காதல் தவிர்!
- அதியா
ஒரு காதலர் தினம்...
தன் முன்னே வீற்றிருந்த சிகப்பு ரோஜா கொத்துக்களைப் பார்த்து ஆச்சரியத்துடன் ரசித்தாள் மதிவதனி. தன் சுட்டும் சுடர் விழியை நாற்புறமும் திருப்பி, தன் அலுவலக அறையில் யார் இதனை வைத்திருக்கக் கூடும் என்று ஆராய்ச்சி செய்தாள்.
விடை அறிய முடியாத தன் வினாவினை நினைத்து பெருமூச்சுடன் தன் மதிய உணவினைத் திறந்தாள். டிபன் கேரியர் முழுவதும் நிரம்பி வழிந்த டைரி மில்க் சாக்லேட்டைக் கண்டதும் மனம் எல்லாம் இனித்தது அவளுக்கு.
தன்னை கலாட்டா செய்வதற்காக யாரும் இப்படி செய்கிறார்களா? என்று நோட்டமிட்டாள். அலுவலகத்தில் அனைவரும் தத்தம் வேலையை அமைதியாய் செய்து கொண்டிருக்க, குழப்ப மேகங்கள் அவள் வானில் தவழ ஆரம்பித்தது.
அந்த மிகப்பெரிய ஐடி நிறுவனத்தில், சாதாரண டேட்டா என்ட்ரி ஆப்பரேட்டராக பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தாள்.
பணியில் சேர்ந்த இந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் யாருடனும் அவளுக்கு நெருக்கமோ பழக்கமோ கிடையாது. அலுவலக வண்டியில் காலையில் வருவதும் மாலையில் போவதும் அவளது வழக்கம்.
வெகு நேரம் அவள் யோசனையில் இருந்ததால், ஸ்லீப் மோடில் இருந்த கம்ப்யூட்டர் திரை கருப்பாக இருந்தது. அந்தத் திரையில் தன் முகத்தினை உற்று நோக்கினாள்.
குறை சொல்ல முடியாத திருத்தமான தோற்றம். கவி பேசும் கண்கள், கூர் நாசி, செப்பு இதழ்கள், அழகில் ஒன்றும் குறை இல்லை. ஆனால்...
ம்ஹூம்... என்று தலையசைத்து விட்டு, கண்ணுக்குத் தெரியாத குறை கூட கண்ணாடியில் தெரிகிறதே! என்ற விரக்தி புன்னகை அவள் இதழ்களில் மலர்ந்தது. அதையும் மீறி எப்படி ஒருவனால் தன்னை விரும்ப முடியும்? எல்லாம் விளையாட்டு என்று நினைத்துக் கொண்டவள்,
சாக்லேட்டுகளை எல்லாம் அள்ளி குப்பைத் தொட்டியில் போடலாம் என்று எழும்போது, அவளது அலைபேசியில் வரிசையாக மெசேஜ் வருவதற்கான ஒலி எழும்பியதும், நின்று நிதானமாக தன் அலைபேசியை நோக்கினாள்.
விதவிதமான இதய சின்னங்கள் அன்பை கொட்டிக் கொண்டிருந்தன அந்த அலைபேசியில். அலைபேசி எண் தெரியாததாக இருந்ததும் யோசனையாக நெற்றியைச் சுருக்கினாள்.
ஒரு பெண் தன்னை பெண் என்று உணராத வரை அவளது உணர்வுகள் பூட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கும். அந்த பூட்டைத் திறக்கும் சாவி கைவசமாகும் போது பூட்டுக்கள் எல்லாம் பூவாய் மலர்ந்து சிரிக்கும்.
புரியாத உணர்வில் ஆட்பட்டிருந்த மதிவதனியும் தன்னுடைய எதார்த்தத்தை உணர்ந்து வறண்ட சிரிப்புடன் அனைத்தையும் ஒதுக்கி விட்டு மதிய உணவிற்காக கேண்டீனுக்கு சென்றாள்.
கையை உயர்த்திக்கொண்டே அவள் உள்ளே நுழைந்ததும் அவளுக்கான உணவினை. மேசையில் வருவித்து தந்தனர்.
