு நாள் மாறும் எண்டு நம்புவம்.."
"நம்பி நம்பியே வாழ்க்கை போயிடும் மாதிரிக் கிடக்குது.. யாழ்ப்பாணத்தில இருந்து இங்க வந்ததே அங்க ஏதும் யுத்தம் தொடங்கீடுமோ எண்டுற பதட்டத்துல தானே.. வந்து முழுசா ரெண்டு வருஷம் கூட முடியேல்லை இங்கினை யுத்தம் எண்டுற அளவில வந்து நிக்குது என்னத்தைச் சொல்ல.."
"சரி சரி விடு.. எல்லாத்தையும் பாத்துக் கொள்ளுவம்.. தங்கச்சி என்ன சொல்லுது.."
"அது பெரிய கருமமடா.. வெளிநாடு போக வேண்டி வந்திட்டு எண்டு சொன்ன நேரம் தொட்டு அழுது கொண்டே கிடக்கிறாள்.. அவளைச் சமாதானப் படுத்திக் கூட்டிக் கொண்டு போறதை நினைச்சாத் தான் எனக்கு மலைப்பாக் கிடக்குது.."
என இருவரும் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, கையில் இரண்டு குவளைப் பால் தேநீருடன் வந்து சேர்ந்தார் நந்தனின் மனைவி ஞானகி.
"என்ன ரெண்டு பேரும் எந்தக் கோட்டையைப் புடிக்க ரகசியம் கதைச்சுக் கொண்டு இருக்கிறியள்.. இந்தாங்கோ இந்தப் பால்த்தேத்தண்ணியைக் குடிச்சுப் போட்டு தெம்பாக் கதையுங்கோ.. நான் அமுதாட்டைப் போட்டு வாறன்.. ஆள் என்னை அவசரமா வரச் சொன்னது.. ஆள் வீட்டை தானே அண்ணா நிக்குது.."
என்று கொண்டே வந்து, தேநீரை இருவரிடமும் கொடுத்து விட்டு அப்படியே பக்கத்து வீட்டுக்குப் போய் விட்டார் ஞானகி.
"தோழிமார் ரெண்டு பேரும் ஒப்பாரி வைச்சிட்டு வர இனி விடிஞ்சிடும் எண்டு நினைக்கிறன் கவி.."
"கதைச்சிட்டு வரட்டுக்கும்.. அமுதா என்னோட ஒழுங்காவே கதைக்கிறாள் இல்லை.. தங்கச்சீட்டை எண்டாலும் கதைச்சுக் கொள்ளட்டுக்கும்.. நானும் என்ன செய்றது.."
"சரி சரி.. நீ நிறைய யோசிக்காத தமிழும் இசையும் என்ன சொல்லுறாங்கள்.."
"சின்னவன் இசைக்கு வெளிநாட்டுக்கு போகப் போறம் எண்டுறது தெரியும்.. ஆளுக்கு சரியான விருப்பம் தான் அதனால பேசாமல் இருக்கிறான்.. பெரியவனிட்டை தான் எப்புடி சொல்றது எண்டு சரியான யோசினை.."
"சொல்லித் தானே ஆகோணுமடா.."
"சொல்லித் தான் ஆகோணும்.. பாப்பம்.."
என்று கவிவாணன் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போதே
"என்னவாம் மாமா.. உங்கடை பிரெண்டு.."
என்று கொண்டே நந்தன் அமர்ந்திருந்த கதிரையின், சட்டத்தில் வந்து அமர்ந்து கொண்டான் தமிழ்பரிதி.
"அது ஒண்டுமில்லை தமிழு.. உன்னையும் தம்பியையும் வெளிநாட்டுல படிக்க வைக்க வேணும் எண்டு என்ரை பிரெண்டுக்கு விருப்பம் அது தான்.. வெளிநாட்டுக்கு போகலாம் எண்டு இருக்கிறான்.."
"என்ன கதை உது.. இங்க படிச்சால் படி படாதாமோ.. நான் அங்க எல்லாம் போய்ப் படிக்க மாட்டேன் சொல்லீட்டன்.."
