ஆழி நெஞ்சம் 8
கோவையிலிருந்து பதினைந்து கிலோமீட்டர் தொலைவில் அமைந்துள்ள மருதமலை முருகன் கோவிலில் சுகவதனம், ஜெயந்தி மற்றும் ஆழியின் வீட்டில் பல வருடங்களாக குடியிருக்கும் தம்பதியினர் முன்பு இறைவனின் சந்நதியில், கடவுளின் சாட்சியாக, ஆழி அமுதன், ஆண்டாள் திரணிதாவை தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டான்.
இருவரும் சுகவதனத்திடம் ஆசிபெற,
"ரெண்டு பேரும் ரொம்ப நல்லாயிருக்கணும்" என்று மனதாரா வாழ்த்தினார்.
"கங்கிராட்ஸ் அண்ணா" என்று ஆழியின் கையை பிடித்து குலுக்கிய ஜெயந்தி, ஆண்டாளை அணைத்து விடுத்தாள்.
ஆழிக்கு அவன் விருப்ப மாவட்டமாக கோவையிலேயே பணிபுரிய கேட்டிருக்க, அங்கேயே அவனுக்கு பணி நியமிக்கப்பட்டது.
ஹரியானாவிலிருந்து டெல்லி சென்று, பணி நியமன உத்தரவுப் படிவம் வாங்கியதும் தமிழ்நாடு கிளம்பிவிட்டனர். கோவை வந்த இரண்டாவது நாள் திருமணம் முடித்த கையோடு, பணியில் சேர்ந்துவிட்டான்.
அலுவலகம் சென்று பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்ட ஆழி, மதியம் வீட்டிற்கு வர ஆண்டாள் உம்மென்று அமர்ந்திருந்தாள். தற்போது ஆழி கீழ் வீட்டை மட்டுமே வாடகைக்கு விட்டிருந்தான். மேல் தளம் முழுக்க தங்களின் உபயோகத்திற்கு ஏற்றவாறு மாற்றி அமைத்திருந்தான்.
திருமணமான அன்றே இப்படி தனித்துவிட்டுச் சென்றுவிட்டானே என்று சுணங்கிய ஆண்டாளுக்கு அவளின் தந்தையின் நினைவு தான் வந்தது. ஆழியும் தன்னுடைய தந்தை போல் அவனது பணிக்கு பின்னர் தான் குடும்பமென்று சொல்லிடுவானோ எனும் பயம் தானாக துளிர்விடத் தொடங்கியது. அதற்காகவெல்லாம் அவனை அவளால் விட முடியாதே!
"சாரிடா..." வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் சிறிதும் தயக்கமின்றி மன்னிப்பு வேண்டினான்.
"இன்னைக்கு ஜாயின் பண்ணியிருக்கணும். சுகவதனம் சார் இன்னைக்கு நாள் நல்லாயிருக்கு சொன்னதும் மேரேஜ் வச்சாச்சு. இல்லைன்னா வேலையில் ஜாயின் பண்ணிட்டு, ரிலாக்ஸா மேரேஜ் பண்ணத்தான் நினைத்திருந்தேன்" என்றான்.
ஆண்டாள் எதுவும் பேசாது இருக்க...
"நமக்கான எல்லா நேரமும் அழகா அனுபவித்து கடந்து போகணும் ஆண்டாள்" என்றான். ஆழியின் இந்த வார்த்தைகளில் அவனுக்கு எப்போதும் தான்தான் முதன்மை என்றவளின் நம்பிக்கை மேலும் ஆழம் கொள்ள, தன்னுடைய தேவையில்லா பயத்தை புறம் ஒதுக்கினாள்.
"ஸ்டேஷனில் சைன் பண்ணிட்டு வந்திருக்கேன்" என்று அவளின் அருகில் அமர்ந்த ஆழி, மடியில் தலை வைத்துக் கொண்டான்.
"என்னப்பா?" அவனின் சிகை கோதினாள்.
"ரொம்ப நாள் ஆசை ஆண்டாள்" என்ற ஆழி அப்படியே அவளை இடைச்சுற்றிக் கட்டிகொண்டான்.
"எங்கேயும் வெளியில் போலாமா?" ஆழி கேட்க, வேண்டாமென்றாள்.
"நீங்க கூடவே இருந்தால் போதும்" என்ற ஆண்டாளின் குரலில் என்ன உணர்ந்தானோ!
மனைவியின் மடியில் முகம் புதைத்திருந்தவன், அவளின் முகம் பார்த்தவாறு தன்னுடய முகம் நிமிர்த்தி, அவளின் மார்போடு உரசிக் கொண்டிருந்த தான் கட்டிய புத்தம்புது தாலியை இரு விரல்களால் பிடித்து,
"உனக்கு அப்புறம் தான் ஆண்டாள் எதுவும். வேலைக்காக குடும்பத்தை மறந்த உன் அப்பா மாதிரி நான் இருக்கமாட்டேன். எனக்கு எல்லாமாவும் வந்தவடி நீ. உன்னை எப்படி விடுவேன். நான் என்ன பண்ணாலும் என் நினைப்பு உன்னைச் சுற்றியே இருக்கும்" என்றான்.
