அத்தியாயம் 5
குருநாராயணன் திரும்பி பார்த்தார் என்று மற்றவர்கள் நினைக்க வாய்ப்பில்லாமல் அவர் முறைத்துப் பார்த்தார் என தெளிவாய் தெரிந்தது அவரின் பார்வை.
குருநாராயணன், மேகலா, கௌரி, பூஜா என அனைவரும் ஒரே காரில் ஏறிக் கொள்ள,
"நீயும் மாப்பிள்ளையும் பின்னாடி ஏறிக்கோங்க டா" என்ற குரு நாராயணன் அனைவரும் செல்வதற்கு வசதியாய் ஒரு வண்டியை கொண்டு வந்திருக்க,
"அதெல்லாம் வேண்டாம். நீங்க முன்னாடி போங்க. நான் நிலா கூட பின்னாடி நிக்குற வண்டில வர்றேன்!" என்று தனது காரை காட்டினான் ஹரிஷ்.
"தனியாவா? அதெல்லாம் வேண்டாம். பாதை நல்லா இருக்காது. வாங்க ஒரே வண்டில போய்டலாம்!" குருநாராயணன்.
"முடியாது. நான் தனியா தான் வருவேன்!" என்று மீண்டும் அவரோடு போருக்கு நின்றான்.
"நான் இதுக்காகவே பெரிய வண்டியா ஏற்பாடு பண்ணி தான் வந்தேன்!" அழுத்தி கூறி நின்றார் குருநாராயணனும்.
"நானும் இதுக்காக என் காரை சர்வீஸ் பண்ணி விட்ருக்கேன்!" என்று ஹரிஷ் சொல்ல,
"ஒரே இடத்துக்கு ஏன் ரெண்டு கார். அதான் இடம் இருக்கே. அப்பா கூடவே போலாம். வாங்க!" வெண்மதி இடையில் வர,
"அங்க போய் ஒவ்வொண்ணுக்கும் உன் அப்பா காரை எதிர்பார்த்து என்னால இருக்க முடியாது. நான் என்னோடதுல தான் வருவேன்!"
"இவன் வேற! எதாவது ஏழரை கூட்டிட்டே இருப்பான்!" என்று காரில் இருந்தே கூறிய கௌரி,
"அவங்க தனியா வரட்டுமே ண்ணே! புதுசா கல்யாணம் ஆனவங்க!" என்று தயங்கி கேட்டார்.
"அதான் மாப்பிள்ளை சொல்லறாரு இல்ல. அவர் பேசுறதும் சரி தான். நமக்கு பின்னாடியே அவங்க வரட்டும். நீங்க வண்டிய எடுங்க!" என்றார் மேகலாவும்.
"ஹரி! நானும் உன்னோட வர்றேன்!" என பூஜா இறங்கப் பார்க்க, கௌரி தடுக்க வரும் முன், கார் கதவை அறைந்து சாற்றிய ஹரிஷ்,
"பூச்சி! நசுக்கிடுவேன். ஓடிடு. ஹனிமூன் போக விடாமல் உசிலம்பட்டிக்கு ஊரோட கிளம்பிட்டு இப்ப கூடவும் வர்றாளாம்!" என்றவன்,
"கிளம்புங்க எல்லாரும்!" என்று சொல்லி தனது வண்டியை நோக்கி நடந்தான்.
"இவ்வளவு திமிர் அதிகம் தான் உனக்கு. ஏன் என் அப்பா கூட வந்தா என்ன உனக்கு?" வண்டியில் ஏறியதும் வெண்மதி சண்டைக்கு நிற்க,
"எந்த காலத்துல வாங்கின வண்டியோ! என்னோட பிரைவேசி எனக்கு முக்கியம்." என்றவன்,
"லாங் ட்ராவெல்க்கும் சாரீ தானா பளிச்?" என்று சொல்லி அவள் முறைப்பையும் வாங்கிக் கொண்டு தான் வண்டியை செலுத்த ஆரம்பித்தான்.
"கொஞ்சம் மேல வச்சா நீ என் தலைக்கு மேல போற. என் அப்பா எவ்வளவு ஆசையா வந்திருப்பாரு எல்லாரும் ஒன்னா போகணும்னு?" இன்னும் கோபம் தீராமல் வெண்மதி பேச,
"யாரு நான் தலைக்கு மேல ஏறினேனா? அப்படியே நீ உக்காத்தி வச்சுட்டு தான் வேற வேலை பார்ப்ப! அட போ டி!" என்றவன்,
"உன் அப்பா உனக்கு அப்பாடக்கர் தான் இல்லைனு சொல்லல. ஆனா புருஷன்ற இடத்துல என்னையும் கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு. எதுவுமில்லாம இருக்கேன். சரி ஓகே! அட்லீஸ்ட் பொண்டாட்டி கூட தனியா ஒரு லாங் ட்ரைவ்னு கூட நான் ஆசைப்பட கூடாதா?" என்றவன் கேள்வி சரி தான் என்பதாலோ என்னவோ ஒரு நொடி வெண்மதி தயங்க,
"வேலிட் பாய்ண்ட்டா இருக்கேன்னு யோசிக்குறியா பளிச்?" என்று கிண்டல் குரலில் ஹரிஷ் கேட்கவும் சுதாரித்தவள்,
"பிராட்! பிராட்! உன்னை தெரியாது? பேசியே அடுத்தவங்களை பேச விடாம பண்ணிடுவ!" என்று முறைத்து,
"போறது என் ஊரு. இந்த மாதிரி ஏதாவது பேர் வச்சு கூப்பிடாம உருப்படியா கூப்பிடு" என்றாள்.
