மொழி 9 (1)
அந்தி நேரத்து மஞ்சள் வெயில் தன் கைங்கரியத்தால், காணும் இடம் யாவிலும் மஞ்சள் வண்ணத்தை அப்பிக் கொண்டிருக்க, கையில் தேநீர் கோப்பைகளோடு வெளியே வந்தார் சீதா.
சீதாவின் வீட்டு முற்றத்தில் மாமரத்துக்குக் கீழே கதிரைகள் வட்ட வடிவமாகப் போடப்பட்டு இருக்க, அதில் அமர்ந்திருந்தார் அந்தத் தரகர். அவரை அம்பிகை தான் அவசரமாக வரவழைத்திருந்தார்.
"தரகரே.. என்ன மாதிரி நான் சொன்னது எல்லாம் தெரியும் தானே.. குறிப்புகள் எல்லாம் கையோட கொண்டு வந்தனீங்களோ.."
"ஓம் ஓம்.. எல்லாம் தெரியும் அம்மா.. அதோட எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு தான் நான் உங்களைப் பாக்க வந்ததே.."
"சரி சரி.. இப்ப எந்த எந்தக் குறிப்புகள் பொருந்தி வருகுது எண்டு பாத்திட்டியளோ.. அதைப் பத்திக் கேக்கத் தான் கூப்பிட்டனான்..
"ஓமம்மா.. என்ன விஷயம் எண்டால் தம்பியிந்தை குறிப்பிக்கு ரெண்டே ரெண்டு குறிப்புத் தானம்மா பொருந்துது.. அதிலயும் ஒண்டு எண்பது பொருத்தம் ஒண்டு எண்பத்தைஞ்சு பொருத்தம்.."
"சரி அந்த எண்பத்தைஞ்சு பொருத்தத்தை எடுங்கோ.. என்ன மாதிரி எண்டு ஒருக்காப் பாப்பம்.."
"பொண்ணு கரவெட்டி.. வயது முப்பத்தொண்டு.. தாய்திகப்பனுக்கு ஒண்டே ஒண்டு கண்ணே கண்ணு எண்டுற மாதிரி ஒரு பிள்ளை தான்.. அதனால சீதனத்துல ஒரு குறைவும் வராது.. வீடு வளவு காணி பூமி நகை நட்டெல்லாம் மிகளுக்குத் தானாம்.. அவை அதைச் சொல்லித் தான் வரன் பாக்கவே குறிப்பைக் குடுத்திருக்கினம்.."
"சீதனத்தை இப்ப ஆர் கேட்டது.. சீதனத்தைப் பிறகு ஆறுதலா யோசிச்சுப் போட்டுப் பாப்பம்.. அந்தப் பெட்டை என்ன மாதிரி சுபாவங்கள்.."
"சும்மா சோக்கான பிள்ளை.. நம்பிக் குடும்பத்துக்க எடுக்கலாம்.. பிள்ளைக்கும் வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளை தான் பாக்கினம்.. அது தான் நானும் உடன நீங்கள் குடுத்த உங்கடை பேரனிந்தை குறிப்போட பொருத்திப் பாத்தனான்.."
"அப்புடியெண்டா நல்லதாப் போச்சுது.. நாங்களும் வெளிநாடு தானே.. அதனால இது தோதுப்படும் எண்டு நினைக்கிறன்.."
என அம்பிகை சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, வெளியே போய் விட்டு உள்ளே வந்து கொண்டிருந்த அமுதாவும் கவிவாணனும் அவரை நோக்கி வந்தார்கள்.
"என்னம்மா.. எப்புடியெண்டா நல்லாப் போச்சுது.. நாங்கள் வெளிநாடு எண்டதால என்ன தோதுப்படும்.."
என்று கொண்டே தாய்க்கு அருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டார் அமுதா.
கவிவாணனோ நின்றவாக்கிலேயே அருகேயிருந்த தரகரையும் அவர் வைத்திருந்த குறிப்புகளையும் கேள்வியாகப் பார்த்தார்.
தரகரை பிறகு பேசுவதாக அனுப்பி விட்டு, மகளிடமும் மருமகனிடமும் திரும்பினார் அம்பிகை.