"சின்ன வயசில் அளவுக்கு அதிகமாக அந்த ஃபீல் அனுபவிச்சிட்டேன் ஆழி. அதனால் எனக்கே தெரியாம லைட்டா கோவம் வருது. இப்போ நீங்க பக்கத்தில் இருக்கும்போது ஓகே தான்" என்ற ஆண்டாள்,
"உங்களோட சூழல் என்னால் புரிஞ்சிக்க முடியும் ஆழ். நான் புரிஞ்சிக்கிறேன். நானும் உங்க வேலைக்கு ஏற்ற மாதிரி நடந்துக்கிறேன்" என்றாள்.
"தேங்க்ஸ் ஆண்டாள்."
"உங்களுக்காக" என்ற ஆண்டாள் குனிந்து அவனது நெற்றியில் முத்தம் வைத்தாள்.
"அது அது நடக்க வேண்டிய நேரத்தில் நடக்கணும்ல?"
ஆழி கேட்பது ஆண்டாளுக்கு புரியவில்லை.
"என்னது ஆழி?"
"ரொம்ப அவஸ்தையா இருக்கு ஆண்டாள்" என்று அவளின் உதட்டில் விரலால் வருடினான்.
"ஏசி சார் எதுக்கோ அடிபோடுற மாதிரி தெரியுதே" என்ற ஆண்டாள், ஆழியின் குறும்புப் பார்வையில், அவனின் மீசை நுனி பிடித்து இழுத்தாள்.
"போங்க... போய் குக் பண்ணுங்க பசிக்குது" என்றாள்.
"சமைக்க கத்துக்கோ ஆண்டாள்" என்று அவளின் மடியிலிருந்து எழுந்தான்.
"சாருக்கு அதுக்குள்ள எனக்கு சமைச்சுப்போட்டு அலுத்துப் போயிடுச்சா?" ஆண்டாள் இடையில் கைகளை குற்றி முறைத்துக் கொண்டு கேட்க,
"என் அம்மா கையில் சாப்பிட்ட நினைவே எனக்கு இல்லை ஆண்டாள். உன் கையால் சாப்பிடணும்..." என்றான். குரலில் விவரிக்க இயலா ஏக்கம்.
"ஆழி..." என்று தாவி எழுந்து அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.
"எல்லாமே... உறவுகளுக்கான பந்தம், செயல்கள், பிணைப்பு எல்லாமே உன்கிட்ட தான் தெரிஞ்சிக்கணும்" என்றான்.
என்னுடைய உலகமே உனக்குள் தான் அடக்கம் என்று சொல்லாது சொல்லிவிட்டான். அவளுக்கு வேறென்ன வேண்டுமாம்.
"லவ் யூ ஆழி" என்று அணைப்பைக் கூட்டினாள்.
"நீ இப்படியெல்லாம் பண்ணா, உன்னை தான் சாப்பிடணும்" என்று ஆழி கல்மிஷமாக மொழிய, "எனக்கு ஓகே தான்" என்று மெல்லிய ஒலியில் தன்னுடைய உதடு அவனது மார்பில் உரச கூறியவளின் இணக்கம் அவனுள் அடக்கி வைத்திருக்கும் உணர்வுகளை கட்டவிழ்க்க, முயன்று தன்னை நிலை நிறுத்தினான்.
"ஃபர்ஸ்ட் சாப்பாடு" என்ற ஆழி மனைவியை தூக்கிகொண்டு வந்து சமயலறை மேடையில் அமர வைத்தான்.
ஆழி ஒவ்வொன்றையும் லாவகமாக கையாள, ஆண்டாள் அவனையே ரசித்திருந்தாள்.
ஆழி அப்பளம் சுட்டுக் கொண்டிருக்க, இறங்கி அவன் பின் வந்து நின்ற ஆண்டாள், அவனின் முதுகில் தன் முகம் பதிய கட்டிக்கொண்டாள்.
"நீ சமைக்கணும், நான் வந்து இப்படி பண்ணனும். இங்க எல்லாம் உல்டாவா நடக்குது" என்று ஆழி சிரிக்க...
"அச்சோ ஆழி" என்று அவனை அடித்தாள் ஆண்டாள்.
"கல்யாணம் பண்ண அன்னைக்கே புருஷனை வேலை வாங்க ஆரம்பிச்சாச்சு... இப்போ அடிக்கவும்" என்று ஆழி சொல்ல,
"போங்க... போங்க... எனக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கு" என்று அவனை தனக்குள் அப்போதும் கட்டி வைத்துக் கொண்டாள். அணைப்பால் மட்டுமல்ல அன்பால். அதீத காதலால். அவனும் விரும்பியே அவளுள் கட்டுண்டான்.
சிறு சிறு நொடியையும் தித்திக்கும் காதலாக வாழத் தொடங்கினர்.
அன்று மாலை ஆறு மணி போல் சுகவதனம் வந்துவிட்டார். அவர் ஆழியிடம் பேசியபடி அமர்ந்துவிட நேரம் கடந்தது.
கீழ் வீட்டுப் பெண்மணி இருவரையும் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே ஆண்டாள் இருந்த அறைக்குள் சென்றார்.
ஆழிக்கு காரணம் விளங்கிவிட்டது.
"எதுக்கு அங்கிள் இந்த பார்மாலிடிஸ்?" என்றான்.