"ஏன்? பளிச்க்கு என்ன? பளிச்சுன்னு தானே இருக்கு? அது வேண்டாம்னா உன் ஊரு உசிலம்பட்டினே கூப்பிடுறேன்!" என்றவன்,
"உசிலம்பட்டி பெண்குட்டி!" என்று வேறு கூப்பிட்டுப் பார்க்க,
"தொலைச்சிடுவேன்!"
"தேடிக்கலாம்!"
"உன்னை எப்படி ஹண்ட்ல் பண்றது? இதுக்கே நான் தனியா டிகிரி பண்ணனும் போல. இப்படி என்னை டென்ஷன் பண்ண தான் தனியா கூட்டிட்டு போறியா?"
"எனக்கு என்ன வேண்டுதலா? ரொமான்ஸ் பண்ணலாம்னா முட்டை கண்ணு வெளில வர்ற அளவுக்கு முறைக்குற. இல்லைனா எனக்கு மட்டும் பேச தெரியாதா என்ன? பிங்க் சாரீல சும்மா தாறுமாறா இருக்க. எதாவது சொல்ல விடுறியா? சும்மா நசநசன்னு வேண்டாத பேச்சா பேசி சீண்டி விடுற!"
"உன்னை...."
"நிலா ப்ளீஸ்! இப்ப என்ன? சாரி சொல்லனுமா? சரி சாரி! கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ்டா போலாம். தனியா பாசிட்டிவ்வா ஹாப்பியா ஜாலியா நீயும் நானும். ஹஸ்பண்ட் அண்ட் வைஃப். ஃபீல் பண்ணிக்குறேனே!" என்றவனின் கொஞ்சல் கெஞ்சல் கலந்த குரலில் விழி விரித்துப் பார்த்தாள் வெண்மதி.
குழம்பி தான் போனாள் வெண்மதி. வீட்டில் கொஞ்சினான். இவள் கோபத்தை அசட்டை செய்து விளையாடினான். மிரட்டலை கூட சிரித்தே சமாளித்தான்.
இப்பொழுதும் கூட அவள் கோபத்தில் இவனும் கோபம் கொள்வான் என இவள் நினைக்க, இங்கே கெஞ்சி கேட்கிறான். மலைப்பாய் இருந்தது ஹரிஷை புரிந்து கொள்வது.
"ஹே! என்ன? அமைதியாகிட்ட?" ஹரிஷ் கேட்க,
"சாங் பிளே பண்ணு!" என்றாள் அமைதியாய்.
"ம்ம் நீயே பண்ணு. ப்ளூடூத் கனெக்ட் பண்ணு உன் போன்ல!"
"ஏன் உன்னோடதை பண்ணு!"
"பண்ணிடுவேன். ஆனா நீ மறுபடியும் காண்டாகிடுவ. சும்மா உன் சாங் செலக்ட்ஷன்ஸ் பாக்கலாம். கனெக்ட் பண்ணு!" என்றான்.
"ஏதாச்சும் வில்லங்கம் புடிச்ச பாட்டா தான் வச்சிருப்பான்.". முணுமுணுத்து அவள் சொல்லி தன்னுடையதை ஆன் செய்தாள்.
*********************************************
'ம்ம்ஹும்ம்! இனியும் இப்படியே விட்டா நமக்கு தான் நஷ்டம் எல்லாம். இதெல்லாத்துக்கு முடிவு கட்டியே ஆகணும். போற இடத்துல வச்சே எதாவது செய்யணும்!' தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டு புகையும் மனதை அடக்க வழி தெரியாமல் மேகலாவிற்கும் கௌரிக்கும் இடையே அமர்ந்து வந்தாள் பூஜா.
தான் வருவதாய் சொல்லியும் ஹரிஷ் தன்னை மறுப்பான் என நினைக்கவே இல்லை பூஜா.
சொந்த வீட்டில் தன் குடும்பத்தோடு இருப்பது போல அங்கே ஹரிஷ் கௌரியோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்க, இப்படி இடையில் ஒருத்தி வந்து ஒரே நாளில் தான் அந்த வீட்டில் அந்நியம் ஆகி போவோம் என நினைக்கவே இல்லை பூஜா.
மொத்த உலகமும் என அவளுக்கு ஹரிஷ் தான். தனக்கென பார்த்து பார்த்து செய்தவன் தனக்கில்லை எனும் நிலையை நம்பவே முடியவில்லை அவளால்.
காதல், உரிமை என அனைத்தும் தனக்கு மட்டுமே என ஹரிஷிடம் அவள் நினைத்திருக்க, இங்கே தானே தன் முன்னே தானே அவன் இருக்கிறான் என நினைத்திருந்தவளுக்கு பெரும் அடி தான் ஹரிஷ் திருமணம்.
