அத்தியாயம் 29
அவள் நினைத்ததைப் போல் அவன் கண்களில் படாமல் இரண்டு நாட்கள் கடத்திவிட்டாள். ஆனால் அவளால் எத்தனை நாட்களுக்கு இப்படி ஒரே வீட்டில் இருந்து கொண்டே, ஸ்ரீ கண்கள் காணாதவாறு ஔிந்து இருக்க முடியும்? இதை எப்போது புரிந்து கொள்ளப் போகிறாளோ?
அன்று அவளால் கோவில் செல்ல முடியாத நிலை. வயிற்று வலி வேறு அவளால் எழுந்து நடக்கக்கூட முடியவில்லை. இடுப்பின் பின்பகுதியில் இருந்து தொடை வரை சுள்ளென குத்தியிழுக்க, உடலில் ஒவ்வொரு அங்கத்திலும் வெவ்வேறு விதமான வலி. அடிவயிற்றைப் பிசைந்து கொண்டு அடிக்கடி வாந்தி வேறு கொமட்டிக் கொண்டு வந்ததனால், அவள் நிலை இன்னும் மோசமாகியது.
எழுந்து பல்லைக் கூட விளக்காமல் அடிவயிற்றினில் இரு கைகளையும் வைத்து அழுத்தி, வலியைத் தாங்க முடியாது முணங்கிகொண்டே, சுருண்டு கட்டிலில் படுத்திருந்தாள் மைதிலி.
இது அவளுக்கு புதிதில்லை. அவள் வயதிற்கு வந்த நாளில் இருந்து இதே வேதனை தான். எதையும் தாங்கும் மைதிலியால், மாதம் ஒருமுறை வரும் இந்த மூன்று நாட்கள் வலியை மட்டும் தாங்கிக்கொள்ள முடிவதில்லை. ஏன், இந்த மூன்று நாட்களும் நீர் ஆகாரத்தைத் தவிர சாப்பிடக்கூட செய்ய மாட்டாள்.
"பொழுது விடிந்து பலமணி நேரம் ஆகியாயிற்று, இவளை இன்னும் வெளியே காணவில்லை. இந்நேரத்திக்கு இவள் கோவில் பறந்திருப்பாளே! இன்று பூட்டிய கதவைக்கூட திறக்காமல் உள்ளே என்ன செய்கிறாள்?" என தனக்குள்ளே கூறியவாறு, வீட்டினை ஒதுக்கி பெருக்குவதற்கு தயாரான தெய்வானை,
என்ன, ஏது, என்றுதான் பார்ப்போம் என அவளது பூட்டிய கதவினைத் தட்டி, "மைதிலி!" என்றழைத்தாள்.
சிறு நிமிடம் எந்தவித பேச்சுமில்லாமல் இருந்தவள் சற்று பொறுமையாகவே, "அக்கா கூப்பிட்டீங்களாக்கா?" என கதவினைத் திறவாமல் முணங்கிய குரலை மட்டும் வெளியே அனுப்ப,
அவளது குரலில் உள்ள வேறுபாட்டினை அறிந்தவள், "என்னாச்சு மைதிலி? ஏன் ஒரு மாதிரி பேசுற? வெளியே வா!" என்க,
"அக்கா பிளீஸ்க்கா... கொஞ்ச நேரம்க்கா... நான் அப்புறம் வந்திடுறேன்." என்றவள் பேச்சிற்கு,
"நீ தூங்கு, பரவாயில்லை. ஆனா உனக்கு என்னனு மட்டும் சொல்லிட்டு தூங்குடி. நீ முணங்கிறத பாத்தா பயமா இருக்கு." என்க,
“எனக்கு எதுவும் இல்லக்கா, வயிறு வலிதான். கொஞ்சம் முடியல்ல, ஒரு அரைமணி நேரத்தில வந்திடுறேன்." என்றவள் மீண்டும் படுத்துக்கொள்ள,
தெய்வானையும் சூட்டினால் ஏற்பட்ட சாதாரன வயிற்று வலி போல, அரைமணி நேரத்துள் வந்து விடுகிறேன் என்பவளை எதற்கு தொல்லை செய்வான் என விட்டு விட்டாள்.