"அது ஒண்டுமில்லையடி பிள்ளை.. மூத்தவனுக்கு இங்கின வரன் பாக்கச் சொல்லிக் குறிப்புக் குடுத்து விட்டனான்.. அது தான் அது விசயமா ரெண்டு குறிப்பு அவனுக்குப் பொருந்தி வருதாமாம்.. அதில எது நல்லா இருக்குது எண்டு பாத்துக் கொண்டு இருந்தனான்.."
"என்னம்மா நீங்கள் விளையாடுறியளே.."
"ஏன்டி என்ன.. நான் ஏன் விளையாடோணும்.."
"உங்களுக்கு என்டை முடிவு தெரியும் தானே.."
"ஓ அதுக்கென்ன இப்ப.."
"ஓ அதுக்கென்ன இப்பவோ.. என்னம்மா நீங்கள்.."
"இஞ்சை பார் அமுதா.. முதல் இருந்த விஷயம் வேறை.. இப்ப இருக்கிற விஷயம் வேறை.."
"எனக்கு விளங்கேல்லை.. எங்கடை நிலா வயதுக்கு வந்த உடனேயே நானும் அவரும் நந்தனண்ணாட்டை கதைச்ச விஷயம் எனக்கு இப்பவும் அப்புடியே நினைவுல நிக்குதம்மா.. அப்ப இருந்து இந்தா இப்ப வரை நாங்கள் ரெண்டு பேரும் உறுதியாத் தான் இருக்கிறம்.. அதோட என்ரை மூத்தவனுக்கு இப்ப வயசு முப்பத்திநாலு.. அவனுக்கு இவ்வளவு காலமா நாங்களா வரன் பாக்காமல் இருக்கக் காரணமே நந்தனண்ணாக்குக் குடுத்த வாக்குத் தான்.. அது தெரிஞ்ச நீங்களே இப்புடிச் செய்யலாமோ.."
என்ற அமுதாவுக்கு அழுகை வரும் போல இருக்கவே அவர் வேகமாக உள்ளே போய் விட்டார்.
மகள் போன திக்கை விட்டு தன் மருமகன் பக்கம் திரும்பினார் அம்பிகை.
"என்ன தம்பி.. அவள் தான் விளங்காமக் கதைக்கிறாள் எண்டால்.. நீங்களும் பாத்துக் கொண்டு சும்மா நிக்கிறியளே.."
"என்ரை மனுஷி சொன்னதில என்ன பிழை இருக்கு மாமி.. நாங்கள் அதில உறுதியாத் தான் இருக்கிறம்.. அதிலயும் இவ்வளவு வருஷத்துக்குப் பிறகு மதியைப் பாத்த பிறகு அடுத்த வார்த்தைக்கு அவசியமே இல்லை.."
என்று கொண்டே அவரும் உள்ளே போய் விட்டார்.
மகளையும் மருமகனையும் மானசீகமாகத் திட்டிக் கொண்டு தானும் உள்ளே வந்தார் அம்பிகை.
அமுதாவுக்கு வான்மதி பிறந்த காலம் தொட்டே அவள் மீது அலாதிப் பிரியம், அவருக்கு பெண்பிள்ளை இல்லை என்ற குறையை அவள் தான் தீர்த்து வைத்தாள் என்று கூட சொல்லலாம்.
அவள் பிறந்த போதே இவள் தான் தன் வீட்டு மூத்தமருமகள் என்று கூட அவர் முடிவு செய்திருந்தார். பின்னரும் குழந்தைகள் வளர்ந்து வரும் காலத்தில் அவர்கள் வேறு யாரையும் நேசித்தால் என்ன செய்வது என்கிற எண்ணத்தில், தன் விருப்பத்தைத் தன்னுள்ளேயே வைத்திருந்தார்.
காலப் போக்கில் தமிழும் வான்மதியும் பழகிக் கொள்ளும் விதமே அவரை மிகவும் கவரத்தான் செய்தது, வான்மதி 'தமிழத்தான்' என்று கொண்டே மகனைச் சுற்றி வருவதைப் பார்க்கையில், வான்மதி தங்கள் வீட்டுக்காக பிறந்த மகாலக்ஷ்மி என அவர் முடிவே செய்து விட்டார்.