"அப்புடி இல்லையப்பன்.. வெளிநாட்டுல படிக்கிறது எல்லாம் எவ்வளவு பெரிய விஷயம் தெரியுமோ.."
"எனக்கு அதெல்லாம் பெரிய விஷயம் மாதிரி தெரியேல்லை மாமா.. நான் போக மாட்டேன்.. சரி பப்பி எங்க ஒரு படம் ஒண்டு கீறித் தரச் சொன்னவள்.."
என்று கொண்டே தமிழ் வீட்டினுள் போய் விட்டான்.
அவன் போன திக்கையே பார்த்தபடி இருந்த கவிவாணன், 'என்னடா செய்ய' என்பது போலத் தன் நண்பரைப் பார்த்து வைத்தார்.
"அவன் சின்னப்பெடியன்டா.. அவனுக்கு எண்டும் ஆசையள் கனவுகள் இருக்கும் தானே.. சொல்லுறமாதிரிச் சொன்னால் அவனுக்கு விளங்கும் நீ குழம்பாத.."
"எப்புடியாவது அவனைச் சம்மதிக்க வையடா.."
"அது என்ரை பொறுப்பு.. நீ கவலைப்படாதே சரியோ.. முதல்ல தேத்தண்ணியைக் குடி.. ஆறிப் போகப் போகுது.. பிறகு என்ரை பெஞ்சாதி வந்து பக்கம் பக்கமா வசனம் கதைப்பாள்.. எதுக்குச் சோலி.. குடி குடி.."
எனத் தன் நண்பனைச் சகஜமாக்க முயன்றார் நந்தன்.
அதே நேரத்தில் அமுதவாணியைத் தேடிக் கொண்டு அவரின் வீட்டுக்குப் போன ஞானகி, வீட்டின் பின்புறம் இருந்த வேப்பமரத்துக்கு கீழே இருந்து அழுது கொண்டிருந்த தாய் அம்பிகையையும் மகள் அமுதாவையும் பார்த்ததும் பதறி விட்டார்.
"என்னடி அமுதம்.. என்ன நடந்த ஏன் அழுறாய்.. ஏதும் பிரச்சனையோ.."
"வா ஞானு வா.. உன்னைத் தான் பாத்துக் கொண்டு இருக்கிறன்.. எனக்கு என்ன சொல்லுறது என்ன செய்யிறது எண்டே தெரியேல்லை.."
என்று கொண்டே ஞானகியைக் கட்டிக் கொண்டு, விட்ட அழுகையைத் தொடர்ந்த அமுதாவை, இவள் ஏன் அழுகிறாள் என்பது போல ஒன்றும் புரியாமல் அப்படியே நின்று விட்டார் ஞானகி.
அமுதாவின் அன்னை அம்பிகை தான் மகளுக்குப் பதிலாகத் தான் வாய் திறந்தார்.
"மருமகன்.. இனி இங்க சிலோன்ல இருக்க ஏலாதாம்.. அவர் இருந்தாப் பிரச்சினை வருமாம்.. அது தான் வெளிநாட்டுக்கு போக வேண்டிய கட்டாயம் வந்திட்டு பிள்ளை.."
"என்னம்மா சொல்லுறியள்.."
"ஓம் பிள்ளை.. அது தான் உங்களை எல்லாம் விட்டிட்டு எப்புடித் தூரத்துக்குப் போறது எண்டு நினைச்சு நினைச்சு அழுது கொண்டு இருக்கிறாள்.."
"ஏனம்மா கட்டாயம் போய்த்தான் ஆகோணுமோ.."
"ஓம் பிள்ளை விஷயம் ரொம்பப் பெருசு.."
என்று கொண்டே, ஞானகியின் காதுகளில் உண்மை நிலையை எடுத்து விளக்கினார் அம்பிகை, அதைக் கேட்டதும் தன் நெஞ்சை அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டார் ஞானகி.