சுத்தமாய் எதிர்பார்க்காத ஒன்று. கையில் கிடைத்த வைரத்தை தன் அஜாக்கிரதையால் தொலைத்த உணர்வில் பொசுங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
எத்தனை முறை நேசத்தை சொல்ல வந்திருப்பாள்? ஒவ்வொரு முறையும் அவனுக்கு இவளிடம் சண்டை இழுத்து விளையாடவே சேராமல் இருந்திருக்க, தான் சொல்லி இருக்க வேண்டும் என மனம் முழுதும் வலி.
காதலித்த வரை அவள் உணர்வுகள் தவறில்லை தான். கைவிட்டு சென்ற ஒன்றாக நினைத்து ஏங்குவதும் இயற்கை தான்.
ஆனாலும் அந்த இயற்கைக்கு மாறாய் தான் நினைத்தது நடந்தே ஆக அவள் தனக்குள் சபதம் எடுப்பது தான் அவளை எங்கு கொண்டு நிறுத்துமோ?
ஹரிஷின் ஒவ்வொரு அசைவிற்கும் என அவனை ரசித்து நேசித்து அவனோடே இருந்து என அவளுக்கு முழுதும் அவன் தான் என்று நினைத்து இருக்க, வேறொரு பெண்ணை அவன் திருமணம் செய்வான் என அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை போலும்.
இவளின் சிந்தனையில் துளி கூட அவனிடம் இல்லை என்பதை அவள் அறியாது போனது தான் விதி.
அப்பாவை இழந்து தான் தனித்து தவித்து நின்ற பொழுதில் தன்னை தாங்க அன்னை இருந்தார். அப்படி கூட யாரும் இல்லாமல் இருக்கும் பூஜாவை தான் இருக்கும் பொழுதில் மட்டுமாவது அவன் மகிழ்ச்சியாய் வைத்துக் கொள்ள முடிவெடுத்து செய்த செயல்கள் அவளை இவ்வளவு தூரம் கொண்டு வரும் என அறியாமல் போனான்.
அவனை பொறுத்தவரை பூஜா தன்னோடு தன் வீட்டில் தன் குடும்பத்தில் ஒருத்தி. இவ்வளவு இடம் கொடுத்தவன் காதலி மனைவி என்ற இடத்தில் பூஜாவை என்ன திருமணம் நடக்கும் வரை யாரையுமே அந்த இடத்தில் நினைத்து பார்க்கவில்லை தானே?
மாலை கவிழும் நேரம் வீட்டின் முற்றத்தில் கார் நிற்கவுமே உறவுக்கார பெண்மணி ஆரத்தி தட்டோடு வர, அவர்களின் காரின் பின்னோடே நல்ல பிள்ளையாய் மனைவியோடு வந்து சேர்ந்திருந்தான் ஹரிஷ்.
"காசு குடுங்க மாமா. ஆரத்தி சுத்தி இருக்கேன்ல?" என்று கேட்டு வாங்க அந்த பெண் நிற்க,
"உசிலம்பட்டி! வந்த உடனே பாக்கெட்டை காலி பண்ண பாக்குதுங்க பாரு!" என்று சொல்லி பர்சினை எடுக்க, மேலே தெரிந்த ஐநூறு ரூபாய் தாளை எடுத்து அந்த தட்டில் வேகமாய் வைத்துவிட்டாள் வெண்மதி.
"ஏய் ஏய்!" என்றவன் வார்த்தைகள், "மாப்பிள்ளை! நீங்க இவ்வளவு நல்லவரா? இன்னும் ரெண்டு ஆரத்தி எடுக்க ஏற்பாடு பண்ணி இருப்போமே?" என்று வாசலில் நின்ற கிழவி சொல்ல,
"நாளைக்கு சாக போற இல்லைனா இன்னைக்கே போட்டு தள்ளி இருப்பேன்!" என்று முணுமுணுத்தவன்,
"ஏன் டி?" என்று மனைவியைப் பார்க்க,
"என் அப்பாவோட மருமகன் எப்படினு ஊருக்கு தெரியணும்ல?" என்று கண் சிமிட்டியவள்,
"உள்ள வாங்க!" என்று அழைக்க,
"போலீஸ்ன்ற பேருக்கு இல்லாத மரியாதை தான் இந்த காசுக்கு இல்ல?" என்றவன் பேச்சை கேட்காதவள் போல உள்ளே சென்றுவிட்டாள் அவன் கைகளை இழுத்து.
"உள்ள வா கௌரி! பூஜா நீயும் வா!" என்று மேகலா அழைக்க, பழைய சிந்தனைகளோடு வீட்டினை பார்த்தபடி நின்ற கௌரி ஒரு பெருமூச்சோடு உள்ளே செல்ல, உறவுகள் எல்லாம் கௌரியை தான் முதலில் நலம் விசாரித்தனர்.
கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடங்கள் ஓடி இருக்க, உறவுகள் சூழ்ந்து அவரை இறுக்க,
"இவ்வளவு நாளும் கோமால இருந்தாங்களா? அவ்வளவு அக்கறைனா ஊர்ல வந்து பார்த்து பேசி இருக்கனும். இத்தனை வருஷம் கழிச்சு பாசம் பொங்குதாமா?" என பார்த்து ஹரிஷ் பல்லைக் கடிக்க,
"ஆரம்பிச்சுட்டியா? உனக்கு சிட்டி பத்தி தான் தெரியும். இது கிராமம். இங்க இப்படி தான். இன்னும் உங்க ஊர் மாதிரி காதல் எல்லாம் இங்க சாதாரண விஷயமா மாறல." என்றாள் வெண்மதி.