தனக்கென இருக்கும் அந்த சின்னஞ்சிறு நிமிடங்களையும் ரசித்து, உணவை ருசித்தாள். கடைசி வாய் உணவை கண்மூடி ருசித்து விழுங்கி விட்டு கண்ணைத் திறந்ததும் அவள் முன்னே அமர்ந்திருந்தான் அவன்.
ஆகாய வண்ண முழு நீள சட்டையில், கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்த அவனை புருவங்கள் சுருக்கி யோசனையுடன் பார்த்தாள்.
அவளின் துடிக்கும் மெல்லிதழ்களை பார்த்துக் கொண்டே, எழுந்து நின்றான் அவன். கீழே குனிந்து எதையோ எடுத்துவிட்டு, அவளின் முன் நீண்ட அவனின் வலியக்கரம் தன்னை அடிக்க போவதாக நினைத்து கண்களை இறுக்க மூடிக்கொண்டாள்.
சட சடவென தன் மேல் விழுந்த மென்மையான, குளுமையான உணர்வில் கண்களை மெல்ல திறந்தவள், பூக்குவியலுக்குள் நின்றிருந்தாள்.
விழிகள் விரித்து, அவள் முகம் காட்டிய வர்ணஜாலத்தில் வியப்பே மிகுந்திருந்தது. எதிரில் நின்றிருந்தவனின் கண்களிலோ காதல் கரை புரண்டோடியது.
அவள் தன்னைப் பற்றி சொல்வதற்கு கைகளை உயர்த்திய போது, "ம்ஹூம்... நான் துருவன். சிஸ்டம் அனாலிசிஸ் அண்ட் டிசைன் இன்ஜினியர். நீ வேலைக்கு சேர்ந்த நாள் முதல் இன்று வரை உன் பழக்கவழக்கங்கள் எனக்கு அத்துபடி. ஆரவாரம் இல்லாமல் என் அடி மனதில் என்றோ நீ குடியேறி விட்டாய்.
இயந்திரத்துடன் போராடிய நான் இந்தக் காதலர் தினத்தில் உன் இதயத்துடன் போராடி காத்திருக்கிறேன். நிச்சயம் வெற்றி எனக்குத்தானே வதனா?" என்றான் தேக்கி வைத்த காதலை மடைதிறந்த வெள்ளம் போல் கொட்டி.
'தன்னைப் பற்றி முழுவதாகத் தெரியுமா?' என்ற கேள்வியை தன்விரல் நுனியில் தேக்கி தன்னை நோக்கி சுட்டிக் காட்டினாள்.
துருவ் இமைகள் மூடித் திறந்து, 'ஆம்' என்பதைப் போல் தலையசைத்தான்.
பாவையவளின் கண்கள் கலங்க, அவளின் சுட்டு விரலை பற்றிக்கொண்டு தன்நுனி மூக்கில் உரசி, "என்னை ஆள என் தேவதைக்கு சம்மதமா? " என்றான் புன்னகையுடன்.
நடப்பதை நம்ப முடியாமல் சட்டென்று திரும்பிக் கொண்டாள். அவள் முன்னே தன் அலைபேசியை பின்னிருந்து நீட்டி, அதிலிருந்த அவளது புகைப்படங்களை ஒன்றன்பின் ஒளிரச் செய்தான்.
பட்டாம்பூச்சியை பிடிக்க துரத்தும், மழையில் நனையும், குருவியோடு கத்தும், புறாவைப் போல் கைகளை அசைக்கும், இயற்கையோடு இயற்கையாய் இருக்கும் மதிவதனி அந்த அலைபேசியை முழுவதுமாக ஆக்கிரமித்து இருந்தாள்.
அவள் நகர முற்படும்போது அவள் காதில் ஹெட்போனை பொருத்தி, இசையை இசைக்க வைத்தான்.
"மெல்லினமே... மெல்லினமே...
நெஞ்சில் மெல்லிய காதல் பூக்கும்!
என் காதல் ஒன்றே மிக உயா்ந்ததடி,
அதை வானம் அண்ணாந்து பாா்க்கும்!