அந்த பெண்மணியை அவர் தான் வர சொல்லியிருப்பாரென்று ஆழிக்குத் தெரியும். அவன் மீது அவனது ஆண்டாளுக்கு முன்பிருந்து அக்கறை கொண்ட ஒரே நபர் அவரல்லவா.
"எதுக்கும் முறைன்னு ஒன்னு இருக்கு இல்லையா?" என்றவர், "இந்த நேரத்தில் அம்மான்னு கூட இருந்திருந்தா எதும் பொண்ணுக்கு சொல்லுவாங்க இல்லையா? அதான்" என்றதோடு,"உனக்கு சொல்லணும் அவசியமில்லை. இருந்தாலும் சொல்ல வேண்டியது என்னுடைய கடமை. உனக்காக வந்திருக்க பொண்ணு, நல்லா பார்த்துக்கோ. அவ்ளோதான்" என்றார்.
ஆழி சிரித்துக் கொண்டான்.
உண்மைக்கும் அவள் தான் அவனை அதிகம் பார்த்துக் கொள்கிறாள்.
சிறிது நேரத்தில் அறையிலிருந்து வெளியில் வந்த பெண்மணி கஸ்தூரி, "உள்ள போங்க தம்பி" என்று சொல்லிவிட்டுச்" சென்றார்.
"சரி ஆழி... அப்போ நான் நாளைக்கு வரேன்" என்று சுகவதனமும் கிளம்பிவிட்டார்.
கதவினை அடைத்து விட்டு அறையின் வாயிலில் வந்து நின்ற ஆழிக்கே மெல்லிய படபடப்பு. இருவரும் ஒன்றாக இருப்பது புதிதல்ல. ஆனால் நடக்கவிருக்கும் நிகழ்வு, எதிர்பார்ப்புகளில் நிறைந்தது என்றாலும் அந்நேரத்திற்கு உரிய அவஸ்தை, இனிய பதட்டம் தானாக இருக்கத்தான் செய்தது.
ஆழி முன் வாயில் கதவடைக்கும் சத்தம் கேட்டு வெகு நேரமாகியும், அவன் அறைக்குள் வராததால், அவன் கதவினை திறக்கும் முன் ஆண்டாள் திறந்திருந்தாள்.
"என்ன இங்கவே நின்னுட்டிங்க?"
ஆண்டாள் அவனின் முகத்தில் கண்டுவிட்டு பதட்டத்தில், நிலைப்படியில் சாய்ந்து, இடையில் கை குற்றி மிதப்பாகப் பார்த்தாள்.
"நான் வரதுக்குள்ள நீயே வந்துட்ட." அவளின் முகம் பாராது, பார்க்க முடியாது எங்கோ பார்த்தபடி பதில் கூறினான்.
சத்தமின்றி சிரித்துக் கொண்டாள்.
"எல்லாம் பேச்சு தான் போல" என்ற ஆண்டாள் ஆழியை நெருங்கி நின்று, அவனின் கன்னத்தில் ஒற்றை விரலால் கோடு இழுத்தவளாக, "உங்களுக்கு பயம் தானே?" என விஷமமாகக் கேட்டாள்.
"என்னா... என்னா பயம்? யாருக்கு பயம்?" என்று திணறிய ஆழி, ஆண்டாளின் அடக்கப்பட்ட சிரிப்பில், அசடு வழிந்தான்.
"அப்போ பயமில்லையா?" என்ற ஆண்டாள் மேலும் அவனை ஒட்டி நிற்க, ஆழி பின் நகர்ந்தான்.
"இல்லை..."
அவனை நோக்கி அடி வைத்தாள்.
"ஆஹான்..."
ஆண்டாள் பட்டென்று ஆழியின் சட்டையின் கழுத்துப் பட்டையை பற்றி தன்னை நோக்கி இழுத்தவளாக, அவனது உதட்டோடு தன் மென்னிதழ் உரச...
"வேண்டாமா?" என்று அவனது விழிகளோடு தனது விழிகள் பந்தாட கேட்டாள்.
"நான் எப்போடி வேண்டாம் சொன்னேன்" என்று அவளின் இடையில் கையிட்டு அழுத்தம் கொடுத்து தன்னோடு நெருக்கியவன்,
"உனக்கு என் பக்கத்தில் வெட்கமே இல்லையாடி?" எனக் கேட்டான்.
"வெட்கப்பட வைங்க பாஸ்" என்ற ஆண்டாள், அவனிலிருந்து விலகி அறைக்குள் நுழைய, பின்னால் சென்று கதவடைத்த ஆழி... அவளின் கரம் பற்றி சுண்டி இழுத்தான்.
பஞ்சுப் பொதியென தன் மீது சாய்ந்தவளை வளைத்து கட்டிக்கொண்ட ஆழி, அவளின் வெற்றுத் தோளில் தன் நாடி பதித்து...
"ஷல் ஐ..." என்க,
இமைகள் மூட, அவன் மார்பில் பின் சாய்ந்தாள்.
ஆழி தன் நாடி பதிந்த இடத்தில் மென்மையில் அழுத்தமாக சூடான முத்தம் வைத்திட, ஆண்டாளின் கால் விரல்கள் தரை மடிந்தன.