"தெரியுமே! அதான் சிட்டினா வாய்க்கு வந்ததை பேசுறாங்களே! இவங்க இன்னும் அந்த காலத்துலயே இருப்பாங்களாம். அது தப்பில்ல. நாங்க பண்றது தப்பு. போடிங்..." என்றவன் திரும்பிக் கொள்ள, அவர்களிடம் பேசி முடித்து மகனை அறிந்து அவனருகில் வந்தார் கௌரி.
"ஹரி! உன் மாமனார் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வந்திருக்க. அதை மட்டும் தான் நீ கவனிக்கணும். தேவையில்லாம எதுவும் பேசி வைக்க கூடாது. இவங்களை எல்லாம் நான் பாத்துக்குறேன்!" கௌரி மகனிடம் சொல்ல,
"அதான் பார்த்தேனே நீங்க என்ன பாத்துக்குறீங்கனு. ஆனா நிஜமா எனக்கு டென்ஷன் ஆகுதும்மா!" என்றான் கடுப்பாய்.
"விடு டா. மதி உன்னால மூட்அவுட் ஆகிடாம பாத்துக்கோ நீ. அது போதும்!" என்றவர்,
"நீ போய் அவளை பாரு!" என்று சொல்ல,
"ம்ம்க்கும். அந்த பெருசுங்க கூட சேர்ந்து கும்மி அடிச்சுட்டு இருப்பா. நான் போய் நடுவுல உக்காரணுமா? போங்க ம்மா" என்று சொல்லிக் கொண்டு இருக்க,
"மாப்பிள்ளையை தனியா விட்டுட்டு இங்க என்ன அரட்டை உனக்கு? போய் அவரை கவனி!" என வெண்மதியை அதே நேரம் ஹரிஷிடம் அனுப்பி விட்டிருந்தார் மேகலா.
"இன்னும் கோபமா தான் இருக்காரா த்தை?" என்று வெண்மதி கௌரியிடம் கேட்க,
"ச்ச ச்ச! குளு குளுனு இருக்கேன். இங்க பாரு நிலா! இங்க அம்மாவை பாத்துக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு தான். அம்மாக்கு ஒண்ணுன்னா நான் உன்கிட்ட தான் கேட்பேன். எனக்கு இது உன் அப்பா அம்மா வீடு அவ்வளவு தான்." என்றவன்,
"ப்ச்! தலைவலிக்குது. உன் ரூம் எங்க?" என்றான்.
"ஹரி என்ன பழக்கம் இது? இப்ப ஏன் மதியை இவ்வளவு பேசுற?" என்று அன்னை கேட்ட பின் தான் தான் பேசியது தனக்கே உரைக்க, திரும்பி மனைவியைப் பார்த்தான்.
"ரைட்ல ஃபர்ஸ்ட் ரூம். வாங்க காட்டுறேன்!" என்று சொல்லி அவள் முன்னே சென்றாள்.
"வேண்டாம் ஹரி. எங்க யார்கிட்ட எப்படி நடந்துக்கணும்னு எனக்கு தெரியும். நான் வந்தது ஏன் அண்ணனுக்காக மட்டும் தான். இதை வச்சு நீ அப்நார்மலா மதிகிட்ட பிகேவ் பண்றது எனக்கு பிடிக்கல. அவ்வளவு தான் சொல்லுவேன்!" என்று சொல்லி சென்றுவிட்டார்.
அறை கதவை திறந்து உள்ளே சென்றவள் பின்பக்க கதவை திறந்துவிட்டு காற்று வர வழி செய்தவள்,
"ரெஸ்ட் எடு!" என்று சொல்லி வெளியேற பார்க்க,
"நில்லு நிலா!" என்றவன் அவள் கைகளையும் பிடித்திருந்தான்.
"கோபமா?" என கேட்க,
"ம்ம் நீ பேசும் போது கோபம் வந்துது தான். ஆனா இவ்வளவு நீ டென்ஷன் ஆகியும் நான் பார்த்ததில்லை" என்று சொல்ல, அவள் புரிதலில் சிறு புன்னகை கொடுத்தான்.
"அத்தையை நான் நல்லாவே பார்த்துக்குறேன்!" என்று சொல்லி மீண்டும் கிளம்ப போக, அவன் கையை தான் விடவில்லை.
கேள்வியாய் அவள் திரும்பவும், "உனக்கு புரியுமா தெரில. அம்மா ரொம்ப வைராக்கியம் ஆனவங்க. இந்த ஊர் பக்கமே வர கூடாதுன்னு இருந்தவங்க. சொந்த அண்ணன் பொண்ணை மருமகளா கொண்டு வந்து சொந்த ஊருக்கும் இப்ப வந்திருக்காங்கன்னா அது எனக்காகவும் உன் அப்பாவோட உறவு வேணும்னும் தான். அப்பா இருக்கும் போதும் இல்லாத போதும் யாரையும் தேடாதவங்க. இப்ப அவங்க அண்ணனை தேடறாங்க. என்னால புரிஞ்சிக்க முடியுது. ஆனா அம்மா கடந்து வந்த பாதை..." என்று நிறுத்தியவன்,
குருநாராயணன் திரும்பி பார்த்தார் என்று மற்றவர்கள் நினைக்க வாய்ப்பில்லாமல் அவர் முறைத்துப் பார்த்தார் என தெளிவாய் தெரிந்தது அவரின் பார்வை.