வான்மதி வயதுப் பெண்ணான பின்னர், தன் விருப்பத்தைப் பற்றித் தனது கணவனிடம் அமுதா தெரிவிக்க, அதே விருப்பத்தில் தான் கவிவாணனும் இருந்தார் என்பதால் நந்தனிடமும் ஞானகியிடமும் இது பற்றி இருவரும் பேச முடிவு செய்தார்கள்.
"என்ன கவி.. வந்த நேரத்துல இருந்து ஒராள்ரை முகத்தை ஒராள் பாத்துக் கொண்டே இருக்கிறியளே தவிர வாயைத் திறந்து கதைக்கிறபாட்டைக் காணோமே.."
"அண்ணா.. நான் தான் உங்களிட்டை ஒண்டு கேக்கோணும் எண்டு சொல்லி இவரையும் கூட்டிக் கொண்டு வந்தனான்.."
"சரி கேக்க வந்ததைக் கேக்க வேண்டியது தானே தங்கச்சி.."
"நீங்கள் ஒண்டும் தப்பா எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது அண்ணா.."
"நான் ஏன் தங்கச்சி உன்னைத் தப்பா எடுத்துக் கொள்ளப் போறன்.. நீ கேளு.."
"அண்ணா.. எனக்கு எங்கடை நிலா எனக்கு மூத்த மருமகளா வர வேணும் எண்டு விருப்பம்.. இது இண்டைக்கு நேத்தைக்கு வந்த விருப்பம் இல்லை.. அவளை என்ரை கையில தூக்கின காலம் தொட்டு வந்த விருப்பம் அண்ணா.. ஆனாலும் பிள்ளையள் ரெண்டும் வளர வளர என்ன மாதிரி விருப்பப்படுதுகளோ எண்டு தெரியாது எல்லோ.. அதனால கடவுள்ள பாரத்தைப் போட்டிட்டு பேசாமல் இருந்திட்டன்.. ஆனா நிலாவும் தமிழும் ஒருத்தர் மேல ஒருத்தர் அவ்வளவு பாசமா இருக்கிறதைப் பாக்கும் போது.. உங்களிட்டையும் ஒரு வார்த்தை கேட்டு வைக்கிறது நல்லம் எண்டு எனக்குத் தோணிச்சுது அது தான்.."
என அமுதவாணி முடிப்பதற்குள், கையில் தேநீர் கோப்பைகளோடு வந்த ஞானகி
"ஐயோ.. எப்புடி அமுதா என்னை மாதிரியே உனக்கும் தோணி இருக்குது.. நான் கூடத் தமிழை இவள் நிலாக்குக் கட்டி வைச்சால் எவ்வளவு நல்லா இருக்கும் எண்டு நினைக்காத நாள் இல்லை.."
என்று கொண்டே வந்து, தேநீர் கோப்பைகளை வைத்து விட்டு, அமுதாவை அணைத்துக் கொண்டார்.
பிறகு அவரை மெல்ல விடுவித்துக் கொண்டு
"இந்த மனுஷனை என்ன கேக்கிறது.. மகளைப் பெத்தவள் நான் சொல்லுறன் நிலாக்கு தமிழ் தான்.. தமிழுக்கு நிலா தான்.."
என்று சொல்ல
"அடியேய் ஞானு.. நான் ஒண்டும் மாட்டன் எண்டோ வேண்டாம் எண்டோ சொல்லலியேடியம்மா.."
எனப் பாவமாகச் சொன்னார் நந்தன்.
"நந்தூ.. பிள்ளையள் ரெண்டும் நாளைக்கு பின்னால கம்பஸ் போன பிறகு.. வேறை ஆரையும் விரும்புதுகளோ தெரியேல்லை.. அப்புடி ஒருவேளை நடக்காமல் இருந்து பிள்ளையளுக்கு நாங்கள் தான் வரன் பாக்கிறது எண்டால்.. கண்டிப்பா தமிழ் நிலாக்கு தான்.. நிலா தமிழுக்கு தான்.."
எனக் கவிவாணனும் தன் பங்குக்கு சொல்ல, அன்று முடிவாகிப் போனது வான்மதி தமிழ்பரிதிக்கான முடிச்சு.
அதன் பிறகு கவிவாணன் குடும்பம் வெளிநாடு செல்ல முடிவான பின்னரும் ஒரு நாள் சில சம்பாஷணைகள் நடைபெற்றன.