"ஆழி." தவிப்புகள் நிறைந்த உச்சரிப்பு காற்றாய் வெளிவர, ஆண்டாளின் வெற்றிடையில் ஆழியின் வெம்மை அழுந்த தடம் பதித்தது.
தோள் படிந்த ஆழியின் அதரங்கள் ஊர்வலம் நடத்திட, உணர்வுகள் ஆர்ப்பரிப்பில் சிக்கிக்கொண்ட ஆண்டாள் மொத்தமாய் அவனிடம் தன்னை ஒப்புக் கொடுத்து அவனோடு இணைந்தாள்.
கைகள் சுமந்தவன் மஞ்சம் கிடத்தி தன் நெஞ்சம் சுமந்து, தன்னை வாரிச்சுருட்டிடும் அவளுள் தன்னைப்போல் அடங்கி நின்றான்.
யாவும் அகம் நிறைய, இரவும் நிறைவு கொள்ளும் வேளை துயில் கொண்டனர்.
காலை பத்து மணியளவில் கண் விழித்த ஆண்டாள், அவனுள் அவனாக ஒன்றிக் கிடக்கும் நிலை கண்டு நாணச் சிரிப்போடு எழுந்து குளியலறை புகுந்து வெளிவந்தாள்.
அவனது தவிப்புகளை எல்லாம் நேற்று ஒற்றை இரவில் காட்டிவிட்டிருந்தான். அவனுக்கு அவளை எத்தனை பிடிக்கும் என்பதையும்.
ஆழி இன்னமும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்க, அவனருகில் சென்றவள், அவனின் நெற்றியில் அழுத்தமாக முத்தம் வைத்தாள்.
தித்திப்பாய் தொடங்கிய அவர்களின் வாழ்வு நொடிக்கு நொடி சுவை கூட்டியது. ஆனந்தமாகக் கடந்தது.
ஆழி வேலைக்கு எத்தனை முக்கியத்துவம் அளித்தானோ அதைவிட பல மடங்கு மனைவியிடத்தில் முக்கியத்துவம் கொண்டிருந்தான்.
அவளுக்கு அடுத்து தான் யாவும் என்ற நிலை அவனிடம். அவளின் அன்புக்கு அடங்கியிருந்தான் என்பதைவிட அடிமையாகி இருந்தான்.
அவனுக்காக என்பதால் வெகு விரைவாகவே சமைக்கக் கற்றுக் கொண்டிருந்தாள். ஆரம்பத்தில் சுமாராக செய்தாலும், அவனுக்கு பிடித்த உணவுகளை பார்த்து பார்த்து காதல் கலந்து செய்திட நன்றாகவே வந்தது.
காலையில் அவள் கொடுக்கும் நெற்றி முத்தத்தில் ஆரம்பிக்கும் அவனது நாள், இரவில் அவளினுள் இனிமையாய் அடங்கிடும். தொடக்கமும் அவளாக, முடிவும் அவளாக.
அவன் எழுந்தது முதல் அவனுடைய சிறு சிறு தேவைகளையும் தானே முன் நின்று பூர்த்தி செய்தாள்.
குளிப்பதற்கு துண்டு எடுத்து கொடுத்து, அவன் வெளி வரும்போது சிகை துவட்டி, சட்டையின் பொத்தான் அணிவித்து, கண்ணாடிக்கு அவனுக்கும் நடுவில் நின்று கேசம் ஒதுக்கி, தொப்பியை அணிவித்து, கன்னத்தில் முத்தம் வைத்து நகர்பவள், உணவினை தானே ஊட்டியும் விட்டு வழியனுப்பி வைப்பாள். மூன்று வேளையும் அவள் சமைத்த உணவு என்பதை விட அவளின் விரல்கள் தீண்டிய உணவு தான் அவனது வயிற்றை நிரப்பின.
எத்தனை வேலை இருந்தாலும் உணவு நேரம் சரியாக வந்திடுவான். நீர் அருந்துவது கூட மனைவியின் கையால் தான். அதில் தான் அலாதி மகிழ்வு.
அவன் இழந்த யாவும் அவள் அன்பின் வழி மிச்சமின்றி கொடுத்திட, விரும்பியே அனுபவித்தான். ஆழியின் வாழ்வே ஆண்டாளால் வானவில்லாக மாறியிருந்தது.
ஆண்டாள் காட்டும் அன்பிற்கு கொஞ்சத்துக்கும் குறைவில்லாதது ஆழியின் அன்பும்.
ஆண்டாளின் பாசத்தில் உருகுபவன், தன் பாசத்தால் அவளையும் உருக வைத்தான். அவளுக்கு சின்னதாக வலி என்றாலும் துடித்திடுவான். கண்களில் நீர் திரண்டு விடும்.
நகரத்தையே தன்னுடைய கட்டுக்குள் வைத்து ஆட்டி வைப்பவன்,
"ஆழி" என்ற ஆண்டாளின் ஒற்றை விளிப்பிற்கு சிறுவனாக அடங்கிவிடுவான்.
வேலைப்பளு அதிகம் இருப்பினும், ஆழி அவளுக்காக ஒதுக்கும் நேரம் ஆண்டாளுக்கு அவன் மீது காதல் அதிகரிக்க போதுமானதாக இருந்தது.