குருநாராயணன், மேகலா, கௌரி, பூஜா என அனைவரும் ஒரே காரில் ஏறிக் கொள்ள,
"நீயும் மாப்பிள்ளையும் பின்னாடி ஏறிக்கோங்க டா" என்ற குரு நாராயணன் அனைவரும் செல்வதற்கு வசதியாய் ஒரு வண்டியை கொண்டு வந்திருக்க,
"அதெல்லாம் வேண்டாம். நீங்க முன்னாடி போங்க. நான் நிலா கூட பின்னாடி நிக்குற வண்டில வர்றேன்!" என்று தனது காரை காட்டினான் ஹரிஷ்.
"தனியாவா? அதெல்லாம் வேண்டாம். பாதை நல்லா இருக்காது. வாங்க ஒரே வண்டில போய்டலாம்!" குருநாராயணன்.
"முடியாது. நான் தனியா தான் வருவேன்!" என்று மீண்டும் அவரோடு போருக்கு நின்றான்.
"நான் இதுக்காகவே பெரிய வண்டியா ஏற்பாடு பண்ணி தான் வந்தேன்!" அழுத்தி கூறி நின்றார் குருநாராயணனும்.
"நானும் இதுக்காக என் காரை சர்வீஸ் பண்ணி விட்ருக்கேன்!" என்று ஹரிஷ் சொல்ல,
"ஒரே இடத்துக்கு ஏன் ரெண்டு கார். அதான் இடம் இருக்கே. அப்பா கூடவே போலாம். வாங்க!" வெண்மதி இடையில் வர,
"அங்க போய் ஒவ்வொண்ணுக்கும் உன் அப்பா காரை எதிர்பார்த்து என்னால இருக்க முடியாது. நான் என்னோடதுல தான் வருவேன்!"
"இவன் வேற! எதாவது ஏழரை கூட்டிட்டே இருப்பான்!" என்று காரில் இருந்தே கூறிய கௌரி,
"அவங்க தனியா வரட்டுமே ண்ணே! புதுசா கல்யாணம் ஆனவங்க!" என்று தயங்கி கேட்டார்.
"அதான் மாப்பிள்ளை சொல்லறாரு இல்ல. அவர் பேசுறதும் சரி தான். நமக்கு பின்னாடியே அவங்க வரட்டும். நீங்க வண்டிய எடுங்க!" என்றார் மேகலாவும்.
"ஹரி! நானும் உன்னோட வர்றேன்!" என பூஜா இறங்கப் பார்க்க, கௌரி தடுக்க வரும் முன், கார் கதவை அறைந்து சாற்றிய ஹரிஷ்,
"பூச்சி! நசுக்கிடுவேன். ஓடிடு. ஹனிமூன் போக விடாமல் உசிலம்பட்டிக்கு ஊரோட கிளம்பிட்டு இப்ப கூடவும் வர்றாளாம்!" என்றவன்,
"கிளம்புங்க எல்லாரும்!" என்று சொல்லி தனது வண்டியை நோக்கி நடந்தான்.
"இவ்வளவு திமிர் அதிகம் தான் உனக்கு. ஏன் என் அப்பா கூட வந்தா என்ன உனக்கு?" வண்டியில் ஏறியதும் வெண்மதி சண்டைக்கு நிற்க,
"எந்த காலத்துல வாங்கின வண்டியோ! என்னோட பிரைவேசி எனக்கு முக்கியம்." என்றவன்,
"லாங் ட்ராவெல்க்கும் சாரீ தானா பளிச்?" என்று சொல்லி அவள் முறைப்பையும் வாங்கிக் கொண்டு தான் வண்டியை செலுத்த ஆரம்பித்தான்.
"கொஞ்சம் மேல வச்சா நீ என் தலைக்கு மேல போற. என் அப்பா எவ்வளவு ஆசையா வந்திருப்பாரு எல்லாரும் ஒன்னா போகணும்னு?" இன்னும் கோபம் தீராமல் வெண்மதி பேச,
"யாரு நான் தலைக்கு மேல ஏறினேனா? அப்படியே நீ உக்காத்தி வச்சுட்டு தான் வேற வேலை பார்ப்ப! அட போ டி!" என்றவன்,
"உன் அப்பா உனக்கு அப்பாடக்கர் தான் இல்லைனு சொல்லல. ஆனா புருஷன்ற இடத்துல என்னையும் கொஞ்சம் யோசிச்சு பாரு. எதுவுமில்லாம இருக்கேன். சரி ஓகே! அட்லீஸ்ட் பொண்டாட்டி கூட தனியா ஒரு லாங் ட்ரைவ்னு கூட நான் ஆசைப்பட கூடாதா?" என்றவன் கேள்வி சரி தான் என்பதாலோ என்னவோ ஒரு நொடி வெண்மதி தயங்க,
"வேலிட் பாய்ண்ட்டா இருக்கேன்னு யோசிக்குறியா பளிச்?" என்று கிண்டல் குரலில் ஹரிஷ் கேட்கவும் சுதாரித்தவள்,
"பிராட்! பிராட்! உன்னை தெரியாது? பேசியே அடுத்தவங்களை பேச விடாம பண்ணிடுவ!" என்று முறைத்து,
"போறது என் ஊரு. இந்த மாதிரி ஏதாவது பேர் வச்சு கூப்பிடாம உருப்படியா கூப்பிடு" என்றாள்.
