அத்தியாயம் 4
"ஆமா! அம்மா சொல்லிருக்காங்க உசிலம்பட்டி பக்கம் ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்டு. அதுவும் பொம்பள புள்ளைனா பொத்தி பொத்தி வளத்து வச்சிருப்பாங்கன்னு. நீ எப்படி டாக்டர்? நம்பவே முடியல!" என்றான் ஹரிஷ் வம்பிழுத்து.
"எதாவது சொல்லி என்னை டென்ஷன் பண்ணியே ஆகணும் இல்ல உனக்கு?" என்றவள் கோபமாய் பார்க்க,
"ஹே கிண்டல் எல்லாம் பண்ணல. நிஜமா கேட்குறேன். அங்க பசங்களே அவ்வளவா படிக்க மாட்டாங்களாமே? உன் அப்பா இங்க உன்னை படிக்க வச்சதும் இல்லாம சென்னை மாப்பிள்ளை வர பார்த்து... இவ்வளவு தூரம் எப்படி?" என்றான் நிஜமாய்.
"படிக்க ஆசை. படிச்சேன். பிடிச்சது கிடைக்கனும்னா கொஞ்சம் மெனக்கெடனும் தானே? அப்பா முதல்ல ஒத்துக்கல. அப்புறம் என்னை புரிஞ்சிக்கிட்டாங்க. நெக்ஸ்ட் இன்னும் படிக்க தான் ஆசை. பட் அதுக்கு மேல அப்பாகிட்ட பேசி சம்மதம் வாங்க முடியல. எனக்காக அவங்க யோசிக்கும் போது நானும் அவங்களுக்காக யோசிக்கணுமே! அதான் கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் சொன்னேன். இங்க வந்து நிக்குறேன்!"
"அதென்ன இங்க வந்து நிக்குறேன். இதை நீ பாசிட்டிவா சொல்றியா இல்ல நெகடிவா சொல்றியா?" என்றான் புருவம் நெரிய.
"உனக்கு எப்படி தோணுதோ அப்படி வச்சுக்கோ. ஆனா இனி உசிலம்பட்டி, அது இதுன்னு சொன்ன..." என்றவள் விரல் நீட்டி எச்சரிக்க,
"ஓகே பளிச்!" என்றதும் தானாய் அவள் கைகளை புடவையை சரி செய்ய,
"ஹாஹா! நான் என்ன சொன்னா என்ன? உனக்கு ஏன் அங்க போகுது உன் புத்தி?" என்றவன் வாயை குறைக்க முடியாது என தெரிந்து தலையணையை தூக்கி அவன்மேல் எறிந்தவள் தூங்க தயாராக,
"தூங்கவா போற?" என்றான் தலையணை கேட்ச் பிடித்து ஓரமாய் வைத்து, கைகளை நெட்டி முறித்து.
"ஆமா! தூங்க தான் போறேன்!" என்றாள் அவளும் அழுத்தமாய்.
"இதென்ன டா சோதனை. இவகிட்ட எப்படி கேட்குறது. என்னனு டாக்டரானா இவ?" தனக்குள் அவன் புலம்பி நிற்க,
"தூக்கம் வருதா என்ன?" என்றான் மீண்டுமாய்.
"ஆமா! அதுவும் பேசிட்டே ரொம்ப தூரம் நடக்க வச்ச இல்ல? அதான் ரொம்ப தூக்கம் வருது!" என்றாள்.
"நிலா!" என்றவன் நிலமை கொஞ்சம் கவலைக்கிடம் தான். மனைவியாய் தன் அறையில். உரிமையாய் தன் அருகில். இப்படி இருப்பவளிடம் நேற்றே விலகி இருக்க முடியவில்லை. இதில் இன்றும். மனம் முழுதும் தாறுமாறாய் சிந்தனை வேறு.
நேற்றாவது ஒரு சிறு தவறான புரிதல். இன்று அவள் புரிந்த பின்னும் இப்படி மறுப்பது தான் அவனை அதிகமாய் யோசிக்கவும் தலை சுற்றவும் வைத்தது.
"ரொம்ப யோசிக்க வேண்டாம். எனக்கு தோணுறதை சொல்றேன்." என்றவள்,
"என்னவோ தோணுது இப்பவே ஏன்னு. நாம நெருங்கின சொந்தம்னாலும் பக்கமா இருந்ததில்ல இவ்வளவு நாளும். இப்ப பக்கமா இருந்தாலும் நெருங்கி தானா வரணும்னு தோணுது!"
"நான் வேணா வரவா?" உடனே அவன் கேட்க,
"புரியாத மாதிரி நடிக்காத! நான் சொல்றது அந்த நெருக்கம் இல்ல."
"புரிஞ்சி மட்டும்... இப்ப என்ன? ஒன்னும் இல்ல அதான?" என்றவனுக்கு,
"இன்னும் புரிஞ்சிக்கணும் நிறைய தெரிஞ்சிக்கணும். எல்லாமே எதிர்பார்க்காம தானா நடக்கனும். ஈஸியா எல்லாம் மூவாகிட்டே இருந்தா சுவாரசியம் இருக்காதே?" என்றாள் கவிதை போல்.