இதன் தொடர்ச்சி கீழே
கோவையிலிருந்து பதினைந்து கிலோமீட்டர் தொலைவில் அமைந்துள்ள மருதமலை முருகன் கோவிலில் சுகவதனம், ஜெயந்தி மற்றும் ஆழியின் வீட்டில் பல வருடங்களாக குடியிருக்கும் தம்பதியினர் முன்பு இறைவனின் சந்நதியில், கடவுளின் சாட்சியாக, ஆழி அமுதன், ஆண்டாள் திரணிதாவை தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டான்.
இருவரும் சுகவதனத்திடம் ஆசிபெற,
"ரெண்டு பேரும் ரொம்ப நல்லாயிருக்கணும்" என்று மனதாரா வாழ்த்தினார்.
"கங்கிராட்ஸ் அண்ணா" என்று ஆழியின் கையை பிடித்து குலுக்கிய ஜெயந்தி, ஆண்டாளை அணைத்து விடுத்தாள்.
ஆழிக்கு அவன் விருப்ப மாவட்டமாக கோவையிலேயே பணிபுரிய கேட்டிருக்க, அங்கேயே அவனுக்கு பணி நியமிக்கப்பட்டது.
ஹரியானாவிலிருந்து டெல்லி சென்று, பணி நியமன உத்தரவுப் படிவம் வாங்கியதும் தமிழ்நாடு கிளம்பிவிட்டனர். கோவை வந்த இரண்டாவது நாள் திருமணம் முடித்த கையோடு, பணியில் சேர்ந்துவிட்டான்.
அலுவலகம் சென்று பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்ட ஆழி, மதியம் வீட்டிற்கு வர ஆண்டாள் உம்மென்று அமர்ந்திருந்தாள். தற்போது ஆழி கீழ் வீட்டை மட்டுமே வாடகைக்கு விட்டிருந்தான். மேல் தளம் முழுக்க தங்களின் உபயோகத்திற்கு ஏற்றவாறு மாற்றி அமைத்திருந்தான்.
திருமணமான அன்றே இப்படி தனித்துவிட்டுச் சென்றுவிட்டானே என்று சுணங்கிய ஆண்டாளுக்கு அவளின் தந்தையின் நினைவு தான் வந்தது. ஆழியும் தன்னுடைய தந்தை போல் அவனது பணிக்கு பின்னர் தான் குடும்பமென்று சொல்லிடுவானோ எனும் பயம் தானாக துளிர்விடத் தொடங்கியது. அதற்காகவெல்லாம் அவனை அவளால் விட முடியாதே!
"சாரிடா..." வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் சிறிதும் தயக்கமின்றி மன்னிப்பு வேண்டினான்.
"இன்னைக்கு ஜாயின் பண்ணியிருக்கணும். சுகவதனம் சார் இன்னைக்கு நாள் நல்லாயிருக்கு சொன்னதும் மேரேஜ் வச்சாச்சு. இல்லைன்னா வேலையில் ஜாயின் பண்ணிட்டு, ரிலாக்ஸா மேரேஜ் பண்ணத்தான் நினைத்திருந்தேன்" என்றான்.
ஆண்டாள் எதுவும் பேசாது இருக்க...
"நமக்கான எல்லா நேரமும் அழகா அனுபவித்து கடந்து போகணும் ஆண்டாள்" என்றான். ஆழியின் இந்த வார்த்தைகளில் அவனுக்கு எப்போதும் தான்தான் முதன்மை என்றவளின் நம்பிக்கை மேலும் ஆழம் கொள்ள, தன்னுடைய தேவையில்லா பயத்தை புறம் ஒதுக்கினாள்.
"ஸ்டேஷனில் சைன் பண்ணிட்டு வந்திருக்கேன்" என்று அவளின் அருகில் அமர்ந்த ஆழி, மடியில் தலை வைத்துக் கொண்டான்.
"என்னப்பா?" அவனின் சிகை கோதினாள்.
"ரொம்ப நாள் ஆசை ஆண்டாள்" என்ற ஆழி அப்படியே அவளை இடைச்சுற்றிக் கட்டிகொண்டான்.
"எங்கேயும் வெளியில் போலாமா?" ஆழி கேட்க, வேண்டாமென்றாள்.
"நீங்க கூடவே இருந்தால் போதும்" என்ற ஆண்டாளின் குரலில் என்ன உணர்ந்தானோ!
மனைவியின் மடியில் முகம் புதைத்திருந்தவன், அவளின் முகம் பார்த்தவாறு தன்னுடய முகம் நிமிர்த்தி, அவளின் மார்போடு உரசிக் கொண்டிருந்த தான் கட்டிய புத்தம்புது தாலியை இரு விரல்களால் பிடித்து,
"உனக்கு அப்புறம் தான் ஆண்டாள் எதுவும். வேலைக்காக குடும்பத்தை மறந்த உன் அப்பா மாதிரி நான் இருக்கமாட்டேன். எனக்கு எல்லாமாவும் வந்தவடி நீ. உன்னை எப்படி விடுவேன். நான் என்ன பண்ணாலும் என் நினைப்பு உன்னைச் சுற்றியே இருக்கும்" என்றான்.