"அழுறதை நிப்பாட்டு அமுதா.. இது அழுது கொண்டிருக்கிற நேரமில்லை.. அடுத்தது என்ன செய்யோணும் எண்டு யோசிக்க வேண்டிய நேரம்.. இங்கேயே இருந்து எப்ப என்ன நடக்குமோ ஏது நடக்குமோண்டு நிம்மதி கெட்டு வாழப் போறது ஒரு வாழ்க்கையா சொல்லு.."
"அது எனக்கு விளங்குது ஞானூ.. ஆனா உங்களை எல்லாம் விட்டிட்டு.. எங்கையோ கண்காணாத தேசத்துக்கு போய் ஆரு எவர் எண்டு தெரியாத இடத்துல எப்புடி இருக்கிறது சொல்லு.."
"எனக்கு மட்டும் உங்களை எல்லாம் விட்டுட்டு இருக்கிறது விருப்பமோ சொல்லு.. ஆனா என்ன செய்யிறது.. எல்லாம் கொஞ்சக் காலம் தானே அமுதம்.. எங்கடை நாட்டு நிலைமை இப்போ இப்புடியாக் கிடக்குது.. இதெல்லாம் மாறும் தானே அதுவரை உதெல்லாத்தையும் சகிச்சுத் தானே ஆகோணும்.."
"அது தான்.. நானும் என்னை நானே சாமாதானப் படுத்த நினைக்கிறேன் ஆனா முடியேல்லையே.."
என்று மீண்டும் அழத் தொடங்கிய தன் தோழியை வேறு என்ன சொல்லி எப்படிச் சமாதானப் படுத்துவது என்று தெரியாமல் விழி பிதுங்க நின்றிருந்தார் ஞானகி.
சில நொடிகள் அப்படியே கரைய, கவிவாணனும் நந்தனும் அங்கே வந்து சேர்ந்தார்கள்.
"நீ இன்னும் அழுது முடிக்கேல்லையோ அமுதா.. பாரன் உவளை நந்து.. நான் என்ன தான்டா செய்யிறது.."
"அழக் கூட இந்த நாட்டுல சுதந்திரம் இல்லையோ.. என்னால நிம்மதியா செய்ய முடியுற வேலை அது ஒண்டு மட்டும் தானே.. அதையும் நிப்பாட்டு நிப்பாட்டு எண்டால் நான் என்ன செய்ய.."
"சரி சரி விடு கவி.. பாவம் தங்கச்சி.. அதுக்கும் இந்த விஷயம் கஷ்டம் தானே.."
"அப்ப எனக்குக் கஷ்டம் இல்லையோடா.. அவள் வாய் விட்டு அழுறாள்.. என்னால அது கூட முடியேல்லை.. எல்லாம் எங்கடை தலைவிதி.. தாய்நாட்டை விட்டுட்டு அடுத்த நாட்டுக்கு ஓடுறது எண்டுறது எவ்வளவு பெரிய வலி.. தனியாளா இருந்திருந்தா கதையே வேறை.. என்னைச் சாட்டி இதுகளுக்கு ஒண்டும் ஆகக் கூடாது எண்டதால இதுகளை எல்லாம் ஒரு இடத்தில பத்திரப்படுத்தோணுமே.."
என்று சொன்ன கவிவாணனின் கண்கள் கலங்கியதோ தெரியவில்லை, அவர் வேறு பக்கம் தலையைத் திருப்பிக் கொள்ள, அந்த நேரம் அங்கு வந்த தமிழ்பரிதி தந்தையின் கடைசி வார்த்தைகளைக் கேட்டு விட்டான்.
அதோடு தாயும் அம்மம்மாவும், மற்றும் ஞானகி மாமியும் அழுது சிவந்து போய் நிற்பது வேறு அவனை என்னவோ செய்தது.
"என்னப்பா என்ன விஷயம்.. நாட்டை விட்டுப் போற அளவுக்கு அப்புடி என்ன நடந்தது.."
எனக் கேட்கும் போதே, சிறுவன் என்கிற பருவத்தை முடித்து அடுத்த பருவத்துக்குள் காலடி எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்த அவனது குரல் தடுமாறியது.