"புரிஞ்சி, தெரிஞ்சி, எதிர்பார்க்காம, தானா, சுவாரசியமா... ஓஹோ!" என்றவன் சொல்லிய விதம் அவளுக்கு புன்னகையை தர,
"நடக்கும். நடக்கும் போது நடக்கட்டும்." என்றவள்,
"நானும் இங்க ஒரு ஹாஸ்பிடல்ல ஜாயின் பண்ணலாம்னு இருக்கேன். உன் லீவ் எப்ப முடியுதுன்னு சொன்னா நானும் அப்பவே ஜாயின் பண்ணிக்குறேன்!" என்றாள்.
"விடிஞ்சதும் என் கண்ணுல படாம ஓடிரு. முடிஞ்சா நைட் ஷிப்ட் கேட்டு வாங்கி போ. நானாச்சும் நிம்மதியா தூங்கிக்குவேன்!" என்றவன் அவளுக்கு முதுகுக்காட்டிப் படுத்துக் கொள்ள,
"பரவால்ல! என்ன சொன்னாலும் கேட்டுக்குற!" என சீண்டிப் பார்த்தாள்.
"வேணாம் டி! ஃபீலிங்ஸ்ஸோடா விளையாடாத. திரும்புனேன்னு வையி..." என்றவனின் இலகு தன்மையற்ற ஒரு மாதிரியான குரலில் சுதாரித்தவள்,
"குட் நைட் ராஸ்கல்!" என்று சொல்லி திரும்பிப் படுத்துக் கொள்ள,
"சொல்லு சொல்லு! எவ்வளவு நாளுன்னு நானும் பாக்குறேன்!" என சொல்லிக் கொண்டவன்,
'அடேய் ஹரி! கொஞ்ச நஞ்ச பேரை கெடுத்துக்காம காப்பாத்தவாச்சும் கை காலை சும்மா வச்சுட்டு தூங்கிடு. சிக்கும் போது மொத்தமா வச்சு செஞ்சுக்கலாம். நல்ல பிள்ளையாட்டம் தூங்கிருடா!' என தனக்கு தானே புலம்பிக் கொண்டு உருண்டு புரண்டாலும் அவள்பக்கமே பார்வையை செலுத்தாமல் என நடு இரவில் ஒரு வழியாய் தூங்கிப் போனான்.
இப்படி எல்லாம் எதிர்பார்க்கவில்லை இருவருமே தன் வாழ்க்கை துணை பற்றி. ஆனாலும் இதுவும் ஒரு வித பிடித்தத்தை தான் கொடுத்திருந்தது.
ஒருவருக்கு ஒருவர் முட்டிக் கொண்டு புரிந்தாலும் புரியாததாய் காட்டி சீண்டிக் கொண்டு என ஒரே நாளில் வாழ்க்கை வெகு அழகாய் வேறொரு கோணத்தில் மாறிய உணர்வு.
பகிர்ந்து கொள்ளாவிட்டாலும் இருவருள்ளும் அன்பு துளிர்விட ஆரம்பித்திருக்க, தேன் கூட்டில் கல் எறிந்த கதையாய் முற்றிலும் எதிர்பாராத திருப்பம்.
வெண்மதி விக்கித்து நிற்கும் படி நடக்கும் நாளும் வந்து சேர, அழகாய் சென்று கொண்டிருந்த இவர்களின் நாட்களில் கலங்கம் வரும் காலமும் வெகு அருகில் தான் இருந்தது.
புரிந்து கொள்ள வேண்டியவனுக்கு புரிய வைக்க வழி தெரியாமல் தடுமாறினாள் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாய்.
விளைவாய் ஹரிஷ் அவனின் மற்றொரு முகத்தை காணும் நாளும் என இதோ வெண்மதி அவன்முன்.
****************************************
"அட விடு நாராயணா! அவன் எதாவது உளறிட்டு கிடைப்பான். நீ அடுத்து என்னனு பாரு!" ஊர் பெரியவர்களில் ஒருவர் சொல்ல,
"என்ன வார்த்தைய சொல்லிட்டு போறான். அவனுக்கு என்னைய பத்தி தெரியாதாக்கும்? பெரிய இவனாட்டம் பேசுதான். இந்த ஊர்ல தான இருக்கான். அப்படியா தெரியாம போய்ட்டான்?" என ஏக கோபத்தில் சத்தமாய் கூறினார் நாராயணன்.
குருநாராயணனும் மேகலாவும் ஊருக்கு வந்ததும் திருமணத்தில் நடந்த அனைத்தையும் கேள்விபட்டு சென்னைக்கு வராதவர்கள் அனைவரும் வீட்டின் முன்பேயே கூடிவிட்டனர்.
"சரிய்யா உன் தங்கச்சி மவனுக்கு தான குடுத்துருக்க. மனசு விட்டு போகாத"
"அதான! எம்புட்டு பாத்து பாத்து பண்ணுனாலும் ஏமாத்துற பயலுவ ஊர் உலகத்துல இருக்க தான் செய்யுதானுங்க வுடு பார்த்துக்கலாம்." என்று சிலர் குருநாராயணனுக்கு ஆதரவாய் பேச,
"மாப்பிள்ள அவனா ஓடி போனானோ இல்ல இந்த பெரியவரே ஆள் வச்சு எல்லாத்தையும் நடத்திக்கிட்டாரோ யாருக்கு தெரியும்?" என்று குருநாராயணன் முன் வந்து நின்றான் ஒருவன்.
தந்தைவழி உறவு. அவனுக்கு வெண்மதியை கேட்டு அவன் குடும்பத்தினர் வந்திருந்த சமயம் படிப்பில்லை கூடவே தொழில் எதுவும் இன்றி ஊரை சுற்றி வருகிறான். சொத்து இருக்குன்னு இவனை கல்யாணம் பண்ணிக்கவா? " என மறுத்திருந்தாள் வெண்மதி.