நான் தூரத் தொியும் வானம்!
நீ துப்பட்டாவில் இழுத்தாய்!
என் இருவத்தைந்து வயதை
ஒரு நொடிக்குள் எப்படி அடைத்தாய்?"
பாடல் முடியும்போது அவன் காதல் தந்த அழுத்தத்தில், காதலிக்கப்படும் சுகத்தில் கண்களில் நீர் வழிந்தது மதிவதனிக்கு.
" நீ மறுத்தால், நிச்சயம் உன்னை நான் கட்டாயப்படுத்தப் போவதில்லை. என் காலண்டரில் காதலர் தினத்தை, என் காதல் மரித்த தினமாக எழுதிக் கொள்வேன்" என்றான் துருவ்
மதிவதனி அசையாமல் நிற்கவும், "உன் காதலுக்கு நான் தகுதி இல்லையா?" என்றான் ஏக்கமாக.
அடுத்த நொடி தரையில் மடங்கி, கைகளால் வாயினை பொத்தி கதறி அழுதாள்.
அவளிடம் இருந்து இப்படி ஒரு எதிர்வினையை எதிர்பார்க்காதவன் அவள் முன் மண்டியிட்டு அமர, குனிந்த தலையை நிமிர்த்தி இரு கரங்களாலும் அவனை வணங்கினாள்.
மதிவதனி இதுவரை தன் வாழ்நாளில் செய்யாத அந்த செயலைச் செய்தாள். அவனைப் பார்த்து, ' தான் அவனுக்கு பொருத்தம் இல்லை ' என்று கைகள் அசைத்து புரியாத மொழியில் ஒழுங்கற்ற உதட்டசைவால் சப்தம் எழுப்பினாள்.
அவளின் உணர்வுகளை உணர்ந்த துருவும் அந்த மௌனக்கிளியை தன் நெஞ்சுக்குள் புதைத்துக் கொண்டான். அவள் காதில் மெதுவாக, "ஐ லவ் யூ" என்றான்.
பிடிவாதமாக அவனிடமிருந்து விலகத் துடித்தவளை மீண்டும் தன் பிடிக்குள் நிறுத்தி, "காதலர் தினத்தில் கல்யாணம் செய்து கொண்டால், காதல் ஆயுள் வரை நீடிக்குமாம். இப்போதே கல்யாணம் செய்து கொள்ளலாமா?" என்றான் காதில் கிசுகிசுப்பாக.
அதிர்ந்து போனவள் வேகமாக தலையசைத்தாள். அவளை கைபிடித்து மெதுவாக எழும்பி நிற்கச் செய்தவன், மேசை மீது பல ஆவணங்களை பரப்பி வைத்தான். அவனின் அனைத்து அடையாள அட்டைகளும், தற்பொழுது திருமணத்திற்காக பதிந்த ரசீதும் அதில் அடங்கி இருந்தது .
'தனக்கு பேச வராது. இது சரி வராது ' என்பதைப் போல் சைகை செய்தவளிடம், "என்னை பிடிச்சிருக்கா?" என்றான் துருவ்.
யாருமற்ற, பேச்சற்ற அந்தக் கிள்ளைக்கு அவன் காதல் காணக் கிடைக்காத பொக்கிஷமாய் இருந்தது. குழப்பத்தில் அனைத்து திசைகளிலும் தலையசைத்தாள்.
" மை பேபி... " என்றவன் அவளை அழைத்துச் சென்ற இடம் பதிவாளர் அலுவலகம் தான்.
' நான் சம்மதிப்பேன் என்று எப்படி இவ்வளவு உறுதி?' என்றவளின் விழிகள் சுமந்த கேள்விக்கு, " என் காதல் மீது எனக்கு அதீத நம்பிக்கை!" என்றான் கண்ணடித்து.
துருவனின் நண்பர்கள், அம்மா, அப்பா, அக்கா, மாமா மற்றும் அவர்களின் குழந்தை என அனைவரும் ஆஜராகி நிற்க, அவர்களின் திருமணம் இனிதே நடைபெற்றது அந்த காதலர் தினத்தில்.