அவனுக்கும் நாட்டு நடப்புகள் தெரியும் தானே, என்னவொன்று நாட்டு நடப்புகள் வீட்டுக்குள் செல்வாக்குச் செலுத்தும் போது தான் மனதும் தடுமாறிப் போகிறதே.
இதற்கு மேலும் மறைத்து ஆகப் போவது ஒன்றுமில்லை எனப் புரிந்து கொண்ட நந்தன், தன் நண்பன் மகனுக்கு அப்போதைய இக்கட்டை விளக்கிச் சொல்ல, அப்படியே இறுகிப் போய் நின்று விட்டான் தமிழ்பரிதி.
எப்படிப் பட்ட ஒரு காலகட்டத்தில் நிற்கிறோம் என்பதை அவன் அப்போது தான் உணர்ந்தான்.
கணப்பொழுதுகள் நிமிடங்கள் ஆகி நிமிடங்கள் மணித்தியாலங்கள் ஆகி, மணித்தியாலங்கள் நாட்களாகி, கவிவாணன் குடும்பம் வெளிநாடு செல்ல, கொழும்பு செல்ல வேண்டிய நாளும் வேகமாக ஓடி வந்து முன்னால் நின்று கொண்டது.
சொந்த நாட்டை விட்டு வேறு நாட்டுக்கு செல்வது, அதுவும் குடும்பமாகச் செல்வது என்பது அத்தனை எளிதல்லவே, அதற்கு போதிய பணம் வேண்டும் என்பதுவும் ஒரு காரணம், அடுத்தது வேறொரு நாட்டில் சென்று அடுத்தது என்ன செய்வது என்பது அடுத்த கட்ட பிரச்சினை. அதோடு யார் கண்ணையும் உறுத்தாமல் போய் சேருவது என்பது அடுத்த கட்ட அழுத்தம்.
கவிவாணன் குடும்பத்துக்காக, தன் காணி பூமிகளை விற்றுப் பணத்தைச் சேகரித்தார் நந்தன்.
சரியாகப் பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு, கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் உருத்திரபுரம் என்ற ஊரில் ஒரு ஓட்டு வீடு.
கதிரவன் தன் சேவை முடிந்தது என்பது போல, மேற்கு வானில் மெல்லென இறங்கிக் கொண்டிருந்த பொழுதில், தன் வீட்டு முற்றத்து மாமரத்துக்கு கீழே அமர்ந்திருந்து வானொலியில் ஒலிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்த நாட்டு நடப்புகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் நந்தன்.
அவரைத் தேடிக் கொண்டு வேகமாக வந்தார் கவிவாணன்.
"என்னடாப்பா என்ன விஷயம்.. முகமெல்லாம் ஏன் ஒரு மாதிரிக் கிடக்குது.."
"நான் குடும்பத்தோட வெளிநாட்டுக்கு போக வேண்டிய கட்டாயம் நந்து.. எனக்கு என்ன செய்றது எண்டே தெரியேல்லை.."
"ஏன்டா.. ஏதும் பிரச்சனையோ.."
"ஓம் நந்து.."
"என்னெண்டு சொல்லன்.. அப்ப தானே என்ன செய்யலாம் எண்டு யோசிக்கலாம்.."
"இல்லை நந்து இனி யோசிக்க ஒண்டுமே இல்லை.. நான் போய்த் தான் ஆகோணும்.. அது தான் நாளைக்கே பாஸ்போர்ட் விஷா செய்ற வேலையள் எல்லாம் பாக்கோணும்.. ஒருக்கா கொழும்புக்கு போட்டு வருவம் வாறியோ.."
"என்னடா நீ.. வா எண்டு சொன்னால் வரப் போறன் அதை விட்டிட்டு வாறியோ எண்டு கொண்டு நிக்கிறாய்.. அதெல்லாம் சரி ஏதும் பெரிய பிரச்சினையோ.."