"என்னத்த பேசுத. மறுவாதியா பேசு. அங்க அத்தனை பேர் முன்னு ஒரு பொண்ண கூட்டிட்டு வந்து அவளை தான் கல்யாணம் பண்ணிருக்கேன்னு நின்னான்!" என்று பெரியவர் ஒருவர் எடுத்து சொல்ல,
"உடனே தங்கச்சி மவன் எங்கருந்து பறந்து வந்தான்?" என்று நக்கலாய் கேட்டான் அவன்.
"அம்புட்டு தான் மரியாதை எல்லாம் உனக்கு!" என்று எழுந்து அவன்முன் கைநீட்டி சிவந்த கண்களுடன் நின்றுவிட்டார் குருநாராயணன்.
"வார்த்தை முக்கியம். பேசுத முன்ன யோசிக்கணும்." என்று அவர் சொல்ல,
"நான் தான் கௌரிக்கு போனப் போட்டேன். அங்க நிலவரம் சரி இல்லாமல் இருக்கவும் கௌரிகிட்ட பேசுன சொன்னதும் அவ புள்ளைய நம்ம மதிக்கு கேட்டு பாருன்னு சொன்னதும் நான் தான்" என்று முன்வந்தார் பெண்மணி.
"என்ன நடந்ததுன்னு தெரியாம தலைய குடுக்காத டா!" என்று கூட்டத்தில் பெரியவர் ஒருவர் சொல்ல,
"எல்லாம் தெரிஞ்சி தான் சொல்லுதேன். பொண்ணு கேட்டு வந்த என் அம்ம அப்பனை அசிங்கப்படுத்தி அனுப்பிட்டு பல வருஷமா பகையா இருந்த தங்கச்சிகிட்ட போய் தலைகுனிஞ்சி ஏன் நிக்கணும்ங்கேன்? எல்லாமே ட்ராமா தான். ஊர் முழுக்க இப்படி சொல்லி நம்ப வச்சு போய் தங்கச்சி வீட்டுல உறவாடியாச்சு!" என்றவன் சட்டையை கொத்தாய் பிடித்துவிட்டார் குருநாராயணன்.
"விடு நாராயணா! விடுங்கேம்ல!" என பலர் வந்து தடுக்க, இன்னும் துள்ளிக் கொண்டு தான் இருந்தான் அவன்.
"உனக்கு என்ன வந்துது? அவர் பொண்ண அவர் தங்கச்சி பையனுக்கு குடுத்தா உனக்கு என்ன? கூட இருந்து இவ்வளவு பேர் பாத்துருக்கோம். அங்க நடந்தத தான் எல்லாரும் சொல்லுததும். நம்பலைன்னா போய் உன் வேலைய பாரு. இன்னும் பேசி நாராயணன் கையால அடி வாங்கிராத. இத்தனை வருஷத்துல தங்கச்சினு என்னைக்காவது பேசி பாத்துருப்பியா இல்ல அந்த கௌரி புள்ள தான் இங்க வந்து பாத்துருக்கியா? சும்மா சடவ கூட்டாம போ!" என அவனை மற்றவர்கள் விரட்டி இருந்தனர்.
"நாராயணா மத்தவங்க பேசுதது இருக்கட்டும். புள்ளைய மறுவீடு கூப்புடனும். நல்ல நாள் பாத்து போய் கூட்டிட்டு வர ஏற்பாடு பண்ணு. பெரியவங்கள கூட்டிட்டு போ. எவனுக்கும் பதில் சொல்லி ஆவ போறது ஒன்னும் இல்ல!" என்று சொல்ல, குருநாராயணணுமே அதை தான் யோசித்தார்.
மகள் நன்றாய் நலமாய் வாழ்ந்தாள் போதும். யாருக்கு எதை நிரூபித்து என்ன என்று நினைத்தவர் அடுத்த இரண்டு நாட்களில் எல்லாம் மனைவி சொந்தம் என ஐவர் சேர்ந்து கிளம்பி இருந்தனர் மகளை மறுவீடு அழைக்க.
திருமணம் முடிந்து ஐந்து நாட்கள் கடந்திருக்க, அண்ணன் அண்ணி தன் ஊர் சொந்த உறவுகள் என இன்று தன் வீட்டுக்கு வர இருக்க அத்தனை பரபரப்பாய் இயங்கிக் கொண்டிருந்தார் கௌரி.
இன்று வருபவர்களுடன் ஹரிஷ், வெண்மதி இருவரும் சென்று இரு நாட்களாவது தங்கி இருந்துவிட்டு வர வேண்டும். ஹரிஷ் அதற்கு முடியாது என்று சொல்ல, வெண்மதி கோபமாய் இருக்க, கௌரி தான் கத்திக் கொண்டிருந்தார்.
"ஏன் டா அந்த பொண்ணை பாடா படுத்துற?"
"விடுங்க அத்தை! வரலைனா இருக்கட்டும். நான் மட்டும் போய்ட்டு வர்றேன்!" என சொல்லி வெண்மதி தன் கோபத்தைக் காண்பிக்க,
"என்ன மதி நீயும்?" என்றவர் பயந்து தான் போனார். முதல் நாள் இருவரையும் பார்த்து தான் சந்தோசப்பட்டது என்ன? இன்று இவர்கள் நடந்து கொள்வது என்ன என்று.