"ஏன் ஞானு.. நாங்கள் லண்டன் போன பிறகு.. திரும்பி வர எத்தினை வருஷம் ஆகுமோ தெரியேல்லை எண்டிட்டு நிலாவை வேறை ஆருக்கும் கட்டிக் குடுத்திடுவீங்களோ.."
"என்ன கதை கதைக்கிறாய் அமுதம்.. நானே தமிழ் வெளிநாட்டுல வெள்ளைக்காரியள் ஆரையும் பாத்து விரும்பினால் என்ன செய்யிறது எண்டு யோசிச்சுக் கொண்டு இருக்கிறன்.. நீ என்ன இப்புடிக் கேக்கிறாய்.."
"அதெல்லாம் அவன் அப்புடி விரும்ப மாட்டான் எண்டு நான் நம்புறன் ஞானு.."
"அப்புடி நடந்தால் நல்லது தானே.."
"ஞானு.. எனக்கு என்னவோ என்ரை ஆழ் மனசு சொல்லுது ரெண்டு பேருக்கும் தான் கடவுள் முடிச்சுப் போடுவாரெண்டு சொல்லி.. இருந்தாலும் அண்ணாக்கும் உனக்கும் நாங்கள் ரெண்டு பேரும் சத்தியம் பண்ணி வாக்கு குடுக்கிறம்.. நாங்கள் நிலாவை விட்டு வேறை எந்தப் பிள்ளையையும் எங்கடை மூத்த மகனுக்காக வரன் பாக்க மாட்டம்.."
"நானும் இவரும் கூட உங்கள் ரெண்டு பேருக்கும் மறு வாக்கு குடுக்கிறம் அமுதம்.. என்ரை மூத்தவளுக்கு தமிழ் தவிர வேறை மாப்பிள்ளை பாக்க மாட்டம்.."
"ரொம்ப ரொம்ப நன்றி ஞானு.."
"இதுல நன்றி சொல்ல என்ன கிடக்குது அமுதம்.. என்னைக் கேட்டால் பெத்த பொண்ணுக்கு ஒரு நல்ல பையனைக் கஷ்டப் பட்டுத் தேடிப் பிடிச்சுக் கட்டி வைக்க வேண்டிய இடத்துல.. நான் கஷ்டப் படாமலேயே எனக்கு ஒரு நல்ல மருமகன் கிடைக்கப் போறான் எண்டுறது எவ்வளவு பெரிய சந்தோஷம்.. அதைக் குடுத்த உங்களுக்கு நான் தான் நன்றி சொல்லோணும்.."
என ஞானகி சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே அங்கே வந்து சேர்ந்த அம்பிகை தன் பங்குக்கு சில வார்த்தைகளை அவிழ்த்து விட்டார்.
"நீங்கள் நாலு பேரும் சொல்லுறதைக் கேக்கும் போது சந்தோஷமாத் தான் கிடக்குது.. ஆனா நாளைக்கு இங்க இருக்கிற மதி இங்க ஆரும் பெடியனையோ இல்லாட்டிக்கு வெளிநாட்டுல இருக்கப் போற தமிழ் அங்க இருக்கிற ஆரும் பெட்டையையோ விரும்பினால் என்ன செய்யிறது.. அதனால அவசரப் பட்டு வாக்குக் குடுக்காதேங்கோ.."
"அம்மா.. அதெல்லாம் தெரிஞ்சு தான் நாங்கள் வாக்கு குடுத்தம்.. அதோட இந்த விஷயத்தைப் பத்தி ஏற்கனவே கதைச்சாச்சுது.. அதாவது பிள்ளையள் ரெண்டும் ஆரையும் விரும்பாத பட்சத்தில.. நாங்களா அவைக்கு வரன் பாக்கிற பட்சத்தில.. நிலாவுக்கு தமிழ்.. தமிழுக்கு நிலா.. இது தான் எங்கடை முடிவம்மா.."
என அமுதம் குறுக்கிட்டு அந்தப் பேச்சுக்கு அத்தோடு முற்றுப் புள்ளி வைத்தார்.
இது தான் அந்த இரண்டு குடும்பத்துக்கும் இறுதியாக உறுதியாக நடந்த உரையாடல்.