"ஏன்? பளிச்க்கு என்ன? பளிச்சுன்னு தானே இருக்கு? அது வேண்டாம்னா உன் ஊரு உசிலம்பட்டினே கூப்பிடுறேன்!" என்றவன்,
"உசிலம்பட்டி பெண்குட்டி!" என்று வேறு கூப்பிட்டுப் பார்க்க,
"தொலைச்சிடுவேன்!"
"தேடிக்கலாம்!"
"உன்னை எப்படி ஹண்ட்ல் பண்றது? இதுக்கே நான் தனியா டிகிரி பண்ணனும் போல. இப்படி என்னை டென்ஷன் பண்ண தான் தனியா கூட்டிட்டு போறியா?"
"எனக்கு என்ன வேண்டுதலா? ரொமான்ஸ் பண்ணலாம்னா முட்டை கண்ணு வெளில வர்ற அளவுக்கு முறைக்குற. இல்லைனா எனக்கு மட்டும் பேச தெரியாதா என்ன? பிங்க் சாரீல சும்மா தாறுமாறா இருக்க. எதாவது சொல்ல விடுறியா? சும்மா நசநசன்னு வேண்டாத பேச்சா பேசி சீண்டி விடுற!"
"உன்னை...."
"நிலா ப்ளீஸ்! இப்ப என்ன? சாரி சொல்லனுமா? சரி சாரி! கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ்டா போலாம். தனியா பாசிட்டிவ்வா ஹாப்பியா ஜாலியா நீயும் நானும். ஹஸ்பண்ட் அண்ட் வைஃப். ஃபீல் பண்ணிக்குறேனே!" என்றவனின் கொஞ்சல் கெஞ்சல் கலந்த குரலில் விழி விரித்துப் பார்த்தாள் வெண்மதி.
குழம்பி தான் போனாள் வெண்மதி. வீட்டில் கொஞ்சினான். இவள் கோபத்தை அசட்டை செய்து விளையாடினான். மிரட்டலை கூட சிரித்தே சமாளித்தான்.
இப்பொழுதும் கூட அவள் கோபத்தில் இவனும் கோபம் கொள்வான் என இவள் நினைக்க, இங்கே கெஞ்சி கேட்கிறான். மலைப்பாய் இருந்தது ஹரிஷை புரிந்து கொள்வது.
"ஹே! என்ன? அமைதியாகிட்ட?" ஹரிஷ் கேட்க,
"சாங் பிளே பண்ணு!" என்றாள் அமைதியாய்.
"ம்ம் நீயே பண்ணு. ப்ளூடூத் கனெக்ட் பண்ணு உன் போன்ல!"
"ஏன் உன்னோடதை பண்ணு!"
"பண்ணிடுவேன். ஆனா நீ மறுபடியும் காண்டாகிடுவ. சும்மா உன் சாங் செலக்ட்ஷன்ஸ் பாக்கலாம். கனெக்ட் பண்ணு!" என்றான்.
"ஏதாச்சும் வில்லங்கம் புடிச்ச பாட்டா தான் வச்சிருப்பான்.". முணுமுணுத்து அவள் சொல்லி தன்னுடையதை ஆன் செய்தாள்.
*********************************************
'ம்ம்ஹும்ம்! இனியும் இப்படியே விட்டா நமக்கு தான் நஷ்டம் எல்லாம். இதெல்லாத்துக்கு முடிவு கட்டியே ஆகணும். போற இடத்துல வச்சே எதாவது செய்யணும்!' தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டு புகையும் மனதை அடக்க வழி தெரியாமல் மேகலாவிற்கும் கௌரிக்கும் இடையே அமர்ந்து வந்தாள் பூஜா.
தான் வருவதாய் சொல்லியும் ஹரிஷ் தன்னை மறுப்பான் என நினைக்கவே இல்லை பூஜா.
சொந்த வீட்டில் தன் குடும்பத்தோடு இருப்பது போல அங்கே ஹரிஷ் கௌரியோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்க, இப்படி இடையில் ஒருத்தி வந்து ஒரே நாளில் தான் அந்த வீட்டில் அந்நியம் ஆகி போவோம் என நினைக்கவே இல்லை பூஜா.
மொத்த உலகமும் என அவளுக்கு ஹரிஷ் தான். தனக்கென பார்த்து பார்த்து செய்தவன் தனக்கில்லை எனும் நிலையை நம்பவே முடியவில்லை அவளால்.
காதல், உரிமை என அனைத்தும் தனக்கு மட்டுமே என ஹரிஷிடம் அவள் நினைத்திருக்க, இங்கே தானே தன் முன்னே தானே அவன் இருக்கிறான் என நினைத்திருந்தவளுக்கு பெரும் அடி தான் ஹரிஷ் திருமணம்.