ஹரிஷ் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவன் மனைவியை ஓரப் பார்வையில் முறைக்க,
"இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவாங்க. ஹரி நீ போற அவ்வளவு தான். மதி! நீ போய் அவன் ட்ரெஸ் எடுத்து வை!" என்று சொல்ல, மறுப்பு எதுவும் இன்றி தன் அறைக்கு சென்றாள் அவள்.
"என்ன டா?" என்று ஆயாசமாய் அன்னை கேட்க,
"ம்மா! இதெல்லாம் செல்ல சண்டைகள். நான் என்ன விளக்கம் குடுக்க?" என்று சொல்லி சிரித்துவிட்டு மேலே செல்ல, புரியாமல் பார்த்து நின்றது கௌரி. பொறாமையில் நின்றது பூஜா.
"நீ கூப்பிட மாட்டியா உன் வீட்டுக்கு?" என்று வெண்மதி அருகே அவள் தனக்கு எடுத்து வைக்கும் உடைகளை பார்த்தபடி கேட்டான் ஹரிஷ்.
"அது இப்ப என் அம்மா வீடு. மறுவீட்டுக்கு அழைக்க தான் அவங்க வர்றாங்க. பின்ன என்ன நான் தனியா அழைக்குறது?" என்றாள் அவளும் அவனை பாராமலே.
"வரலைனா ஒன்னும் பிரச்சினை இல்ல. எப்ப வர்றிங்களோ அப்ப வந்து என்னை கூப்பிட்டுக்கோ. நான் அதுவரை என் அம்மா வீட்டுலயே இருந்துக்குறேன்!" என்று சாதாரணம் போல வெண்மதி சொல்ல,
"இப்ப நீ அங்க இருந்தா என்ன இங்க இருந்தா என்ன? இங்க கண்ணு முன்னாடி பளிச்சுன்னு சும்மா நிக்கிறதுக்கு அங்கேயே போய் இரு!" என்றவன் சொல்லில் அவள் திரும்பி அவனை முறைத்து புடவையை சரி செய்ய,
"இதுல கொடைக்கானல் எங்களுக்கு பக்கம் தான் போகலாம்னு வேற சொல்ற! அதெல்லாம் ஹனிமூன் கொண்டாடுறவன் போகலாம். வேடிக்கை பார்க்க எவனாவது போவானா? அதுவும் புதுசா கல்யாணம் ஆனவன்!" என அத்தனை பேசினான் ஹரிஷ்.
"இப்ப என்ன பிரச்சனை உனக்கு?" வெண்மதி கேட்க,
"எனக்கென்ன பிரச்சனை? கல்யாணம் ஆகி அஞ்சு நாள் ஆச்சு. வேற என்ன பிரச்சனை!" என்றான் பல்லைக் கடித்து.
"ராஸ்கல்! எப்பவும் இதே பேச்சு தான். போலீசா நீ?" என்றவள்,
"பொறுக்கி! பொறுக்கி" என்று மெதுவாய் சொல்ல,
"சொல்லு சொல்லு! நீ சொல்ல தான் செய்வ. உன்னை விட்டு வச்சிருக்கேன்ல. நீ சொல்ல தான் செய்வ!" என்றான்.
"அது அதுக்குன்னு ஒரு நேரம் இருக்கு. நாள் இருக்கு. புரியாத மாதிரி பேச கூடாது. கல்யாணம் நடந்த மாதிரி இனி என் வாழ்க்கைல எதுவும் அந்த நேரம் நடந்தே ஆகணும்னு நடக்க கூடாதுன்னு நினைக்குறேன். எனக்கு டைம் வேணும்!" என்றாள் நேராய்.
"இப்ப குடுக்க மாட்டேன்னு நான் சொன்னேனா?"
"ஆனா கொடுக்குறேன்னும் சொல்லல. இப்படி புலம்பிட்டே அத்தை முன்னாடி நின்னா என்னை என்னனு நினைப்பாங்க."
"ஒரு போலீஸ்காரனுக்கு சாதாரண மனுஷனா புலம்ப கூட உரிமை இல்லையா? உன்னை எல்லாம் உன் இஷ்டத்துக்கு விட்டா என் காதுல பூ வச்சிடுவ. அதனால நான் நியாபகப்படுத்திட்டே தான் இருப்பேன். நீ எப்பவும் போல முடியாதுன்னு சொல்லிட்டே இரு. நான் இப்படி தான்" என்று ஹரிஷ் சொல்ல,
"ஓஹ்! அவ்வளவு தான. சரி முடியாது. இப்ப கிளம்புங்க. அப்பா இப்ப வந்திடுவாங்க. நாம போறோம் டாட்!" என்றவள் பேச்சினூடே அவனுடைமைகளையும் எடுத்து வைத்திருந்தாள்.
"நான் யாரு! எங்க எப்படி இருந்தவன். இப்டின்றதுக்குள்ள அசிங்கப்படுத்திட்டு போறா!" என்று தலையில் கை வைத்தவன் கார் வரும் சத்தம் கேட்க,
"மீச வந்துடுச்சி போல!" என சொல்லிக் கொண்டு கிளம்ப தயாரானான்.
மேகலா தான் கௌரியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.
"வாங்க அண்ணே!" என்று கௌரி அழைத்த போதும் பேசாமல் தான் உள்ளே வந்திருந்தார் குருநாராயணன்.
இப்பொழுதும் அவரே வந்து நீரை கொடுக்க, மேகலா தான் எடுத்து கணவர் கையில் கொடுத்தது.