அந்தி நேரத்து மஞ்சள் வெயில் தன் கைங்கரியத்தால், காணும் இடம் யாவிலும் மஞ்சள் வண்ணத்தை அப்பிக் கொண்டிருக்க, கையில் தேநீர் கோப்பைகளோடு வெளியே வந்தார் சீதா.
சீதாவின் வீட்டு முற்றத்தில் மாமரத்துக்குக் கீழே கதிரைகள் வட்ட வடிவமாகப் போடப்பட்டு இருக்க, அதில் அமர்ந்திருந்தார் அந்தத் தரகர். அவரை அம்பிகை தான் அவசரமாக வரவழைத்திருந்தார்.
"தரகரே.. என்ன மாதிரி நான் சொன்னது எல்லாம் தெரியும் தானே.. குறிப்புகள் எல்லாம் கையோட கொண்டு வந்தனீங்களோ.."
"ஓம் ஓம்.. எல்லாம் தெரியும் அம்மா.. அதோட எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு தான் நான் உங்களைப் பாக்க வந்ததே.."
"சரி சரி.. இப்ப எந்த எந்தக் குறிப்புகள் பொருந்தி வருகுது எண்டு பாத்திட்டியளோ.. அதைப் பத்திக் கேக்கத் தான் கூப்பிட்டனான்..
"ஓமம்மா.. என்ன விஷயம் எண்டால் தம்பியிந்தை குறிப்பிக்கு ரெண்டே ரெண்டு குறிப்புத் தானம்மா பொருந்துது.. அதிலயும் ஒண்டு எண்பது பொருத்தம் ஒண்டு எண்பத்தைஞ்சு பொருத்தம்.."
"சரி அந்த எண்பத்தைஞ்சு பொருத்தத்தை எடுங்கோ.. என்ன மாதிரி எண்டு ஒருக்காப் பாப்பம்.."
"பொண்ணு கரவெட்டி.. வயது முப்பத்தொண்டு.. தாய்திகப்பனுக்கு ஒண்டே ஒண்டு கண்ணே கண்ணு எண்டுற மாதிரி ஒரு பிள்ளை தான்.. அதனால சீதனத்துல ஒரு குறைவும் வராது.. வீடு வளவு காணி பூமி நகை நட்டெல்லாம் மிகளுக்குத் தானாம்.. அவை அதைச் சொல்லித் தான் வரன் பாக்கவே குறிப்பைக் குடுத்திருக்கினம்.."
"சீதனத்தை இப்ப ஆர் கேட்டது.. சீதனத்தைப் பிறகு ஆறுதலா யோசிச்சுப் போட்டுப் பாப்பம்.. அந்தப் பெட்டை என்ன மாதிரி சுபாவங்கள்.."
"சும்மா சோக்கான பிள்ளை.. நம்பிக் குடும்பத்துக்க எடுக்கலாம்.. பிள்ளைக்கும் வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளை தான் பாக்கினம்.. அது தான் நானும் உடன நீங்கள் குடுத்த உங்கடை பேரனிந்தை குறிப்போட பொருத்திப் பாத்தனான்.."
"அப்புடியெண்டா நல்லதாப் போச்சுது.. நாங்களும் வெளிநாடு தானே.. அதனால இது தோதுப்படும் எண்டு நினைக்கிறன்.."
என அம்பிகை சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, வெளியே போய் விட்டு உள்ளே வந்து கொண்டிருந்த அமுதாவும் கவிவாணனும் அவரை நோக்கி வந்தார்கள்.
"என்னம்மா.. எப்புடியெண்டா நல்லாப் போச்சுது.. நாங்கள் வெளிநாடு எண்டதால என்ன தோதுப்படும்.."
என்று கொண்டே தாய்க்கு அருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டார் அமுதா.
கவிவாணனோ நின்றவாக்கிலேயே அருகேயிருந்த தரகரையும் அவர் வைத்திருந்த குறிப்புகளையும் கேள்வியாகப் பார்த்தார்.
தரகரை பிறகு பேசுவதாக அனுப்பி விட்டு, மகளிடமும் மருமகனிடமும் திரும்பினார் அம்பிகை.