துருவன் தந்த ரோஜா வண்ணப் பட்டில் தேவதையாய் மிளிர்ந்தாள் மதிவதனி. ஒரே நாளில் காதல் அவளை உலகின் ஒட்டுமொத்த சந்தோஷத்தையும் அடைந்தவளாக மாற்றியது.
துருவன் வீட்டில் மருமகளாக அடியெடுத்து வைத்ததும், அத்தனை உறவுகளும் அவளை அன்பாய் பார்த்துக் கொண்டது அவளின் குறையை துளியும் கணக்கில் கொள்ளாமல்.
அவளுக்கும் சேர்த்து துருவன் ஆயிரம் கதை பேசினான். மந்திரக்கோல் ஒன்று தட்டி தன் வாழ்க்கை மாறியதை போல் முதலில் திகைத்தவள், பின் அந்த பாசக் கூட்டிற்குள் ஐக்கியமானாள்.
அவளுக்கு நம்பிக்கை தருவதற்காகவே திருமணத்தை முடித்தவன், மனதளவில் அவள் தன்னை முழுதாய் நெருங்கும் வரை, கட்டிலில் அவளை தள்ளி வைத்தான்.
சென்னையில் இருக்கும் அவர்களது ஐடி நிறுவனத்திற்கு இருவரும் ஒரே நேரத்தில் கிளம்பி ஒரே நேரத்தில் வீட்டிற்கு திரும்பினர் காதலும் சீண்டலுமாக.
அவளுக்காகவே சைன் பாஷையை நன்றாக கற்றுத் தேர்ந்த துருவ், அவளின் சைகைகளை எளிதாக புரிந்து கொண்டான்.
கணிப்பொறியில் வெறும் டேட்டா என்ட்ரி ஆபரேட்டராக இருப்பவளை மென்பொருள் வகுப்பில் சேர்த்து விட்டான். திறமை வாய்ந்தவள் வாய்ப்பு கிடைத்ததும் அதனை அருமையாக பயன்படுத்திக் கொண்டாள்.
இரவு இருவரும் உறங்குவதற்கு முன், துருவ் தன் விரல்களால் இதய அமைப்பை செய்து காட்ட, கட்டிலின் மறுபக்கத்தில் இருக்கும் மதிவதனி தன் விரல்களாலும் இதய அமைப்பை செய்து காட்டுவாள்.
நாட்கள் செல்லச் செல்ல விரல் இதயங்களுக்கு இடையே இருந்த தூரம் குறைந்து கொண்டே வந்தது.
இருவரும் வீடு திரும்பும் போது மழை வெளுத்து வாங்கியது. துருவின் அக்கா வீட்டிற்கு சென்ற அவனது பெற்றோர்கள், இன்று இரவு வர முடியாது என்று அவனுக்கு அலைபேசியில் தகவல் அனுப்பினர்.
கதவைத் திறந்ததும், கரண்ட் இல்லாமல் இருளில் மூழ்கிய வீடே அவர்களை வரவேற்றது. அலைபேசியில் உள்ள டார்ச்சை ஆன் செய்து வெளிச்சத்தை பரப்பிக் கொண்டே இருவரும் உள்ளே நுழைந்தனர்.
யாரும் இல்லாமல் இருளில் மூழ்கி, குளிரும் இரவு துருவுக்கு உஷ்ணத்தை அதிகரித்தது.
கசியும் மெல்லிய ஒளியில் நனைந்த உடையுடன் இதய வடிவத்தை அவன் காட்ட, எப்பொழுதும் போல் விளையாட்டாய் பதிலுக்கு அவளும் இதயக்கூட்டை செய்து காட்ட, மதிவதனியின் இதய வடிவ விரல்களுக்கிடையே இருந்த இடைவெளியை துருவின் இதழ்கள் நிறைவு செய்தது.
விரல்களில் பட்டுத்தெரித்த அக்கினி முத்தம், பாவையவளை பற்றிக் கொண்டது. கைகளை பின்னே இழுத்துக்கொண்டு தலைகுனிந்தவளின் உச்சந்தலையில் மீண்டும் ஒரு மோக முத்தம்.