மைதிலியைக் கஷ்டப்படுத்த விரும்பாமல் விஜயாவைக் கூட தயார் செய்ததும் அவள்தான். இது அவளுக்கு பெரும் கஷ்டமான வேலையும் அல்ல. மைதிலி இங்கு வருவதற்கு முன்னர் வீட்டு வேலைகளையும் பார்த்து, விஜயாவின் கடமைகளை கூட தெய்வானை தானே செய்தாள். அதை அவள் சிரமமாகக்கூட நினைத்ததில்லை. நேரம் அதன்பாட்டில் நகர, அரைமணி நேரத்தில் வருகிறேன் என்றவளை வெளியே காணோம்.
தெய்வானையும் இருந்த வேலையில் அதை மறந்தே விட்டாள். எல்லோரும் சாப்பிட அமர்ந்தாகிவிட்டது. ஈஸ்வரி தான் முதலில் ஆரம்பித்தார்.
"என்ன தெய்வானை, இன்னைக்கும் விஜயாவை விட்டுட்டு தனியாவே கோவிலுக்கு போயிட்டாளா மைதிலி? எனக்கென்னமோ இவ எங்களுக்கு தெரியாமல் திருட்டுத்தனம் பண்ணுறது போல இருக்கே?" என்க,
"ஆமா அத்தை, இவ நடவடிக்கை இப்பல்லாம் கொஞ்சம் வித்தியாசமாவே இருக்கு. இந்த இரண்டு நாளும் என்னை கோவிலுக்கு வானு கேக்கிறதில்ல. தானாகவே சூரிய உதயத்துக்கு முன்னாடியே போறவ, ஒன்பது மணி தாண்டிதான் வீட்டுக்கே வரா. என்ன ஏதுனு கேட்டா ஆற்றை பாத்தேன், கேணியை பார்த்தேன் என்று கதை அளக்கிறா..." என்று விஜயாவும் மாமியாருக்கு ஒத்து ஊத,
ஸ்ரீ இவர்கள் பேச்சைக் காதில் வாங்கினாலும் அதை கண்டுகொள்ளாதவன் போல், தன் தட்டில் உள்ள உணவிலேயே கருத்தாக இருப்பவன் போல் பாவனை செய்தான். அவனுக்குத்தான் தெரியுமே, எதற்காக மைதிலி இவ்வாறு செய்கிறாள் என்று.
மருமகள், மாமியார் பேச்சினில் நினைவு வந்தவளாக, "ஐய்யோ அம்மா! நான் தான் மறந்திட்டேன், மைதிலி இன்னைக்கு கோவிலுக்கு போகல. ரூம்ல தான் படுத்திருக்கா." என்க,
"என்ன தெய்வானை சொல்லுற? இந்நேரம் அவ வீட்டிலயே நிக்க மாட்டாளே?" என சந்தேகமாக வினவியவர்,
"கோவிலுக்கு போகலன்னா எதுக்கு இன்னும் எழுந்திருக்கல? என்ன ஏதுன்னு பாத்தியா நீ?" என்க,
"ஆ... கேட்டேன்ம்மா. கொஞ்ச நேரம் படுத்துக்கிறேன் என்றாள். சரினு எனக்கும் இருந்த வேலையினால நானும் என்னனு கேக்கல." என்றவளிடம்,
"என்ன தெய்வானை நீ?" என்று சலித்துக் கொண்டவர், "அவ ஒரு நாளும் இது போல தாமதமா எழுந்ததே இல்லையே? இன்னைக்கு இப்படி தாமதமா எழுந்துக்கிறான்னா, அவளுக்கு ஏதாவது உடம்புக்கு முடியல்லையோ என்னமோ?" என்றவாறு சாப்பாட்டு கையினை தட்டில் உதறிய ஈஸ்வரி, "என்னனு நான் போய் பாத்திட்டு வரேன்." என எழுந்தார்.