"அது ஒண்டுமில்லையடி பிள்ளை.. மூத்தவனுக்கு இங்கின வரன் பாக்கச் சொல்லிக் குறிப்புக் குடுத்து விட்டனான்.. அது தான் அது விசயமா ரெண்டு குறிப்பு அவனுக்குப் பொருந்தி வருதாமாம்.. அதில எது நல்லா இருக்குது எண்டு பாத்துக் கொண்டு இருந்தனான்.."
"என்னம்மா நீங்கள் விளையாடுறியளே.."
"ஏன்டி என்ன.. நான் ஏன் விளையாடோணும்.."
"உங்களுக்கு என்டை முடிவு தெரியும் தானே.."
"ஓ அதுக்கென்ன இப்ப.."
"ஓ அதுக்கென்ன இப்பவோ.. என்னம்மா நீங்கள்.."
"இஞ்சை பார் அமுதா.. முதல் இருந்த விஷயம் வேறை.. இப்ப இருக்கிற விஷயம் வேறை.."
"எனக்கு விளங்கேல்லை.. எங்கடை நிலா வயதுக்கு வந்த உடனேயே நானும் அவரும் நந்தனண்ணாட்டை கதைச்ச விஷயம் எனக்கு இப்பவும் அப்புடியே நினைவுல நிக்குதம்மா.. அப்ப இருந்து இந்தா இப்ப வரை நாங்கள் ரெண்டு பேரும் உறுதியாத் தான் இருக்கிறம்.. அதோட என்ரை மூத்தவனுக்கு இப்ப வயசு முப்பத்திநாலு.. அவனுக்கு இவ்வளவு காலமா நாங்களா வரன் பாக்காமல் இருக்கக் காரணமே நந்தனண்ணாக்குக் குடுத்த வாக்குத் தான்.. அது தெரிஞ்ச நீங்களே இப்புடிச் செய்யலாமோ.."
என்ற அமுதாவுக்கு அழுகை வரும் போல இருக்கவே அவர் வேகமாக உள்ளே போய் விட்டார்.
மகள் போன திக்கை விட்டு தன் மருமகன் பக்கம் திரும்பினார் அம்பிகை.
"என்ன தம்பி.. அவள் தான் விளங்காமக் கதைக்கிறாள் எண்டால்.. நீங்களும் பாத்துக் கொண்டு சும்மா நிக்கிறியளே.."
"என்ரை மனுஷி சொன்னதில என்ன பிழை இருக்கு மாமி.. நாங்கள் அதில உறுதியாத் தான் இருக்கிறம்.. அதிலயும் இவ்வளவு வருஷத்துக்குப் பிறகு மதியைப் பாத்த பிறகு அடுத்த வார்த்தைக்கு அவசியமே இல்லை.."
என்று கொண்டே அவரும் உள்ளே போய் விட்டார்.
மகளையும் மருமகனையும் மானசீகமாகத் திட்டிக் கொண்டு தானும் உள்ளே வந்தார் அம்பிகை.
அமுதாவுக்கு வான்மதி பிறந்த காலம் தொட்டே அவள் மீது அலாதிப் பிரியம், அவருக்கு பெண்பிள்ளை இல்லை என்ற குறையை அவள் தான் தீர்த்து வைத்தாள் என்று கூட சொல்லலாம்.
அவள் பிறந்த போதே இவள் தான் தன் வீட்டு மூத்தமருமகள் என்று கூட அவர் முடிவு செய்திருந்தார். பின்னரும் குழந்தைகள் வளர்ந்து வரும் காலத்தில் அவர்கள் வேறு யாரையும் நேசித்தால் என்ன செய்வது என்கிற எண்ணத்தில், தன் விருப்பத்தைத் தன்னுள்ளேயே வைத்திருந்தார்.
காலப் போக்கில் தமிழும் வான்மதியும் பழகிக் கொள்ளும் விதமே அவரை மிகவும் கவரத்தான் செய்தது, வான்மதி 'தமிழத்தான்' என்று கொண்டே மகனைச் சுற்றி வருவதைப் பார்க்கையில், வான்மதி தங்கள் வீட்டுக்காக பிறந்த மகாலக்ஷ்மி என அவர் முடிவே செய்து விட்டார்.