"ஆமா! அம்மா சொல்லிருக்காங்க உசிலம்பட்டி பக்கம் ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்டு. அதுவும் பொம்பள புள்ளைனா பொத்தி பொத்தி வளத்து வச்சிருப்பாங்கன்னு. நீ எப்படி டாக்டர்? நம்பவே முடியல!" என்றான் ஹரிஷ் வம்பிழுத்து.
"எதாவது சொல்லி என்னை டென்ஷன் பண்ணியே ஆகணும் இல்ல உனக்கு?" என்றவள் கோபமாய் பார்க்க,
"ஹே கிண்டல் எல்லாம் பண்ணல. நிஜமா கேட்குறேன். அங்க பசங்களே அவ்வளவா படிக்க மாட்டாங்களாமே? உன் அப்பா இங்க உன்னை படிக்க வச்சதும் இல்லாம சென்னை மாப்பிள்ளை வர பார்த்து... இவ்வளவு தூரம் எப்படி?" என்றான் நிஜமாய்.
"படிக்க ஆசை. படிச்சேன். பிடிச்சது கிடைக்கனும்னா கொஞ்சம் மெனக்கெடனும் தானே? அப்பா முதல்ல ஒத்துக்கல. அப்புறம் என்னை புரிஞ்சிக்கிட்டாங்க. நெக்ஸ்ட் இன்னும் படிக்க தான் ஆசை. பட் அதுக்கு மேல அப்பாகிட்ட பேசி சம்மதம் வாங்க முடியல. எனக்காக அவங்க யோசிக்கும் போது நானும் அவங்களுக்காக யோசிக்கணுமே! அதான் கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் சொன்னேன். இங்க வந்து நிக்குறேன்!"
"அதென்ன இங்க வந்து நிக்குறேன். இதை நீ பாசிட்டிவா சொல்றியா இல்ல நெகடிவா சொல்றியா?" என்றான் புருவம் நெரிய.
"உனக்கு எப்படி தோணுதோ அப்படி வச்சுக்கோ. ஆனா இனி உசிலம்பட்டி, அது இதுன்னு சொன்ன..." என்றவள் விரல் நீட்டி எச்சரிக்க,
"ஓகே பளிச்!" என்றதும் தானாய் அவள் கைகளை புடவையை சரி செய்ய,
"ஹாஹா! நான் என்ன சொன்னா என்ன? உனக்கு ஏன் அங்க போகுது உன் புத்தி?" என்றவன் வாயை குறைக்க முடியாது என தெரிந்து தலையணையை தூக்கி அவன்மேல் எறிந்தவள் தூங்க தயாராக,
"தூங்கவா போற?" என்றான் தலையணை கேட்ச் பிடித்து ஓரமாய் வைத்து, கைகளை நெட்டி முறித்து.
"ஆமா! தூங்க தான் போறேன்!" என்றாள் அவளும் அழுத்தமாய்.
"இதென்ன டா சோதனை. இவகிட்ட எப்படி கேட்குறது. என்னனு டாக்டரானா இவ?" தனக்குள் அவன் புலம்பி நிற்க,
"தூக்கம் வருதா என்ன?" என்றான் மீண்டுமாய்.
"ஆமா! அதுவும் பேசிட்டே ரொம்ப தூரம் நடக்க வச்ச இல்ல? அதான் ரொம்ப தூக்கம் வருது!" என்றாள்.
"நிலா!" என்றவன் நிலமை கொஞ்சம் கவலைக்கிடம் தான். மனைவியாய் தன் அறையில். உரிமையாய் தன் அருகில். இப்படி இருப்பவளிடம் நேற்றே விலகி இருக்க முடியவில்லை. இதில் இன்றும். மனம் முழுதும் தாறுமாறாய் சிந்தனை வேறு.
நேற்றாவது ஒரு சிறு தவறான புரிதல். இன்று அவள் புரிந்த பின்னும் இப்படி மறுப்பது தான் அவனை அதிகமாய் யோசிக்கவும் தலை சுற்றவும் வைத்தது.
"ரொம்ப யோசிக்க வேண்டாம். எனக்கு தோணுறதை சொல்றேன்." என்றவள்,
"என்னவோ தோணுது இப்பவே ஏன்னு. நாம நெருங்கின சொந்தம்னாலும் பக்கமா இருந்ததில்ல இவ்வளவு நாளும். இப்ப பக்கமா இருந்தாலும் நெருங்கி தானா வரணும்னு தோணுது!"
"நான் வேணா வரவா?" உடனே அவன் கேட்க,
"புரியாத மாதிரி நடிக்காத! நான் சொல்றது அந்த நெருக்கம் இல்ல."
"புரிஞ்சி மட்டும்... இப்ப என்ன? ஒன்னும் இல்ல அதான?" என்றவனுக்கு,
"இன்னும் புரிஞ்சிக்கணும் நிறைய தெரிஞ்சிக்கணும். எல்லாமே எதிர்பார்க்காம தானா நடக்கனும். ஈஸியா எல்லாம் மூவாகிட்டே இருந்தா சுவாரசியம் இருக்காதே?" என்றாள் கவிதை போல்.
"புரிஞ்சி, தெரிஞ்சி, எதிர்பார்க்காம, தானா, சுவாரசியமா... ஓஹோ!" என்றவன் சொல்லிய விதம் அவளுக்கு புன்னகையை தர,
"நடக்கும். நடக்கும் போது நடக்கட்டும்." என்றவள்,
"நானும் இங்க ஒரு ஹாஸ்பிடல்ல ஜாயின் பண்ணலாம்னு இருக்கேன். உன் லீவ் எப்ப முடியுதுன்னு சொன்னா நானும் அப்பவே ஜாயின் பண்ணிக்குறேன்!" என்றாள்.