"சின்ன வயசில் அளவுக்கு அதிகமாக அந்த ஃபீல் அனுபவிச்சிட்டேன் ஆழி. அதனால் எனக்கே தெரியாம லைட்டா கோவம் வருது. இப்போ நீங்க பக்கத்தில் இருக்கும்போது ஓகே தான்" என்ற ஆண்டாள்,
"உங்களோட சூழல் என்னால் புரிஞ்சிக்க முடியும் ஆழ். நான் புரிஞ்சிக்கிறேன். நானும் உங்க வேலைக்கு ஏற்ற மாதிரி நடந்துக்கிறேன்" என்றாள்.
"தேங்க்ஸ் ஆண்டாள்."
"உங்களுக்காக" என்ற ஆண்டாள் குனிந்து அவனது நெற்றியில் முத்தம் வைத்தாள்.
"அது அது நடக்க வேண்டிய நேரத்தில் நடக்கணும்ல?"
ஆழி கேட்பது ஆண்டாளுக்கு புரியவில்லை.
"என்னது ஆழி?"
"ரொம்ப அவஸ்தையா இருக்கு ஆண்டாள்" என்று அவளின் உதட்டில் விரலால் வருடினான்.
"ஏசி சார் எதுக்கோ அடிபோடுற மாதிரி தெரியுதே" என்ற ஆண்டாள், ஆழியின் குறும்புப் பார்வையில், அவனின் மீசை நுனி பிடித்து இழுத்தாள்.
"போங்க... போய் குக் பண்ணுங்க பசிக்குது" என்றாள்.
"சமைக்க கத்துக்கோ ஆண்டாள்" என்று அவளின் மடியிலிருந்து எழுந்தான்.
"சாருக்கு அதுக்குள்ள எனக்கு சமைச்சுப்போட்டு அலுத்துப் போயிடுச்சா?" ஆண்டாள் இடையில் கைகளை குற்றி முறைத்துக் கொண்டு கேட்க,
"என் அம்மா கையில் சாப்பிட்ட நினைவே எனக்கு இல்லை ஆண்டாள். உன் கையால் சாப்பிடணும்..." என்றான். குரலில் விவரிக்க இயலா ஏக்கம்.
"ஆழி..." என்று தாவி எழுந்து அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.
"எல்லாமே... உறவுகளுக்கான பந்தம், செயல்கள், பிணைப்பு எல்லாமே உன்கிட்ட தான் தெரிஞ்சிக்கணும்" என்றான்.
என்னுடைய உலகமே உனக்குள் தான் அடக்கம் என்று சொல்லாது சொல்லிவிட்டான். அவளுக்கு வேறென்ன வேண்டுமாம்.
"லவ் யூ ஆழி" என்று அணைப்பைக் கூட்டினாள்.
"நீ இப்படியெல்லாம் பண்ணா, உன்னை தான் சாப்பிடணும்" என்று ஆழி கல்மிஷமாக மொழிய, "எனக்கு ஓகே தான்" என்று மெல்லிய ஒலியில் தன்னுடைய உதடு அவனது மார்பில் உரச கூறியவளின் இணக்கம் அவனுள் அடக்கி வைத்திருக்கும் உணர்வுகளை கட்டவிழ்க்க, முயன்று தன்னை நிலை நிறுத்தினான்.
"ஃபர்ஸ்ட் சாப்பாடு" என்ற ஆழி மனைவியை தூக்கிகொண்டு வந்து சமயலறை மேடையில் அமர வைத்தான்.
ஆழி ஒவ்வொன்றையும் லாவகமாக கையாள, ஆண்டாள் அவனையே ரசித்திருந்தாள்.
ஆழி அப்பளம் சுட்டுக் கொண்டிருக்க, இறங்கி அவன் பின் வந்து நின்ற ஆண்டாள், அவனின் முதுகில் தன் முகம் பதிய கட்டிக்கொண்டாள்.
"நீ சமைக்கணும், நான் வந்து இப்படி பண்ணனும். இங்க எல்லாம் உல்டாவா நடக்குது" என்று ஆழி சிரிக்க...
"அச்சோ ஆழி" என்று அவனை அடித்தாள் ஆண்டாள்.
"கல்யாணம் பண்ண அன்னைக்கே புருஷனை வேலை வாங்க ஆரம்பிச்சாச்சு... இப்போ அடிக்கவும்" என்று ஆழி சொல்ல,
"போங்க... போங்க... எனக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கு" என்று அவனை தனக்குள் அப்போதும் கட்டி வைத்துக் கொண்டாள். அணைப்பால் மட்டுமல்ல அன்பால். அதீத காதலால். அவனும் விரும்பியே அவளுள் கட்டுண்டான்.
சிறு சிறு நொடியையும் தித்திக்கும் காதலாக வாழத் தொடங்கினர்.
அன்று மாலை ஆறு மணி போல் சுகவதனம் வந்துவிட்டார். அவர் ஆழியிடம் பேசியபடி அமர்ந்துவிட நேரம் கடந்தது.
கீழ் வீட்டுப் பெண்மணி இருவரையும் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே ஆண்டாள் இருந்த அறைக்குள் சென்றார்.
ஆழிக்கு காரணம் விளங்கிவிட்டது.
"எதுக்கு அங்கிள் இந்த பார்மாலிடிஸ்?" என்றான்.