"என்னம்மா நீங்க? சாப்பிட்ட பாதியில் எழுந்துகிட்டு... நீங்க சாப்பிடுங்க, நான் அவளை அழைச்சிட்டு வரேன்." என்றவள்,
மைதிலி அறை கதவினைத் திருகிக்கொண்டு உள்ளே சென்றவள், மைதிலி உடலை குறுக்கிக்கொண்டு மெத்தையில் படுத்திருப்பதைக் கண்டு, அவள் அருகில் சென்று அமர்ந்த தெய்வானை, "மைதிலி!" என்றழைத்தார்.
தனது அருகில் கேட்ட குரலில் தலை நிமிர்த்தி தன்னைப் பார்த மைதிலியின் சிவந்த முகத்தைக் கண்டு, தெய்வானைக்கு இம்முறை பயம் தொற்றிக்கொண்டது.
"என்னடி ஆச்சு? கண்ணெல்லாம் சிவந்திருக்கே, காய்ச்சல் ஏதாவது வந்திடிச்சா?" என்றவாறு அவளைத் தொட்டுப்பார்க்க, அப்படி காய்ச்சலுக்கான அறிகுறி எதுவும் தெரியாததனால், அவள் படுத்திருந்த நிலையும் அவளது சோர்ந்த முகத்திலும் அது என்னவென புரிந்தவளாய்,
"என்ன மைதிலி டேட்டா?" என்றாள்.
ஏன் என்றால் கடந்த இருமாதங்களாக இதே போல் மைதிலி தெய்வானையைப் படுத்தி எடுத்ததனால், தெய்வானையால் அவளது நிலையினை சட்டென புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தெய்வானையின் கேள்விக்கு ஆம் என தலையசைத்தாள்.
"அப்போ இன்னைக்கு என் பாடு திண்டாட்டம் தான்." என்றவள்,
"சரி எழுந்திரி, இந்த மாதிரி நேரத்தில படுத்திருந்தால் ரொம்ப முடியாத மாதிரி இருக்கும். எழும்பி ஓடியாடி திரிந்தால் வலி தெரியாது." என அவள் கைகளைப் பிடித்து எழுப்பி கட்டில் மேல் இருத்த,
"ரொம்ப வலிக்குதுக்கா! என்னால வலி தாங்க முடியல.” என்று அடிவயிற்றை அழுத்தியவாறு மறுபடியும் படுக்க போக,
"தெய்வானை மைதிலி எந்திரிச்சிட்டாளா? அவ உடம்புக்கு எதுவுமில்லையே?" என வெளியே இருந்து வந்த ஈஸ்வரியின் குரலில்,
"ஆ எந்திரிச்சிட்டாள்மா, இதோ இப்போ வந்திடுறோம்." என்ற குரலை வெளியே அனுப்பிவிட்டு,
"ஏய்! முதல்ல எழும்பி பல்லை தேய்சு முகத்தை கழுவிட்டு வெளிய வா. உன்னை காணாததனால ஆளாளுக்கு பயந்து போய் இருக்காங்க." என்றாள்.
"என்னால முடியும்னா ஏன்க்கா நான் மாட்டேன் என்க போறேன். சுத்தமா என்னால எழுந்திருக்க கூட முடியல, புரிஞ்சுக்கங்க. நான் அப்புறமாவே வரேன்."
"இப்போ நீ வெளிய வரல்லனா, உனக்கு ஏதாவதோனு பயந்து, ஒரு ஆர்ப்பாட்டமே பண்ணிட போறாங்க அம்மா. நானும் வெளிய போய் ஸ்ரீ முன்னாடி உனக்கு பீரியட்ஸ்னு சொல்ல முடியாது. கொஞ்ச நேரம் ஸ்ரீ போகும் வரைக்குமாவது தாங்கிக்கோ. அவன் போனதுக்கப்புறம், உன் நிலமையினை அவங்களுக்கு சொல்லிக்கலாம். வா, எந்திரி." என அவளை அவசரப்படுத்தினாள்.
உண்மை தானே! ஒரு ஆண் முன் இதை எப்படி கூறமுடியும்? எப்படித்தான் நாகரீகம் வளர்ந்து, கல்வியிலும் இவற்றை ஒரு பாடமாக புகுத்தினாலும், ஓர் ஆண் இதை எப்படி எடுத்துக்கொள்வான் என்றுதான் தெரியுமா என்ன?