"விடிஞ்சதும் என் கண்ணுல படாம ஓடிரு. முடிஞ்சா நைட் ஷிப்ட் கேட்டு வாங்கி போ. நானாச்சும் நிம்மதியா தூங்கிக்குவேன்!" என்றவன் அவளுக்கு முதுகுக்காட்டிப் படுத்துக் கொள்ள,
"பரவால்ல! என்ன சொன்னாலும் கேட்டுக்குற!" என சீண்டிப் பார்த்தாள்.
"வேணாம் டி! ஃபீலிங்ஸ்ஸோடா விளையாடாத. திரும்புனேன்னு வையி..." என்றவனின் இலகு தன்மையற்ற ஒரு மாதிரியான குரலில் சுதாரித்தவள்,
"குட் நைட் ராஸ்கல்!" என்று சொல்லி திரும்பிப் படுத்துக் கொள்ள,
"சொல்லு சொல்லு! எவ்வளவு நாளுன்னு நானும் பாக்குறேன்!" என சொல்லிக் கொண்டவன்,
'அடேய் ஹரி! கொஞ்ச நஞ்ச பேரை கெடுத்துக்காம காப்பாத்தவாச்சும் கை காலை சும்மா வச்சுட்டு தூங்கிடு. சிக்கும் போது மொத்தமா வச்சு செஞ்சுக்கலாம். நல்ல பிள்ளையாட்டம் தூங்கிருடா!' என தனக்கு தானே புலம்பிக் கொண்டு உருண்டு புரண்டாலும் அவள்பக்கமே பார்வையை செலுத்தாமல் என நடு இரவில் ஒரு வழியாய் தூங்கிப் போனான்.
இப்படி எல்லாம் எதிர்பார்க்கவில்லை இருவருமே தன் வாழ்க்கை துணை பற்றி. ஆனாலும் இதுவும் ஒரு வித பிடித்தத்தை தான் கொடுத்திருந்தது.
ஒருவருக்கு ஒருவர் முட்டிக் கொண்டு புரிந்தாலும் புரியாததாய் காட்டி சீண்டிக் கொண்டு என ஒரே நாளில் வாழ்க்கை வெகு அழகாய் வேறொரு கோணத்தில் மாறிய உணர்வு.
பகிர்ந்து கொள்ளாவிட்டாலும் இருவருள்ளும் அன்பு துளிர்விட ஆரம்பித்திருக்க, தேன் கூட்டில் கல் எறிந்த கதையாய் முற்றிலும் எதிர்பாராத திருப்பம்.
வெண்மதி விக்கித்து நிற்கும் படி நடக்கும் நாளும் வந்து சேர, அழகாய் சென்று கொண்டிருந்த இவர்களின் நாட்களில் கலங்கம் வரும் காலமும் வெகு அருகில் தான் இருந்தது.
புரிந்து கொள்ள வேண்டியவனுக்கு புரிய வைக்க வழி தெரியாமல் தடுமாறினாள் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாய்.
விளைவாய் ஹரிஷ் அவனின் மற்றொரு முகத்தை காணும் நாளும் என இதோ வெண்மதி அவன்முன்.
****************************************
"அட விடு நாராயணா! அவன் எதாவது உளறிட்டு கிடைப்பான். நீ அடுத்து என்னனு பாரு!" ஊர் பெரியவர்களில் ஒருவர் சொல்ல,
"என்ன வார்த்தைய சொல்லிட்டு போறான். அவனுக்கு என்னைய பத்தி தெரியாதாக்கும்? பெரிய இவனாட்டம் பேசுதான். இந்த ஊர்ல தான இருக்கான். அப்படியா தெரியாம போய்ட்டான்?" என ஏக கோபத்தில் சத்தமாய் கூறினார் நாராயணன்.
குருநாராயணனும் மேகலாவும் ஊருக்கு வந்ததும் திருமணத்தில் நடந்த அனைத்தையும் கேள்விபட்டு சென்னைக்கு வராதவர்கள் அனைவரும் வீட்டின் முன்பேயே கூடிவிட்டனர்.
"சரிய்யா உன் தங்கச்சி மவனுக்கு தான குடுத்துருக்க. மனசு விட்டு போகாத"
"அதான! எம்புட்டு பாத்து பாத்து பண்ணுனாலும் ஏமாத்துற பயலுவ ஊர் உலகத்துல இருக்க தான் செய்யுதானுங்க வுடு பார்த்துக்கலாம்." என்று சிலர் குருநாராயணனுக்கு ஆதரவாய் பேச,
"மாப்பிள்ள அவனா ஓடி போனானோ இல்ல இந்த பெரியவரே ஆள் வச்சு எல்லாத்தையும் நடத்திக்கிட்டாரோ யாருக்கு தெரியும்?" என்று குருநாராயணன் முன் வந்து நின்றான் ஒருவன்.
தந்தைவழி உறவு. அவனுக்கு வெண்மதியை கேட்டு அவன் குடும்பத்தினர் வந்திருந்த சமயம் படிப்பில்லை கூடவே தொழில் எதுவும் இன்றி ஊரை சுற்றி வருகிறான். சொத்து இருக்குன்னு இவனை கல்யாணம் பண்ணிக்கவா? " என மறுத்திருந்தாள் வெண்மதி.