அந்த பெண்மணியை அவர் தான் வர சொல்லியிருப்பாரென்று ஆழிக்குத் தெரியும். அவன் மீது அவனது ஆண்டாளுக்கு முன்பிருந்து அக்கறை கொண்ட ஒரே நபர் அவரல்லவா.
"எதுக்கும் முறைன்னு ஒன்னு இருக்கு இல்லையா?" என்றவர், "இந்த நேரத்தில் அம்மான்னு கூட இருந்திருந்தா எதும் பொண்ணுக்கு சொல்லுவாங்க இல்லையா? அதான்" என்றதோடு,"உனக்கு சொல்லணும் அவசியமில்லை. இருந்தாலும் சொல்ல வேண்டியது என்னுடைய கடமை. உனக்காக வந்திருக்க பொண்ணு, நல்லா பார்த்துக்கோ. அவ்ளோதான்" என்றார்.
ஆழி சிரித்துக் கொண்டான்.
உண்மைக்கும் அவள் தான் அவனை அதிகம் பார்த்துக் கொள்கிறாள்.
சிறிது நேரத்தில் அறையிலிருந்து வெளியில் வந்த பெண்மணி கஸ்தூரி, "உள்ள போங்க தம்பி" என்று சொல்லிவிட்டுச்" சென்றார்.
"சரி ஆழி... அப்போ நான் நாளைக்கு வரேன்" என்று சுகவதனமும் கிளம்பிவிட்டார்.
கதவினை அடைத்து விட்டு அறையின் வாயிலில் வந்து நின்ற ஆழிக்கே மெல்லிய படபடப்பு. இருவரும் ஒன்றாக இருப்பது புதிதல்ல. ஆனால் நடக்கவிருக்கும் நிகழ்வு, எதிர்பார்ப்புகளில் நிறைந்தது என்றாலும் அந்நேரத்திற்கு உரிய அவஸ்தை, இனிய பதட்டம் தானாக இருக்கத்தான் செய்தது.
ஆழி முன் வாயில் கதவடைக்கும் சத்தம் கேட்டு வெகு நேரமாகியும், அவன் அறைக்குள் வராததால், அவன் கதவினை திறக்கும் முன் ஆண்டாள் திறந்திருந்தாள்.
"என்ன இங்கவே நின்னுட்டிங்க?"
ஆண்டாள் அவனின் முகத்தில் கண்டுவிட்டு பதட்டத்தில், நிலைப்படியில் சாய்ந்து, இடையில் கை குற்றி மிதப்பாகப் பார்த்தாள்.
"நான் வரதுக்குள்ள நீயே வந்துட்ட." அவளின் முகம் பாராது, பார்க்க முடியாது எங்கோ பார்த்தபடி பதில் கூறினான்.
சத்தமின்றி சிரித்துக் கொண்டாள்.
"எல்லாம் பேச்சு தான் போல" என்ற ஆண்டாள் ஆழியை நெருங்கி நின்று, அவனின் கன்னத்தில் ஒற்றை விரலால் கோடு இழுத்தவளாக, "உங்களுக்கு பயம் தானே?" என விஷமமாகக் கேட்டாள்.
"என்னா... என்னா பயம்? யாருக்கு பயம்?" என்று திணறிய ஆழி, ஆண்டாளின் அடக்கப்பட்ட சிரிப்பில், அசடு வழிந்தான்.
"அப்போ பயமில்லையா?" என்ற ஆண்டாள் மேலும் அவனை ஒட்டி நிற்க, ஆழி பின் நகர்ந்தான்.
"இல்லை..."
அவனை நோக்கி அடி வைத்தாள்.
"ஆஹான்..."
ஆண்டாள் பட்டென்று ஆழியின் சட்டையின் கழுத்துப் பட்டையை பற்றி தன்னை நோக்கி இழுத்தவளாக, அவனது உதட்டோடு தன் மென்னிதழ் உரச...
"வேண்டாமா?" என்று அவனது விழிகளோடு தனது விழிகள் பந்தாட கேட்டாள்.
"நான் எப்போடி வேண்டாம் சொன்னேன்" என்று அவளின் இடையில் கையிட்டு அழுத்தம் கொடுத்து தன்னோடு நெருக்கியவன்,
"உனக்கு என் பக்கத்தில் வெட்கமே இல்லையாடி?" எனக் கேட்டான்.
"வெட்கப்பட வைங்க பாஸ்" என்ற ஆண்டாள், அவனிலிருந்து விலகி அறைக்குள் நுழைய, பின்னால் சென்று கதவடைத்த ஆழி... அவளின் கரம் பற்றி சுண்டி இழுத்தான்.
பஞ்சுப் பொதியென தன் மீது சாய்ந்தவளை வளைத்து கட்டிக்கொண்ட ஆழி, அவளின் வெற்றுத் தோளில் தன் நாடி பதித்து...
"ஷல் ஐ..." என்க,
இமைகள் மூட, அவன் மார்பில் பின் சாய்ந்தாள்.
ஆழி தன் நாடி பதிந்த இடத்தில் மென்மையில் அழுத்தமாக சூடான முத்தம் வைத்திட, ஆண்டாளின் கால் விரல்கள் தரை மடிந்தன.