"எனக்கென்னவோ வெகு சீக்கிரத்தில சண்டை வெடிக்கும் எண்டு தோணுது.. அதோட நான் இங்கினை இருக்க ஏலாது.. நான் தனி ஆள் எண்டாலும் பரவாயில்லை பெஞ்சாதி பிள்ளையெண்டு எனக்குப் பின்னால என்னை நம்பி என்ரை குடும்பம் இருக்குது அது தான் யோசிக்கிறன்.."
"என்னடா பெரிய பிரச்சினை ஏதுமோ.."
எனத் தன் விழி பார்த்து கேட்ட நண்பன் நந்தனிடம் அவரால் மௌனம் சாதிக்க முடியவில்லை, நந்தனின் காதோரம் அப்போதைய தனது நிலையை அவர் அப்படியே இரகசியமாகச் சொல்ல, நண்பன் முகம் பார்த்த நந்தனோ சில நிமிடங்கள் அப்படியே அமைதியாகி விட்டார். உரத்துப் பேசுவது கூட உள்ளூற பதட்டத்தையும் பயத்தையும் மெல்ல மெல்லக் கொடுத்த காலமது.
அந்த இடமே மயான அமைதியைத் தத்தெடுத்துக் கொள்ள அந்த மௌனத்தை கவிவாணன் தான் உடைத்தார்.
"என்ன நந்து என்ன கனக்க யோசிக்கிறாய்.."
"இனி யோசிக்க ஒண்டும் இல்லை.. நீ வெளுக்கிடுற வழியைப் பார்.. இங்க இருந்து எப்ப என்ன நடக்கும் எண்டு செத்துப் பிழைச்சுக் கொண்டு இருக்கிறதை விட.. நீ வெளிநாடு போறது தான் சரி.. வெளுக்கிடு நாளைக்கே ஆக வேண்டியதைப் பாப்பம்.."
"என்ன வாழ்க்கையடா இது.."
"அப்புடிச் சொல்லாதடா கவி.. எல்லாம் ஒரு நாள் மாறும் எண்டு நம்புவம்.."
"நம்பி நம்பியே வாழ்க்கை போயிடும் மாதிரிக் கிடக்குது.. யாழ்ப்பாணத்தில இருந்து இங்க வந்ததே அங்க ஏதும் யுத்தம் தொடங்கீடுமோ எண்டுற பதட்டத்துல தானே.. வந்து முழுசா ரெண்டு வருஷம் கூட முடியேல்லை இங்கினை யுத்தம் எண்டுற அளவில வந்து நிக்குது என்னத்தைச் சொல்ல.."
"சரி சரி விடு.. எல்லாத்தையும் பாத்துக் கொள்ளுவம்.. தங்கச்சி என்ன சொல்லுது.."
"அது பெரிய கருமமடா.. வெளிநாடு போக வேண்டி வந்திட்டு எண்டு சொன்ன நேரம் தொட்டு அழுது கொண்டே கிடக்கிறாள்.. அவளைச் சமாதானப் படுத்திக் கூட்டிக் கொண்டு போறதை நினைச்சாத் தான் எனக்கு மலைப்பாக் கிடக்குது.."
என இருவரும் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, கையில் இரண்டு குவளைப் பால் தேநீருடன் வந்து சேர்ந்தார் நந்தனின் மனைவி ஞானகி.
"என்ன ரெண்டு பேரும் எந்தக் கோட்டையைப் புடிக்க ரகசியம் கதைச்சுக் கொண்டு இருக்கிறியள்.. இந்தாங்கோ இந்தப் பால்த்தேத்தண்ணியைக் குடிச்சுப் போட்டு தெம்பாக் கதையுங்கோ.. நான் அமுதாட்டைப் போட்டு வாறன்.. ஆள் என்னை அவசரமா வரச் சொன்னது.. ஆள் வீட்டை தானே அண்ணா நிக்குது.."
என்று கொண்டே வந்து, தேநீரை இருவரிடமும் கொடுத்து விட்டு அப்படியே பக்கத்து வீட்டுக்குப் போய் விட்டார் ஞானகி.