"என்னத்த பேசுத. மறுவாதியா பேசு. அங்க அத்தனை பேர் முன்னு ஒரு பொண்ண கூட்டிட்டு வந்து அவளை தான் கல்யாணம் பண்ணிருக்கேன்னு நின்னான்!" என்று பெரியவர் ஒருவர் எடுத்து சொல்ல,
"உடனே தங்கச்சி மவன் எங்கருந்து பறந்து வந்தான்?" என்று நக்கலாய் கேட்டான் அவன்.
"அம்புட்டு தான் மரியாதை எல்லாம் உனக்கு!" என்று எழுந்து அவன்முன் கைநீட்டி சிவந்த கண்களுடன் நின்றுவிட்டார் குருநாராயணன்.
"வார்த்தை முக்கியம். பேசுத முன்ன யோசிக்கணும்." என்று அவர் சொல்ல,
"நான் தான் கௌரிக்கு போனப் போட்டேன். அங்க நிலவரம் சரி இல்லாமல் இருக்கவும் கௌரிகிட்ட பேசுன சொன்னதும் அவ புள்ளைய நம்ம மதிக்கு கேட்டு பாருன்னு சொன்னதும் நான் தான்" என்று முன்வந்தார் பெண்மணி.
"என்ன நடந்ததுன்னு தெரியாம தலைய குடுக்காத டா!" என்று கூட்டத்தில் பெரியவர் ஒருவர் சொல்ல,
"எல்லாம் தெரிஞ்சி தான் சொல்லுதேன். பொண்ணு கேட்டு வந்த என் அம்ம அப்பனை அசிங்கப்படுத்தி அனுப்பிட்டு பல வருஷமா பகையா இருந்த தங்கச்சிகிட்ட போய் தலைகுனிஞ்சி ஏன் நிக்கணும்ங்கேன்? எல்லாமே ட்ராமா தான். ஊர் முழுக்க இப்படி சொல்லி நம்ப வச்சு போய் தங்கச்சி வீட்டுல உறவாடியாச்சு!" என்றவன் சட்டையை கொத்தாய் பிடித்துவிட்டார் குருநாராயணன்.
"விடு நாராயணா! விடுங்கேம்ல!" என பலர் வந்து தடுக்க, இன்னும் துள்ளிக் கொண்டு தான் இருந்தான் அவன்.
"உனக்கு என்ன வந்துது? அவர் பொண்ண அவர் தங்கச்சி பையனுக்கு குடுத்தா உனக்கு என்ன? கூட இருந்து இவ்வளவு பேர் பாத்துருக்கோம். அங்க நடந்தத தான் எல்லாரும் சொல்லுததும். நம்பலைன்னா போய் உன் வேலைய பாரு. இன்னும் பேசி நாராயணன் கையால அடி வாங்கிராத. இத்தனை வருஷத்துல தங்கச்சினு என்னைக்காவது பேசி பாத்துருப்பியா இல்ல அந்த கௌரி புள்ள தான் இங்க வந்து பாத்துருக்கியா? சும்மா சடவ கூட்டாம போ!" என அவனை மற்றவர்கள் விரட்டி இருந்தனர்.
"நாராயணா மத்தவங்க பேசுதது இருக்கட்டும். புள்ளைய மறுவீடு கூப்புடனும். நல்ல நாள் பாத்து போய் கூட்டிட்டு வர ஏற்பாடு பண்ணு. பெரியவங்கள கூட்டிட்டு போ. எவனுக்கும் பதில் சொல்லி ஆவ போறது ஒன்னும் இல்ல!" என்று சொல்ல, குருநாராயணணுமே அதை தான் யோசித்தார்.
மகள் நன்றாய் நலமாய் வாழ்ந்தாள் போதும். யாருக்கு எதை நிரூபித்து என்ன என்று நினைத்தவர் அடுத்த இரண்டு நாட்களில் எல்லாம் மனைவி சொந்தம் என ஐவர் சேர்ந்து கிளம்பி இருந்தனர் மகளை மறுவீடு அழைக்க.
திருமணம் முடிந்து ஐந்து நாட்கள் கடந்திருக்க, அண்ணன் அண்ணி தன் ஊர் சொந்த உறவுகள் என இன்று தன் வீட்டுக்கு வர இருக்க அத்தனை பரபரப்பாய் இயங்கிக் கொண்டிருந்தார் கௌரி.
இன்று வருபவர்களுடன் ஹரிஷ், வெண்மதி இருவரும் சென்று இரு நாட்களாவது தங்கி இருந்துவிட்டு வர வேண்டும். ஹரிஷ் அதற்கு முடியாது என்று சொல்ல, வெண்மதி கோபமாய் இருக்க, கௌரி தான் கத்திக் கொண்டிருந்தார்.
"ஏன் டா அந்த பொண்ணை பாடா படுத்துற?"
"விடுங்க அத்தை! வரலைனா இருக்கட்டும். நான் மட்டும் போய்ட்டு வர்றேன்!" என சொல்லி வெண்மதி தன் கோபத்தைக் காண்பிக்க,
"என்ன மதி நீயும்?" என்றவர் பயந்து தான் போனார். முதல் நாள் இருவரையும் பார்த்து தான் சந்தோசப்பட்டது என்ன? இன்று இவர்கள் நடந்து கொள்வது என்ன என்று.