சுத்தமாய் எதிர்பார்க்காத ஒன்று. கையில் கிடைத்த வைரத்தை தன் அஜாக்கிரதையால் தொலைத்த உணர்வில் பொசுங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
எத்தனை முறை நேசத்தை சொல்ல வந்திருப்பாள்? ஒவ்வொரு முறையும் அவனுக்கு இவளிடம் சண்டை இழுத்து விளையாடவே சேராமல் இருந்திருக்க, தான் சொல்லி இருக்க வேண்டும் என மனம் முழுதும் வலி.
காதலித்த வரை அவள் உணர்வுகள் தவறில்லை தான். கைவிட்டு சென்ற ஒன்றாக நினைத்து ஏங்குவதும் இயற்கை தான்.
ஆனாலும் அந்த இயற்கைக்கு மாறாய் தான் நினைத்தது நடந்தே ஆக அவள் தனக்குள் சபதம் எடுப்பது தான் அவளை எங்கு கொண்டு நிறுத்துமோ?
ஹரிஷின் ஒவ்வொரு அசைவிற்கும் என அவனை ரசித்து நேசித்து அவனோடே இருந்து என அவளுக்கு முழுதும் அவன் தான் என்று நினைத்து இருக்க, வேறொரு பெண்ணை அவன் திருமணம் செய்வான் என அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை போலும்.
இவளின் சிந்தனையில் துளி கூட அவனிடம் இல்லை என்பதை அவள் அறியாது போனது தான் விதி.
அப்பாவை இழந்து தான் தனித்து தவித்து நின்ற பொழுதில் தன்னை தாங்க அன்னை இருந்தார். அப்படி கூட யாரும் இல்லாமல் இருக்கும் பூஜாவை தான் இருக்கும் பொழுதில் மட்டுமாவது அவன் மகிழ்ச்சியாய் வைத்துக் கொள்ள முடிவெடுத்து செய்த செயல்கள் அவளை இவ்வளவு தூரம் கொண்டு வரும் என அறியாமல் போனான்.
அவனை பொறுத்தவரை பூஜா தன்னோடு தன் வீட்டில் தன் குடும்பத்தில் ஒருத்தி. இவ்வளவு இடம் கொடுத்தவன் காதலி மனைவி என்ற இடத்தில் பூஜாவை என்ன திருமணம் நடக்கும் வரை யாரையுமே அந்த இடத்தில் நினைத்து பார்க்கவில்லை தானே?
மாலை கவிழும் நேரம் வீட்டின் முற்றத்தில் கார் நிற்கவுமே உறவுக்கார பெண்மணி ஆரத்தி தட்டோடு வர, அவர்களின் காரின் பின்னோடே நல்ல பிள்ளையாய் மனைவியோடு வந்து சேர்ந்திருந்தான் ஹரிஷ்.
"காசு குடுங்க மாமா. ஆரத்தி சுத்தி இருக்கேன்ல?" என்று கேட்டு வாங்க அந்த பெண் நிற்க,
"உசிலம்பட்டி! வந்த உடனே பாக்கெட்டை காலி பண்ண பாக்குதுங்க பாரு!" என்று சொல்லி பர்சினை எடுக்க, மேலே தெரிந்த ஐநூறு ரூபாய் தாளை எடுத்து அந்த தட்டில் வேகமாய் வைத்துவிட்டாள் வெண்மதி.
"ஏய் ஏய்!" என்றவன் வார்த்தைகள், "மாப்பிள்ளை! நீங்க இவ்வளவு நல்லவரா? இன்னும் ரெண்டு ஆரத்தி எடுக்க ஏற்பாடு பண்ணி இருப்போமே?" என்று வாசலில் நின்ற கிழவி சொல்ல,
"நாளைக்கு சாக போற இல்லைனா இன்னைக்கே போட்டு தள்ளி இருப்பேன்!" என்று முணுமுணுத்தவன்,
"ஏன் டி?" என்று மனைவியைப் பார்க்க,
"என் அப்பாவோட மருமகன் எப்படினு ஊருக்கு தெரியணும்ல?" என்று கண் சிமிட்டியவள்,
"உள்ள வாங்க!" என்று அழைக்க,
"போலீஸ்ன்ற பேருக்கு இல்லாத மரியாதை தான் இந்த காசுக்கு இல்ல?" என்றவன் பேச்சை கேட்காதவள் போல உள்ளே சென்றுவிட்டாள் அவன் கைகளை இழுத்து.
"உள்ள வா கௌரி! பூஜா நீயும் வா!" என்று மேகலா அழைக்க, பழைய சிந்தனைகளோடு வீட்டினை பார்த்தபடி நின்ற கௌரி ஒரு பெருமூச்சோடு உள்ளே செல்ல, உறவுகள் எல்லாம் கௌரியை தான் முதலில் நலம் விசாரித்தனர்.
கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடங்கள் ஓடி இருக்க, உறவுகள் சூழ்ந்து அவரை இறுக்க,
"இவ்வளவு நாளும் கோமால இருந்தாங்களா? அவ்வளவு அக்கறைனா ஊர்ல வந்து பார்த்து பேசி இருக்கனும். இத்தனை வருஷம் கழிச்சு பாசம் பொங்குதாமா?" என பார்த்து ஹரிஷ் பல்லைக் கடிக்க,
"ஆரம்பிச்சுட்டியா? உனக்கு சிட்டி பத்தி தான் தெரியும். இது கிராமம். இங்க இப்படி தான். இன்னும் உங்க ஊர் மாதிரி காதல் எல்லாம் இங்க சாதாரண விஷயமா மாறல." என்றாள் வெண்மதி.