"ஆழி." தவிப்புகள் நிறைந்த உச்சரிப்பு காற்றாய் வெளிவர, ஆண்டாளின் வெற்றிடையில் ஆழியின் வெம்மை அழுந்த தடம் பதித்தது.
தோள் படிந்த ஆழியின் அதரங்கள் ஊர்வலம் நடத்திட, உணர்வுகள் ஆர்ப்பரிப்பில் சிக்கிக்கொண்ட ஆண்டாள் மொத்தமாய் அவனிடம் தன்னை ஒப்புக் கொடுத்து அவனோடு இணைந்தாள்.
கைகள் சுமந்தவன் மஞ்சம் கிடத்தி தன் நெஞ்சம் சுமந்து, தன்னை வாரிச்சுருட்டிடும் அவளுள் தன்னைப்போல் அடங்கி நின்றான்.
யாவும் அகம் நிறைய, இரவும் நிறைவு கொள்ளும் வேளை துயில் கொண்டனர்.
காலை பத்து மணியளவில் கண் விழித்த ஆண்டாள், அவனுள் அவனாக ஒன்றிக் கிடக்கும் நிலை கண்டு நாணச் சிரிப்போடு எழுந்து குளியலறை புகுந்து வெளிவந்தாள்.
அவனது தவிப்புகளை எல்லாம் நேற்று ஒற்றை இரவில் காட்டிவிட்டிருந்தான். அவனுக்கு அவளை எத்தனை பிடிக்கும் என்பதையும்.
ஆழி இன்னமும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்க, அவனருகில் சென்றவள், அவனின் நெற்றியில் அழுத்தமாக முத்தம் வைத்தாள்.
தித்திப்பாய் தொடங்கிய அவர்களின் வாழ்வு நொடிக்கு நொடி சுவை கூட்டியது. ஆனந்தமாகக் கடந்தது.
ஆழி வேலைக்கு எத்தனை முக்கியத்துவம் அளித்தானோ அதைவிட பல மடங்கு மனைவியிடத்தில் முக்கியத்துவம் கொண்டிருந்தான்.
அவளுக்கு அடுத்து தான் யாவும் என்ற நிலை அவனிடம். அவளின் அன்புக்கு அடங்கியிருந்தான் என்பதைவிட அடிமையாகி இருந்தான்.
அவனுக்காக என்பதால் வெகு விரைவாகவே சமைக்கக் கற்றுக் கொண்டிருந்தாள். ஆரம்பத்தில் சுமாராக செய்தாலும், அவனுக்கு பிடித்த உணவுகளை பார்த்து பார்த்து காதல் கலந்து செய்திட நன்றாகவே வந்தது.
காலையில் அவள் கொடுக்கும் நெற்றி முத்தத்தில் ஆரம்பிக்கும் அவனது நாள், இரவில் அவளினுள் இனிமையாய் அடங்கிடும். தொடக்கமும் அவளாக, முடிவும் அவளாக.
அவன் எழுந்தது முதல் அவனுடைய சிறு சிறு தேவைகளையும் தானே முன் நின்று பூர்த்தி செய்தாள்.
குளிப்பதற்கு துண்டு எடுத்து கொடுத்து, அவன் வெளி வரும்போது சிகை துவட்டி, சட்டையின் பொத்தான் அணிவித்து, கண்ணாடிக்கு அவனுக்கும் நடுவில் நின்று கேசம் ஒதுக்கி, தொப்பியை அணிவித்து, கன்னத்தில் முத்தம் வைத்து நகர்பவள், உணவினை தானே ஊட்டியும் விட்டு வழியனுப்பி வைப்பாள். மூன்று வேளையும் அவள் சமைத்த உணவு என்பதை விட அவளின் விரல்கள் தீண்டிய உணவு தான் அவனது வயிற்றை நிரப்பின.
எத்தனை வேலை இருந்தாலும் உணவு நேரம் சரியாக வந்திடுவான். நீர் அருந்துவது கூட மனைவியின் கையால் தான். அதில் தான் அலாதி மகிழ்வு.
அவன் இழந்த யாவும் அவள் அன்பின் வழி மிச்சமின்றி கொடுத்திட, விரும்பியே அனுபவித்தான். ஆழியின் வாழ்வே ஆண்டாளால் வானவில்லாக மாறியிருந்தது.
ஆண்டாள் காட்டும் அன்பிற்கு கொஞ்சத்துக்கும் குறைவில்லாதது ஆழியின் அன்பும்.
ஆண்டாளின் பாசத்தில் உருகுபவன், தன் பாசத்தால் அவளையும் உருக வைத்தான். அவளுக்கு சின்னதாக வலி என்றாலும் துடித்திடுவான். கண்களில் நீர் திரண்டு விடும்.
நகரத்தையே தன்னுடைய கட்டுக்குள் வைத்து ஆட்டி வைப்பவன்,
"ஆழி" என்ற ஆண்டாளின் ஒற்றை விளிப்பிற்கு சிறுவனாக அடங்கிவிடுவான்.
வேலைப்பளு அதிகம் இருப்பினும், ஆழி அவளுக்காக ஒதுக்கும் நேரம் ஆண்டாளுக்கு அவன் மீது காதல் அதிகரிக்க போதுமானதாக இருந்தது.
இதன் தொடர்ச்சி கீழே
Last edited:
reason theyrinchututhu payam puriyuthu