இது இயற்கையே என்றாலும், அதை கூச்சமே இல்லாமல் வெளிப்படையாக பெண்களால் தான் கூறமுடியுமா? தெய்வானையின் நிலை புரிந்தவளாய், தன் வலியைப் பொருட்படுத்தாது எழுந்து பாத்ரூம் சென்றாள். அவள் கூறியதைப்போல் பெயரளவிற்கு முகத்தை அலசிவிட்டு வெளியே வந்தாள்.
"ஏன் மைதிலி எழுந்துக்க இவ்வளவு நேரம்?" என்றார்கள் பெரியவர்கள்.
அவர்கள் கேள்வியில் என்ன பதிலை ஸ்ரீ முன் கூற முடியும்? பதில் சொல்ல முடியாது அடி வயிறு பிசைய, முதலில் ஒரு இடத்தில் இருந்து பதில் சொல்வோம் என நினைத்தவள், அருகே இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து பற்களைக் கடித்து வலியினைப் பொறுத்துக் கொண்டவள், தன் பதிலுக்காக ஈஸ்வரி தன்னையே பார்த்திருப்பதை உணர்ந்தவளாய்,
"இரவு சரியாக தூங்கல பாட்டி, கொஞ்சம் தலை வலி. அதனால தான் விடிஞ்சது கூட தெரியாமல் தூங்கிட்டேன்." என்றாள்.
"ஓ... அப்படியா? சரிடா, தெய்வானை அவளுக்கு சாப்பாடு வை." என்றார்.
மைதிலி வேண்டாம் என கண்களால் தெய்வானைக்கு ஜாடை காட்ட, அவள் ஜாடையைக் கண்டுகொள்ளாதவள் போல், குறைத்தே உணவினை வைத்தாள் தெய்வானை. மற்றவர்கள் சாப்பிட, மைதிலி சாப்பாட்டை உண்ணாமல் பிசைந்து கொண்டே இருக்க,
அவளைத் திரும்பி பார்த்த விஜயா, "என்ன மைதிலி, ரொம்ப நேரம் குழந்தை பிள்ளைங்க போல சாப்பாட்டை பிசைஞ்சிட்டே இருக்க. பிசைஞ்சது போதும், அள்ளி சாப்பிடும்மா."
"இல்லம்மா, எனக்கு பசியே இல்லை." என்றவள் மீண்டும் பிசைய ஆரம்பிக்க,
"இன்னைக்கு உனக்கு என்னாச்சு? எதுக்கு வித்தியாசமாவே நடந்துக்கிற? உடம்பு ஏதாவது முடியலையா?" என்றார் ஈஸ்வரி அக்கறையோடு.
"என்னத்தை நீங்க? இந்த வயசு பொண்ணுக்கு தூக்கம் வரல, பசியே இல்லன்னா என்ன பிரச்சனையா இருக்கும் என்கிறது கூடவா உங்களுக்கு புரியல? எல்லாம் இந்த காதல் படுத்துற பாடுதான். இல்லையா மைதிலி?" என வேண்டுமென்றே மைதிலியை சீண்டியவர்,
பின் எதுவோ தோன்ற, "ஏன் மைதிலி, நீ பிறந்தது காங்கேசன் துறை தானே?" என்று எதையோ அறிய தீவிரமாக விஜயா கேட்க, ஆமா என தலையசைத்தாள் மைதிலி.
"அப்போ அங்கே ஒரு பழக்கம் இருக்குமே மைதிலி. சின்ன வயசிலேயே மாமன் மகனையோ, இல்லை மகளையோ கட்டிக்கிறதுனு பேச்சு வார்தையில முடிவு செய்திருப்பாங்களே? உனக்கும் அதே போல முறைப்பையன் யாரையாவது முடிவு பண்ணியிருக்காங்களா? அன்னைக்கு உங்க அம்மா கால் பண்ணி பேசும் போது கூட, அத்தை தன் பையனை உனக்கு கட்டி வைக்க மாட்டேன்னு, ஏதோ சொன்னாங்கன்னு சொன்னால்ல? அப்போ அவங்க பையன உனக்கு முடிவு பண்ணி வச்சிருந்தாங்களா?" என விஜயா கேட்க,
அவரது கேள்வியில் ஏனோ சட்டென ஸ்ரீயை தான் நிமிர்ந்து பார்த்தாள் மைதிலி.