"தோழிமார் ரெண்டு பேரும் ஒப்பாரி வைச்சிட்டு வர இனி விடிஞ்சிடும் எண்டு நினைக்கிறன் கவி.."
"கதைச்சிட்டு வரட்டுக்கும்.. அமுதா என்னோட ஒழுங்காவே கதைக்கிறாள் இல்லை.. தங்கச்சீட்டை எண்டாலும் கதைச்சுக் கொள்ளட்டுக்கும்.. நானும் என்ன செய்றது.."
"சரி சரி.. நீ நிறைய யோசிக்காத தமிழும் இசையும் என்ன சொல்லுறாங்கள்.."
"சின்னவன் இசைக்கு வெளிநாட்டுக்கு போகப் போறம் எண்டுறது தெரியும்.. ஆளுக்கு சரியான விருப்பம் தான் அதனால பேசாமல் இருக்கிறான்.. பெரியவனிட்டை தான் எப்புடி சொல்றது எண்டு சரியான யோசினை.."
"சொல்லித் தானே ஆகோணுமடா.."
"சொல்லித் தான் ஆகோணும்.. பாப்பம்.."
என்று கவிவாணன் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போதே
"என்னவாம் மாமா.. உங்கடை பிரெண்டு.."
என்று கொண்டே நந்தன் அமர்ந்திருந்த கதிரையின், சட்டத்தில் வந்து அமர்ந்து கொண்டான் தமிழ்பரிதி.
"அது ஒண்டுமில்லை தமிழு.. உன்னையும் தம்பியையும் வெளிநாட்டுல படிக்க வைக்க வேணும் எண்டு என்ரை பிரெண்டுக்கு விருப்பம் அது தான்.. வெளிநாட்டுக்கு போகலாம் எண்டு இருக்கிறான்.."
"என்ன கதை உது.. இங்க படிச்சால் படி படாதாமோ.. நான் அங்க எல்லாம் போய்ப் படிக்க மாட்டேன் சொல்லீட்டன்.."
"அப்புடி இல்லையப்பன்.. வெளிநாட்டுல படிக்கிறது எல்லாம் எவ்வளவு பெரிய விஷயம் தெரியுமோ.."
"எனக்கு அதெல்லாம் பெரிய விஷயம் மாதிரி தெரியேல்லை மாமா.. நான் போக மாட்டேன்.. சரி பப்பி எங்க ஒரு படம் ஒண்டு கீறித் தரச் சொன்னவள்.."
என்று கொண்டே தமிழ் வீட்டினுள் போய் விட்டான்.
அவன் போன திக்கையே பார்த்தபடி இருந்த கவிவாணன், 'என்னடா செய்ய' என்பது போலத் தன் நண்பரைப் பார்த்து வைத்தார்.
"அவன் சின்னப்பெடியன்டா.. அவனுக்கு எண்டும் ஆசையள் கனவுகள் இருக்கும் தானே.. சொல்லுறமாதிரிச் சொன்னால் அவனுக்கு விளங்கும் நீ குழம்பாத.."
"எப்புடியாவது அவனைச் சம்மதிக்க வையடா.."
"அது என்ரை பொறுப்பு.. நீ கவலைப்படாதே சரியோ.. முதல்ல தேத்தண்ணியைக் குடி.. ஆறிப் போகப் போகுது.. பிறகு என்ரை பெஞ்சாதி வந்து பக்கம் பக்கமா வசனம் கதைப்பாள்.. எதுக்குச் சோலி.. குடி குடி.."
எனத் தன் நண்பனைச் சகஜமாக்க முயன்றார் நந்தன்.
அதே நேரத்தில் அமுதவாணியைத் தேடிக் கொண்டு அவரின் வீட்டுக்குப் போன ஞானகி, வீட்டின் பின்புறம் இருந்த வேப்பமரத்துக்கு கீழே இருந்து அழுது கொண்டிருந்த தாய் அம்பிகையையும் மகள் அமுதாவையும் பார்த்ததும் பதறி விட்டார்.