ஹரிஷ் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவன் மனைவியை ஓரப் பார்வையில் முறைக்க,
"இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவாங்க. ஹரி நீ போற அவ்வளவு தான். மதி! நீ போய் அவன் ட்ரெஸ் எடுத்து வை!" என்று சொல்ல, மறுப்பு எதுவும் இன்றி தன் அறைக்கு சென்றாள் அவள்.
"என்ன டா?" என்று ஆயாசமாய் அன்னை கேட்க,
"ம்மா! இதெல்லாம் செல்ல சண்டைகள். நான் என்ன விளக்கம் குடுக்க?" என்று சொல்லி சிரித்துவிட்டு மேலே செல்ல, புரியாமல் பார்த்து நின்றது கௌரி. பொறாமையில் நின்றது பூஜா.
"நீ கூப்பிட மாட்டியா உன் வீட்டுக்கு?" என்று வெண்மதி அருகே அவள் தனக்கு எடுத்து வைக்கும் உடைகளை பார்த்தபடி கேட்டான் ஹரிஷ்.
"அது இப்ப என் அம்மா வீடு. மறுவீட்டுக்கு அழைக்க தான் அவங்க வர்றாங்க. பின்ன என்ன நான் தனியா அழைக்குறது?" என்றாள் அவளும் அவனை பாராமலே.
"வரலைனா ஒன்னும் பிரச்சினை இல்ல. எப்ப வர்றிங்களோ அப்ப வந்து என்னை கூப்பிட்டுக்கோ. நான் அதுவரை என் அம்மா வீட்டுலயே இருந்துக்குறேன்!" என்று சாதாரணம் போல வெண்மதி சொல்ல,
"இப்ப நீ அங்க இருந்தா என்ன இங்க இருந்தா என்ன? இங்க கண்ணு முன்னாடி பளிச்சுன்னு சும்மா நிக்கிறதுக்கு அங்கேயே போய் இரு!" என்றவன் சொல்லில் அவள் திரும்பி அவனை முறைத்து புடவையை சரி செய்ய,
"இதுல கொடைக்கானல் எங்களுக்கு பக்கம் தான் போகலாம்னு வேற சொல்ற! அதெல்லாம் ஹனிமூன் கொண்டாடுறவன் போகலாம். வேடிக்கை பார்க்க எவனாவது போவானா? அதுவும் புதுசா கல்யாணம் ஆனவன்!" என அத்தனை பேசினான் ஹரிஷ்.
"இப்ப என்ன பிரச்சனை உனக்கு?" வெண்மதி கேட்க,
"எனக்கென்ன பிரச்சனை? கல்யாணம் ஆகி அஞ்சு நாள் ஆச்சு. வேற என்ன பிரச்சனை!" என்றான் பல்லைக் கடித்து.
"ராஸ்கல்! எப்பவும் இதே பேச்சு தான். போலீசா நீ?" என்றவள்,
"பொறுக்கி! பொறுக்கி" என்று மெதுவாய் சொல்ல,
"சொல்லு சொல்லு! நீ சொல்ல தான் செய்வ. உன்னை விட்டு வச்சிருக்கேன்ல. நீ சொல்ல தான் செய்வ!" என்றான்.
"அது அதுக்குன்னு ஒரு நேரம் இருக்கு. நாள் இருக்கு. புரியாத மாதிரி பேச கூடாது. கல்யாணம் நடந்த மாதிரி இனி என் வாழ்க்கைல எதுவும் அந்த நேரம் நடந்தே ஆகணும்னு நடக்க கூடாதுன்னு நினைக்குறேன். எனக்கு டைம் வேணும்!" என்றாள் நேராய்.
"இப்ப குடுக்க மாட்டேன்னு நான் சொன்னேனா?"
"ஆனா கொடுக்குறேன்னும் சொல்லல. இப்படி புலம்பிட்டே அத்தை முன்னாடி நின்னா என்னை என்னனு நினைப்பாங்க."
"ஒரு போலீஸ்காரனுக்கு சாதாரண மனுஷனா புலம்ப கூட உரிமை இல்லையா? உன்னை எல்லாம் உன் இஷ்டத்துக்கு விட்டா என் காதுல பூ வச்சிடுவ. அதனால நான் நியாபகப்படுத்திட்டே தான் இருப்பேன். நீ எப்பவும் போல முடியாதுன்னு சொல்லிட்டே இரு. நான் இப்படி தான்" என்று ஹரிஷ் சொல்ல,
"ஓஹ்! அவ்வளவு தான. சரி முடியாது. இப்ப கிளம்புங்க. அப்பா இப்ப வந்திடுவாங்க. நாம போறோம் டாட்!" என்றவள் பேச்சினூடே அவனுடைமைகளையும் எடுத்து வைத்திருந்தாள்.
"நான் யாரு! எங்க எப்படி இருந்தவன். இப்டின்றதுக்குள்ள அசிங்கப்படுத்திட்டு போறா!" என்று தலையில் கை வைத்தவன் கார் வரும் சத்தம் கேட்க,
"மீச வந்துடுச்சி போல!" என சொல்லிக் கொண்டு கிளம்ப தயாரானான்.
மேகலா தான் கௌரியுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.
"வாங்க அண்ணே!" என்று கௌரி அழைத்த போதும் பேசாமல் தான் உள்ளே வந்திருந்தார் குருநாராயணன்.
இப்பொழுதும் அவரே வந்து நீரை கொடுக்க, மேகலா தான் எடுத்து கணவர் கையில் கொடுத்தது.