திடுதிப்பென எல்லோர் முன்பும் இப்படி விஜயா கேட்பார் என்று மைதிலி சிறிதும் நினைக்கவில்லை. ஏனோ அந்த கேள்வி ஸ்ரீ முன்பு கேட்டதும், அதற்கு உண்மையான பதில் கூறவும் அவளுக்கு மனம் வரவில்லை. அதனால் தான் விஜயாவின் கேள்வியில் ஸ்ரீயின் முகத்தில் ஏதாவது மாற்றம் தெரிகிறதா என ஆராய்ந்தாள்.
அவனோ இது யாருக்கோ வந்த விருந்தினைப் போல, மைதிலியின் பதில் என்னவாக இருக்கும் என்ற ஆராய்ச்சியும் இல்லாமல், எதுவாக இருந்தால் தனக்கென்ன என்பது போல், சாப்பிடுவதிலேயே கருத்தாக இருந்தவன், மற்றவர்களைப் பார்ப்பது போல் சாதாரணமாக மைதிலியின் பார்வையை எதிர்கொண்டு மீண்டும் தட்டில் கருத்தினைப் பதித்தான்.
அவனது நடவடிக்கையில் மைதிலிக்கு ஏனோ கடுப்பாகிப்போனது. முகத்தில் எதாவது மாற்றம் தெரிகிறதா பார்? எனக்கு யாரை நிச்சயம் செய்து, எவரையாவது நான் திருமணம் செய்து போனால் இவனுக்கு கவலையே இராது போல. நான்தான் இவனை வைத்துக்கொண்டு உண்மையை சொன்னால், இவன் வருத்தப்படுவான் என்று நினைத்து சங்கடப்படுகிறேன்.
அது சரி! இவனுக்கு மனசா தேவை? தன் இச்சை தீர்க்க ஒரு பெண் இருந்தால் போதும். உண்மை தெரிந்தால் இவன் கவலை கொள்வான் என நினைத்தது என் தவறு என எண்ணியவள், மற்ற பெண்களைப் போல தன்னை தொடும்போதும் நினைத்திருப்பான் என நினைக்கும் போதே எரிச்சலாக வந்தது.
நான் ஏன் மறைக்க வேண்டும்? எனக்காக என் அத்தான் காத்திருக்கிறார். இவனுக்கும் இது தெரிந்தே ஆகவேண்டும். அப்போது தான் சும்மா சும்மா என்னை சீண்டுவதை நிறுத்தி என் வாழ்க்கையில் இனி தலையிடாமல் ஒதுங்கிக்கொள்வான். இல்லை என்றால் சமயம் கிடைக்கும் போது அட்டைப்போல் ஒட்டிக்கொள்வான் என நினைத்தவள், மனதிலோ இனம்புரியாத ஓர் வலி. அதை தற்காலிகமாக ஒதுக்கியவள்,
"ஆமா" என விஜயாவின் கேள்விக்கு பதிலளித்தவள்,
"அப்பாவோட தங்கை மகனை பேசியிருக்காங்கம்மா, பெயர் ரஞ்சித்." என்றாள்.
அவளது பதிலில் ஸ்ரீ கவலை கொண்டானோ இல்லையோ, ஆனால் விஜயாவிற்கு இது ஏமாற்றமாகிப் போனது.
"ஓ... அப்பிடியாம்மா? உனக்கும் அவனை பிடிக்குமா?" என்றார்.
"பிடிக்கும்மா." என்றவள், அதற்குமேல் அவ்விடத்தில் நின்று பதில் கூற பிடிக்காததனாலோ, இல்லை பதில் கூற முடியாததனாலோ, "எனக்கு பசியில்லை, நான் பசிக்கும் போதே சாப்பிட்டுக்கிறேன்." என்றவள் எழுந்து தன் அறை சென்று விட்டாள்.