வான்மதி வயதுப் பெண்ணான பின்னர், தன் விருப்பத்தைப் பற்றித் தனது கணவனிடம் அமுதா தெரிவிக்க, அதே விருப்பத்தில் தான் கவிவாணனும் இருந்தார் என்பதால் நந்தனிடமும் ஞானகியிடமும் இது பற்றி இருவரும் பேச முடிவு செய்தார்கள்.
"என்ன கவி.. வந்த நேரத்துல இருந்து ஒராள்ரை முகத்தை ஒராள் பாத்துக் கொண்டே இருக்கிறியளே தவிர வாயைத் திறந்து கதைக்கிறபாட்டைக் காணோமே.."
"அண்ணா.. நான் தான் உங்களிட்டை ஒண்டு கேக்கோணும் எண்டு சொல்லி இவரையும் கூட்டிக் கொண்டு வந்தனான்.."
"சரி கேக்க வந்ததைக் கேக்க வேண்டியது தானே தங்கச்சி.."
"நீங்கள் ஒண்டும் தப்பா எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது அண்ணா.."
"நான் ஏன் தங்கச்சி உன்னைத் தப்பா எடுத்துக் கொள்ளப் போறன்.. நீ கேளு.."
"அண்ணா.. எனக்கு எங்கடை நிலா எனக்கு மூத்த மருமகளா வர வேணும் எண்டு விருப்பம்.. இது இண்டைக்கு நேத்தைக்கு வந்த விருப்பம் இல்லை.. அவளை என்ரை கையில தூக்கின காலம் தொட்டு வந்த விருப்பம் அண்ணா.. ஆனாலும் பிள்ளையள் ரெண்டும் வளர வளர என்ன மாதிரி விருப்பப்படுதுகளோ எண்டு தெரியாது எல்லோ.. அதனால கடவுள்ள பாரத்தைப் போட்டிட்டு பேசாமல் இருந்திட்டன்.. ஆனா நிலாவும் தமிழும் ஒருத்தர் மேல ஒருத்தர் அவ்வளவு பாசமா இருக்கிறதைப் பாக்கும் போது.. உங்களிட்டையும் ஒரு வார்த்தை கேட்டு வைக்கிறது நல்லம் எண்டு எனக்குத் தோணிச்சுது அது தான்.."
என அமுதவாணி முடிப்பதற்குள், கையில் தேநீர் கோப்பைகளோடு வந்த ஞானகி
"ஐயோ.. எப்புடி அமுதா என்னை மாதிரியே உனக்கும் தோணி இருக்குது.. நான் கூடத் தமிழை இவள் நிலாக்குக் கட்டி வைச்சால் எவ்வளவு நல்லா இருக்கும் எண்டு நினைக்காத நாள் இல்லை.."
என்று கொண்டே வந்து, தேநீர் கோப்பைகளை வைத்து விட்டு, அமுதாவை அணைத்துக் கொண்டார்.
பிறகு அவரை மெல்ல விடுவித்துக் கொண்டு
"இந்த மனுஷனை என்ன கேக்கிறது.. மகளைப் பெத்தவள் நான் சொல்லுறன் நிலாக்கு தமிழ் தான்.. தமிழுக்கு நிலா தான்.."
என்று சொல்ல
"அடியேய் ஞானு.. நான் ஒண்டும் மாட்டன் எண்டோ வேண்டாம் எண்டோ சொல்லலியேடியம்மா.."
எனப் பாவமாகச் சொன்னார் நந்தன்.
"நந்தூ.. பிள்ளையள் ரெண்டும் நாளைக்கு பின்னால கம்பஸ் போன பிறகு.. வேறை ஆரையும் விரும்புதுகளோ தெரியேல்லை.. அப்புடி ஒருவேளை நடக்காமல் இருந்து பிள்ளையளுக்கு நாங்கள் தான் வரன் பாக்கிறது எண்டால்.. கண்டிப்பா தமிழ் நிலாக்கு தான்.. நிலா தமிழுக்கு தான்.."
எனக் கவிவாணனும் தன் பங்குக்கு சொல்ல, அன்று முடிவாகிப் போனது வான்மதி தமிழ்பரிதிக்கான முடிச்சு.
அதன் பிறகு கவிவாணன் குடும்பம் வெளிநாடு செல்ல முடிவான பின்னரும் ஒரு நாள் சில சம்பாஷணைகள் நடைபெற்றன.