"தெரியுமே! அதான் சிட்டினா வாய்க்கு வந்ததை பேசுறாங்களே! இவங்க இன்னும் அந்த காலத்துலயே இருப்பாங்களாம். அது தப்பில்ல. நாங்க பண்றது தப்பு. போடிங்..." என்றவன் திரும்பிக் கொள்ள, அவர்களிடம் பேசி முடித்து மகனை அறிந்து அவனருகில் வந்தார் கௌரி.
"ஹரி! உன் மாமனார் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வந்திருக்க. அதை மட்டும் தான் நீ கவனிக்கணும். தேவையில்லாம எதுவும் பேசி வைக்க கூடாது. இவங்களை எல்லாம் நான் பாத்துக்குறேன்!" கௌரி மகனிடம் சொல்ல,
"அதான் பார்த்தேனே நீங்க என்ன பாத்துக்குறீங்கனு. ஆனா நிஜமா எனக்கு டென்ஷன் ஆகுதும்மா!" என்றான் கடுப்பாய்.
"விடு டா. மதி உன்னால மூட்அவுட் ஆகிடாம பாத்துக்கோ நீ. அது போதும்!" என்றவர்,
"நீ போய் அவளை பாரு!" என்று சொல்ல,
"ம்ம்க்கும். அந்த பெருசுங்க கூட சேர்ந்து கும்மி அடிச்சுட்டு இருப்பா. நான் போய் நடுவுல உக்காரணுமா? போங்க ம்மா" என்று சொல்லிக் கொண்டு இருக்க,
"மாப்பிள்ளையை தனியா விட்டுட்டு இங்க என்ன அரட்டை உனக்கு? போய் அவரை கவனி!" என வெண்மதியை அதே நேரம் ஹரிஷிடம் அனுப்பி விட்டிருந்தார் மேகலா.
"இன்னும் கோபமா தான் இருக்காரா த்தை?" என்று வெண்மதி கௌரியிடம் கேட்க,
"ச்ச ச்ச! குளு குளுனு இருக்கேன். இங்க பாரு நிலா! இங்க அம்மாவை பாத்துக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு தான். அம்மாக்கு ஒண்ணுன்னா நான் உன்கிட்ட தான் கேட்பேன். எனக்கு இது உன் அப்பா அம்மா வீடு அவ்வளவு தான்." என்றவன்,
"ப்ச்! தலைவலிக்குது. உன் ரூம் எங்க?" என்றான்.
"ஹரி என்ன பழக்கம் இது? இப்ப ஏன் மதியை இவ்வளவு பேசுற?" என்று அன்னை கேட்ட பின் தான் தான் பேசியது தனக்கே உரைக்க, திரும்பி மனைவியைப் பார்த்தான்.
"ரைட்ல ஃபர்ஸ்ட் ரூம். வாங்க காட்டுறேன்!" என்று சொல்லி அவள் முன்னே சென்றாள்.
"வேண்டாம் ஹரி. எங்க யார்கிட்ட எப்படி நடந்துக்கணும்னு எனக்கு தெரியும். நான் வந்தது ஏன் அண்ணனுக்காக மட்டும் தான். இதை வச்சு நீ அப்நார்மலா மதிகிட்ட பிகேவ் பண்றது எனக்கு பிடிக்கல. அவ்வளவு தான் சொல்லுவேன்!" என்று சொல்லி சென்றுவிட்டார்.
அறை கதவை திறந்து உள்ளே சென்றவள் பின்பக்க கதவை திறந்துவிட்டு காற்று வர வழி செய்தவள்,
"ரெஸ்ட் எடு!" என்று சொல்லி வெளியேற பார்க்க,
"நில்லு நிலா!" என்றவன் அவள் கைகளையும் பிடித்திருந்தான்.
"கோபமா?" என கேட்க,
"ம்ம் நீ பேசும் போது கோபம் வந்துது தான். ஆனா இவ்வளவு நீ டென்ஷன் ஆகியும் நான் பார்த்ததில்லை" என்று சொல்ல, அவள் புரிதலில் சிறு புன்னகை கொடுத்தான்.
"அத்தையை நான் நல்லாவே பார்த்துக்குறேன்!" என்று சொல்லி மீண்டும் கிளம்ப போக, அவன் கையை தான் விடவில்லை.
கேள்வியாய் அவள் திரும்பவும், "உனக்கு புரியுமா தெரில. அம்மா ரொம்ப வைராக்கியம் ஆனவங்க. இந்த ஊர் பக்கமே வர கூடாதுன்னு இருந்தவங்க. சொந்த அண்ணன் பொண்ணை மருமகளா கொண்டு வந்து சொந்த ஊருக்கும் இப்ப வந்திருக்காங்கன்னா அது எனக்காகவும் உன் அப்பாவோட உறவு வேணும்னும் தான். அப்பா இருக்கும் போதும் இல்லாத போதும் யாரையும் தேடாதவங்க. இப்ப அவங்க அண்ணனை தேடறாங்க. என்னால புரிஞ்சிக்க முடியுது. ஆனா அம்மா கடந்து வந்த பாதை..." என்று நிறுத்தியவன்,