மற்றவர்களும் ஏனோ அப்போதிருந்த மனநிலையில் மைதிலியைத் தடுக்காமல், ஆளாளுக்கு தங்கள் சிந்தனையிலேயே இருந்து விட்டனர்.
அதன்பிறகு ஸ்ரீ சென்று விட, மைதிலியின் நிலையினை எடுத்து தெய்வானை கூறியதும், மூன்று நாட்கள் அவளை எந்த விதத்திலும் யாரும் கட்டாயப்படுத்தவில்லை. அவள் அறைக்கே நேரத்திற்கு நீராகாரமாக இருந்தாலும் சத்தான ஆகாரமே செல்லும். இப்படியே ஒரு வாரம் கடந்திருந்தது. ஆனால் மைதிலி தான் சரியாக இல்லை.
எப்போதும் அவள் மனம் கடலின் அலைபோல இரைச்சலாகவே இருந்தது. ஒருமுறை தான் எடுத்த முடிவு சரி என நினைத்து கொள்பவள், மறுமுறை அவசரப்பட்டு தவறு செய்து, அவன் மனதை நோகடித்து விட்டோமோ என எண்ணிக்கொள்வாள்.
‘அவன் எப்படி நோவான்? நான் என்ன என் சிறுவயதில் பெரியவர்கள் எடுத்த முடிவினை இவனிடம் மறைத்து, இவனை உருக உருக காதலித்தா ஏமாற்றினேன்?' என நினைத்தவள், 'என்ன இது, நான் இவனை நான் காதலிக்கிறேனா? எனக்கு என்ன புத்தி பேதலித்து விட்டதா? கண்டதையும் நினைத்து இல்லாத ஒன்றை இருக்கு என்பதாக கற்பனை வேறு.
ச்சைய்! அவன் எந்தவித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் சாதாரனமாக இருக்கிறான். நான்தான் தேவையில்லாத கற்பனை செய்து குழம்புகிறேன். இதில் அவன் வருந்துவான் என்ற கவலை வேறு. நீ வருந்த வேண்டியது அவனுக்கு அல்ல, உன் அத்தானுக்காக' என்று அவள் மூளை எடுத்து கூற,
'அத்தானுக்காக நான் ஏன் வருந்த வேண்டும்? அவர் நன்றாகத்தானே இருக்கிறார்' என மனம் சொல்ல, 'அத்தான் நன்றாக இருக்கிறார். ஆனால் நீ நன்றாக இல்லையே? உன் அத்தானை மாத்திரம் இருத்தி, அழகு பாக்க வேண்டிய மனதில் நீ இன்னொருவனை கொண்டுவந்து, சலனப்பட்டுக்கொண்டு இருக்கும் உண்மை தெரிந்தால், உன் அத்தான் கலங்கமாட்டாரா?' என மனம் அவனுக்காக வாதாடியது.
உண்மையில் அவள் மனம் அவளுக்கே புரியவில்லை. ஏன் இப்படி இருதலை கொள்ளியாக இருக்கிறேன் என்று.
ஆனால் தவறு தன் மேல் தான். அவன் எந்த சஞ்சலமும் இன்றி சரியாகத்தான் இருக்கிறான். ஆனால் நான்தான் கண்டதையும் நினைத்து குழப்பி கொள்கிறேன். இனிமேலாவது தெளிவாக இருக்க வேண்டும். இப்போது தான் எனக்கு சின்னவயதில் இருந்து அத்தானை நிச்சயம் செய்திருப்பது தெரிந்து விட்டதே! இனி என் வழிக்கு வரமாட்டான். நானும் தேவையில்லாமல் ஔிந்து ஓடத்தேவையில்லை. அப்படியும் எதாவது செய்தான் என்றால் கேட்கிற கேள்வியில், வாழ்க்கையில் என் பக்கம் தலை வைத்து பார்க்க முடியாதவாறு திட்டி விடுகிறேன் என, தனக்குள்ளே இறுதியாக தீர்மானம் எடுத்துக்கொண்டாள்.
பாவம், தான் கேட்க போகும் கேள்வியினால் தன் வாழ்க்கையே அவனுடனாக மாறப்போவதை அறியவில்லை இந்த பேதை.
தொடரும்...