"ஏன் ஞானு.. நாங்கள் லண்டன் போன பிறகு.. திரும்பி வர எத்தினை வருஷம் ஆகுமோ தெரியேல்லை எண்டிட்டு நிலாவை வேறை ஆருக்கும் கட்டிக் குடுத்திடுவீங்களோ.."
"என்ன கதை கதைக்கிறாய் அமுதம்.. நானே தமிழ் வெளிநாட்டுல வெள்ளைக்காரியள் ஆரையும் பாத்து விரும்பினால் என்ன செய்யிறது எண்டு யோசிச்சுக் கொண்டு இருக்கிறன்.. நீ என்ன இப்புடிக் கேக்கிறாய்.."
"அதெல்லாம் அவன் அப்புடி விரும்ப மாட்டான் எண்டு நான் நம்புறன் ஞானு.."
"அப்புடி நடந்தால் நல்லது தானே.."
"ஞானு.. எனக்கு என்னவோ என்ரை ஆழ் மனசு சொல்லுது ரெண்டு பேருக்கும் தான் கடவுள் முடிச்சுப் போடுவாரெண்டு சொல்லி.. இருந்தாலும் அண்ணாக்கும் உனக்கும் நாங்கள் ரெண்டு பேரும் சத்தியம் பண்ணி வாக்கு குடுக்கிறம்.. நாங்கள் நிலாவை விட்டு வேறை எந்தப் பிள்ளையையும் எங்கடை மூத்த மகனுக்காக வரன் பாக்க மாட்டம்.."
"நானும் இவரும் கூட உங்கள் ரெண்டு பேருக்கும் மறு வாக்கு குடுக்கிறம் அமுதம்.. என்ரை மூத்தவளுக்கு தமிழ் தவிர வேறை மாப்பிள்ளை பாக்க மாட்டம்.."
"ரொம்ப ரொம்ப நன்றி ஞானு.."
"இதுல நன்றி சொல்ல என்ன கிடக்குது அமுதம்.. என்னைக் கேட்டால் பெத்த பொண்ணுக்கு ஒரு நல்ல பையனைக் கஷ்டப் பட்டுத் தேடிப் பிடிச்சுக் கட்டி வைக்க வேண்டிய இடத்துல.. நான் கஷ்டப் படாமலேயே எனக்கு ஒரு நல்ல மருமகன் கிடைக்கப் போறான் எண்டுறது எவ்வளவு பெரிய சந்தோஷம்.. அதைக் குடுத்த உங்களுக்கு நான் தான் நன்றி சொல்லோணும்.."
என ஞானகி சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே அங்கே வந்து சேர்ந்த அம்பிகை தன் பங்குக்கு சில வார்த்தைகளை அவிழ்த்து விட்டார்.
"நீங்கள் நாலு பேரும் சொல்லுறதைக் கேக்கும் போது சந்தோஷமாத் தான் கிடக்குது.. ஆனா நாளைக்கு இங்க இருக்கிற மதி இங்க ஆரும் பெடியனையோ இல்லாட்டிக்கு வெளிநாட்டுல இருக்கப் போற தமிழ் அங்க இருக்கிற ஆரும் பெட்டையையோ விரும்பினால் என்ன செய்யிறது.. அதனால அவசரப் பட்டு வாக்குக் குடுக்காதேங்கோ.."
"அம்மா.. அதெல்லாம் தெரிஞ்சு தான் நாங்கள் வாக்கு குடுத்தம்.. அதோட இந்த விஷயத்தைப் பத்தி ஏற்கனவே கதைச்சாச்சுது.. அதாவது பிள்ளையள் ரெண்டும் ஆரையும் விரும்பாத பட்சத்தில.. நாங்களா அவைக்கு வரன் பாக்கிற பட்சத்தில.. நிலாவுக்கு தமிழ்.. தமிழுக்கு நிலா.. இது தான் எங்கடை முடிவம்மா.."
என அமுதம் குறுக்கிட்டு அந்தப் பேச்சுக்கு அத்தோடு முற்றுப் புள்ளி வைத்தார்.
இது தான் அந்த இரண்டு குடும்பத்துக்கும் இறுதியாக உறுதியாக நடந்த உரையாடல்.
கேட்டிருந்தா சீனே வேற... 