"என்னடி அமுதம்.. என்ன நடந்த ஏன் அழுறாய்.. ஏதும் பிரச்சனையோ.."
"வா ஞானு வா.. உன்னைத் தான் பாத்துக் கொண்டு இருக்கிறன்.. எனக்கு என்ன சொல்லுறது என்ன செய்யிறது எண்டே தெரியேல்லை.."
என்று கொண்டே ஞானகியைக் கட்டிக் கொண்டு, விட்ட அழுகையைத் தொடர்ந்த அமுதாவை, இவள் ஏன் அழுகிறாள் என்பது போல ஒன்றும் புரியாமல் அப்படியே நின்று விட்டார் ஞானகி.
அமுதாவின் அன்னை அம்பிகை தான் மகளுக்குப் பதிலாகத் தான் வாய் திறந்தார்.
"மருமகன்.. இனி இங்க சிலோன்ல இருக்க ஏலாதாம்.. அவர் இருந்தாப் பிரச்சினை வருமாம்.. அது தான் வெளிநாட்டுக்கு போக வேண்டிய கட்டாயம் வந்திட்டு பிள்ளை.."
"என்னம்மா சொல்லுறியள்.."
"ஓம் பிள்ளை.. அது தான் உங்களை எல்லாம் விட்டிட்டு எப்புடித் தூரத்துக்குப் போறது எண்டு நினைச்சு நினைச்சு அழுது கொண்டு இருக்கிறாள்.."
"ஏனம்மா கட்டாயம் போய்த்தான் ஆகோணுமோ.."
"ஓம் பிள்ளை விஷயம் ரொம்பப் பெருசு.."
என்று கொண்டே, ஞானகியின் காதுகளில் உண்மை நிலையை எடுத்து விளக்கினார் அம்பிகை, அதைக் கேட்டதும் தன் நெஞ்சை அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டார் ஞானகி.
"அழுறதை நிப்பாட்டு அமுதா.. இது அழுது கொண்டிருக்கிற நேரமில்லை.. அடுத்தது என்ன செய்யோணும் எண்டு யோசிக்க வேண்டிய நேரம்.. இங்கேயே இருந்து எப்ப என்ன நடக்குமோ ஏது நடக்குமோண்டு நிம்மதி கெட்டு வாழப் போறது ஒரு வாழ்க்கையா சொல்லு.."
"அது எனக்கு விளங்குது ஞானூ.. ஆனா உங்களை எல்லாம் விட்டிட்டு.. எங்கையோ கண்காணாத தேசத்துக்கு போய் ஆரு எவர் எண்டு தெரியாத இடத்துல எப்புடி இருக்கிறது சொல்லு.."
"எனக்கு மட்டும் உங்களை எல்லாம் விட்டுட்டு இருக்கிறது விருப்பமோ சொல்லு.. ஆனா என்ன செய்யிறது.. எல்லாம் கொஞ்சக் காலம் தானே அமுதம்.. எங்கடை நாட்டு நிலைமை இப்போ இப்புடியாக் கிடக்குது.. இதெல்லாம் மாறும் தானே அதுவரை உதெல்லாத்தையும் சகிச்சுத் தானே ஆகோணும்.."
"அது தான்.. நானும் என்னை நானே சாமாதானப் படுத்த நினைக்கிறேன் ஆனா முடியேல்லையே.."
என்று மீண்டும் அழத் தொடங்கிய தன் தோழியை வேறு என்ன சொல்லி எப்படிச் சமாதானப் படுத்துவது என்று தெரியாமல் விழி பிதுங்க நின்றிருந்தார் ஞானகி.
சில நொடிகள் அப்படியே கரைய, கவிவாணனும் நந்தனும் அங்கே வந்து சேர்ந்தார்கள்.
"நீ இன்னும் அழுது முடிக்கேல்லையோ அமுதா.. பாரன் உவளை நந்து.. நான் என்ன தான்டா செய்யிறது.."