பதறிக் கொண்டே சுவற்றில் மோதி நின்றவளின் நெற்றியில் சத்தமாய் ஒரு முத்தம்.
நாணத்துடன் அவனுக்கு முதுகு காட்டி சுவற்றில் மோதிக்கொண்டாள். அவளை தன் புறம் திருப்பி, "சம்மதமா?" என்றான்.
சம்மதத்துடன் இமை தாழ்த்திய அவளின் இமைகள் சுமந்து கொண்டது அவன் இதழ்களின் சுமையை சுகமாய்.
வாழ்க்கை இத்தனை ஆனந்தமா? காதல் இத்தனை சுகமா? என்ற கேள்விகளோடு அவன் உயிரில் அவளும், அவள் உயிரில் அவனும் குடியேறினர்.
அந்த வருட முடிவில் அவர்களது அலுவலகத்தில், தொழில்நுட்பத் துறையில் பணிபுரிவோரின் மன அழுத்தத்தை குறைக்கும் வகையில் சுற்றுலா ஒன்று ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.
கேரளாவின் இடுக்கி மாவட்டத்தில் இருக்கும் தேக்கடியை அனைவரும் தேர்வு செய்தனர். மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் வனப்பில் அனைவரும் மெய்மறந்து திளைத்தனர். யானை சவாரி, படகு சவாரி, ஜீப் சவாரி என கொண்டாட்டங்கள் தொடர்ந்தன.
தேக்கடியில் உள்ள பெரியார் புலிப்பாதையில் மலையேற்றம் செய்வதற்கு தங்கள் பெயர்களை பதிவு செய்தனர்.
இரண்டு இரவு, மூன்று பகல்கள் ஆகும் அந்த மலையேற்றத்தில் பங்கு கொள்ள சற்றே நடுங்கிய மதிவதனியை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டு, 'நான் இருக்கிறேன்' என்று பாதுகாப்பு தந்தான் துருவ்.
கணவனின் கரம் தந்த கதகதப்போடு, தன் காதல் தந்த பாதுகாப்பில் புன்னகையுடன் அவனோடு இணைந்தாள் மலையேற்றத்தில்.
கடைசி நாள், எதிர்பாராமல் வந்த யானைக் கூட்டத்தை சமாளிக்க முடியாமல் திசைக்கு ஒருவராக சிதறினர். எங்கும் புழுதி பறந்து, அனைவரின் கண்ணையும் மறைக்கவே காட்சிகள் தெளிவில்லாமல் போனது.
சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு புழுதிப் புயல் அடங்கிய பின், அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்தனர் மதிவதனியைத் தவிர.
" மதிவதனீ..... " என்று காடு அதிர கத்தினான் துருவ். தன் மனைவியால் பதில் பேச இயலாது என்பதை மறந்து போனான் அந்தக் காதல் கிறுக்கன்.
கண்ணீரோடு காடு முழுவதும் கத்தி தேடவே, அவள் சென்ற தடயம் ஒன்றும் இல்லாமல் போனது. பல நெடிய பள்ளத்தாக்குகள் மற்றும் புலிகளின் நடமாட்டம் இருந்ததால் தேடுதல் மிகவும் சிக்கலாக இருந்தது.
தொடர்ந்து பல பகல்கள், பல இரவுகள் தேடியும் அவர்களின் தேடலில் எந்த ஒரு முன்னேற்றமும் இல்லை. "நிச்சயம் ஏதோ ஒரு காட்டு விலங்குக்கு பலியாகி இருக்க வேண்டும்" என்ற வனத்துறையினர், "இனி அவள் மீண்டு வருவதற்கு வாய்ப்பே இல்லை" என்று கூறி அவள் கோப்பை மூடினர்.
தன்னறையில் தன் படுக்கையில், தினமும் இரவில் விரல்களால் இதயக்கூடு கட்டி பறந்து போன தன் பறவைக்காய் காத்திருந்தான் துருவ். பணிக்கும் செல்லாமல், சுற்றம் மறந்து, எங்கேயோ வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டு, அவளின் மௌன பாஷையை தனதாக்கிக் கொண்டான்.