"அழக் கூட இந்த நாட்டுல சுதந்திரம் இல்லையோ.. என்னால நிம்மதியா செய்ய முடியுற வேலை அது ஒண்டு மட்டும் தானே.. அதையும் நிப்பாட்டு நிப்பாட்டு எண்டால் நான் என்ன செய்ய.."
"சரி சரி விடு கவி.. பாவம் தங்கச்சி.. அதுக்கும் இந்த விஷயம் கஷ்டம் தானே.."
"அப்ப எனக்குக் கஷ்டம் இல்லையோடா.. அவள் வாய் விட்டு அழுறாள்.. என்னால அது கூட முடியேல்லை.. எல்லாம் எங்கடை தலைவிதி.. தாய்நாட்டை விட்டுட்டு அடுத்த நாட்டுக்கு ஓடுறது எண்டுறது எவ்வளவு பெரிய வலி.. தனியாளா இருந்திருந்தா கதையே வேறை.. என்னைச் சாட்டி இதுகளுக்கு ஒண்டும் ஆகக் கூடாது எண்டதால இதுகளை எல்லாம் ஒரு இடத்தில பத்திரப்படுத்தோணுமே.."
என்று சொன்ன கவிவாணனின் கண்கள் கலங்கியதோ தெரியவில்லை, அவர் வேறு பக்கம் தலையைத் திருப்பிக் கொள்ள, அந்த நேரம் அங்கு வந்த தமிழ்பரிதி தந்தையின் கடைசி வார்த்தைகளைக் கேட்டு விட்டான்.
அதோடு தாயும் அம்மம்மாவும், மற்றும் ஞானகி மாமியும் அழுது சிவந்து போய் நிற்பது வேறு அவனை என்னவோ செய்தது.
"என்னப்பா என்ன விஷயம்.. நாட்டை விட்டுப் போற அளவுக்கு அப்புடி என்ன நடந்தது.."
எனக் கேட்கும் போதே, சிறுவன் என்கிற பருவத்தை முடித்து அடுத்த பருவத்துக்குள் காலடி எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்த அவனது குரல் தடுமாறியது.
அவனுக்கும் நாட்டு நடப்புகள் தெரியும் தானே, என்னவொன்று நாட்டு நடப்புகள் வீட்டுக்குள் செல்வாக்குச் செலுத்தும் போது தான் மனதும் தடுமாறிப் போகிறதே.
இதற்கு மேலும் மறைத்து ஆகப் போவது ஒன்றுமில்லை எனப் புரிந்து கொண்ட நந்தன், தன் நண்பன் மகனுக்கு அப்போதைய இக்கட்டை விளக்கிச் சொல்ல, அப்படியே இறுகிப் போய் நின்று விட்டான் தமிழ்பரிதி.
எப்படிப் பட்ட ஒரு காலகட்டத்தில் நிற்கிறோம் என்பதை அவன் அப்போது தான் உணர்ந்தான்.
கணப்பொழுதுகள் நிமிடங்கள் ஆகி நிமிடங்கள் மணித்தியாலங்கள் ஆகி, மணித்தியாலங்கள் நாட்களாகி, கவிவாணன் குடும்பம் வெளிநாடு செல்ல, கொழும்பு செல்ல வேண்டிய நாளும் வேகமாக ஓடி வந்து முன்னால் நின்று கொண்டது.
சொந்த நாட்டை விட்டு வேறு நாட்டுக்கு செல்வது, அதுவும் குடும்பமாகச் செல்வது என்பது அத்தனை எளிதல்லவே, அதற்கு போதிய பணம் வேண்டும் என்பதுவும் ஒரு காரணம், அடுத்தது வேறொரு நாட்டில் சென்று அடுத்தது என்ன செய்வது என்பது அடுத்த கட்ட பிரச்சினை. அதோடு யார் கண்ணையும் உறுத்தாமல் போய் சேருவது என்பது அடுத்த கட்ட அழுத்தம்.
கவிவாணன் குடும்பத்துக்காக, தன் காணி பூமிகளை விற்றுப் பணத்தைச் சேகரித்தார் நந்தன்.