துருவின் நடவடிக்கையால் அதீதமான மன அழுத்தத்திற்கு ஆளான அவனின் தாயார் பவானி, மயங்கி கீழே விழுந்துவிட, பதறி அடித்துக் கொண்டு மருத்துவமனையில் அவசர சிகிச்சையில் சேர்த்தனர்.
உணர்வற்ற முகத்துடன் அவர் முன்னே துருவ் நிற்க, பெற்ற வயிறு பற்றி எரிந்தது பவானிக்கு.
" துருவா! கண்ணா! இந்த அம்மாவிற்காக நீ ஒரு காரியம் செய்வாயா? " என்றார் தன் உள்ளங்கையை அவன் புறம் நீட்டி.
அவர் கேட்பதை அவர் சொல்லும் முன்னே அறிந்தவனின் தலை மறுப்பாக கண்ணீருடன் அசைந்தது.
" இந்த அம்மாவிற்காக நீ மீண்டும் ஒரு திருமணம் செய்தே ஆக வேண்டும். என் பிள்ளையின் வாழ்வு என் கண் முன்னே அழிவதை விட, நான் அழிவதே மேல் " என்று கூறி தன் சுவாசத்திற்காக வைத்திருந்த ஆக்சிஜன் மாஸ்கை தூக்கி எறிந்தார்.
மூச்சுக்காக திக்கித் திணறி அவர் உயிர்வதைபடுவதை பார்த்த மொத்த குடும்பமும் ஸ்தம்பித்து, ஆக்சிஜன் மாஸ்கை அவருக்கு அணிய வர, அவர்களின் அனைத்து முயற்சிகளையும் தடுத்தார் பவானி.
குடும்பத்தினர் அனைவரின் குற்றம் சாட்டும் பார்வையும் துருவ் மேல் விழ, உயிர் இருந்தும் மரித்தது போல், கைகள் நடுங்க ஆக்சிஜன் மாஸ்கை அவர் தாயின் நாசியில் பொருத்தினான், தந்தையின் கைகளில் சிறைப்பட்டிருந்த தன் பாதத்தை விடுவித்தபடி.
- அதியா
ஒரு காதலர் தினம்...
தன் முன்னே வீற்றிருந்த சிகப்பு ரோஜா கொத்துக்களைப் பார்த்து ஆச்சரியத்துடன் ரசித்தாள் மதிவதனி. தன் சுட்டும் சுடர் விழியை நாற்புறமும் திருப்பி, தன் அலுவலக அறையில் யார் இதனை வைத்திருக்கக் கூடும் என்று ஆராய்ச்சி செய்தாள்.
விடை அறிய முடியாத தன் வினாவினை நினைத்து பெருமூச்சுடன் தன் மதிய உணவினைத் திறந்தாள். டிபன் கேரியர் முழுவதும் நிரம்பி வழிந்த டைரி மில்க் சாக்லேட்டைக் கண்டதும் மனம் எல்லாம் இனித்தது அவளுக்கு.
தன்னை கலாட்டா செய்வதற்காக யாரும் இப்படி செய்கிறார்களா? என்று நோட்டமிட்டாள். அலுவலகத்தில் அனைவரும் தத்தம் வேலையை அமைதியாய் செய்து கொண்டிருக்க, குழப்ப மேகங்கள் அவள் வானில் தவழ ஆரம்பித்தது.
அந்த மிகப்பெரிய ஐடி நிறுவனத்தில், சாதாரண டேட்டா என்ட்ரி ஆப்பரேட்டராக பணிபுரிந்து கொண்டிருந்தாள்.
பணியில் சேர்ந்த இந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் யாருடனும் அவளுக்கு நெருக்கமோ பழக்கமோ கிடையாது. அலுவலக வண்டியில் காலையில் வருவதும் மாலையில் போவதும் அவளது வழக்கம்.
வெகு நேரம் அவள் யோசனையில் இருந்ததால், ஸ்லீப் மோடில் இருந்த கம்ப்யூட்டர் திரை கருப்பாக இருந்தது. அந்தத் திரையில் தன் முகத்தினை உற்று நோக்கினாள்.
குறை சொல்ல முடியாத திருத்தமான தோற்றம். கவி பேசும் கண்கள், கூர் நாசி, செப்பு இதழ்கள், அழகில் ஒன்றும் குறை இல்லை. ஆனால்...
ம்ஹூம்... என்று தலையசைத்து விட்டு, கண்ணுக்குத் தெரியாத குறை கூட கண்ணாடியில் தெரிகிறதே! என்ற விரக்தி புன்னகை அவள் இதழ்களில் மலர்ந்தது. அதையும் மீறி எப்படி ஒருவனால் தன்னை விரும்ப முடியும்? எல்லாம் விளையாட்டு என்று நினைத்துக் கொண்டவள்,
சாக்லேட்டுகளை எல்லாம் அள்ளி குப்பைத் தொட்டியில் போடலாம் என்று எழும்போது, அவளது அலைபேசியில் வரிசையாக மெசேஜ் வருவதற்கான ஒலி எழும்பியதும், நின்று நிதானமாக தன் அலைபேசியை நோக்கினாள்.
விதவிதமான இதய சின்னங்கள் அன்பை கொட்டிக் கொண்டிருந்தன அந்த அலைபேசியில். அலைபேசி எண் தெரியாததாக இருந்ததும் யோசனையாக நெற்றியைச் சுருக்கினாள்.
ஒரு பெண் தன்னை பெண் என்று உணராத வரை அவளது உணர்வுகள் பூட்டி வைக்கப்பட்டிருக்கும். அந்த பூட்டைத் திறக்கும் சாவி கைவசமாகும் போது பூட்டுக்கள் எல்லாம் பூவாய் மலர்ந்து சிரிக்கும்.
புரியாத உணர்வில் ஆட்பட்டிருந்த மதிவதனியும் தன்னுடைய எதார்த்தத்தை உணர்ந்து வறண்ட சிரிப்புடன் அனைத்தையும் ஒதுக்கி விட்டு மதிய உணவிற்காக கேண்டீனுக்கு சென்றாள்.
கையை உயர்த்திக்கொண்டே அவள் உள்ளே நுழைந்ததும் அவளுக்கான உணவினை. மேசையில் வருவித்து தந்தனர்.
தனக்கென இருக்கும் அந்த சின்னஞ்சிறு நிமிடங்களையும் ரசித்து, உணவை ருசித்தாள். கடைசி வாய் உணவை கண்மூடி ருசித்து விழுங்கி விட்டு கண்ணைத் திறந்ததும் அவள் முன்னே அமர்ந்திருந்தான் அவன்.
ஆகாய வண்ண முழு நீள சட்டையில், கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்த அவனை புருவங்கள் சுருக்கி யோசனையுடன் பார்த்தாள்.
அவளின் துடிக்கும் மெல்லிதழ்களை பார்த்துக் கொண்டே, எழுந்து நின்றான் அவன். கீழே குனிந்து எதையோ எடுத்துவிட்டு, அவளின் முன் நீண்ட அவனின் வலியக்கரம் தன்னை அடிக்க போவதாக நினைத்து கண்களை இறுக்க மூடிக்கொண்டாள்.
சட சடவென தன் மேல் விழுந்த மென்மையான, குளுமையான உணர்வில் கண்களை மெல்ல திறந்தவள், பூக்குவியலுக்குள் நின்றிருந்தாள்.
விழிகள் விரித்து, அவள் முகம் காட்டிய வர்ணஜாலத்தில் வியப்பே மிகுந்திருந்தது. எதிரில் நின்றிருந்தவனின் கண்களிலோ காதல் கரை புரண்டோடியது.
அவள் தன்னைப் பற்றி சொல்வதற்கு கைகளை உயர்த்திய போது, "ம்ஹூம்... நான் துருவன். சிஸ்டம் அனாலிசிஸ் அண்ட் டிசைன் இன்ஜினியர். நீ வேலைக்கு சேர்ந்த நாள் முதல் இன்று வரை உன் பழக்கவழக்கங்கள் எனக்கு அத்துபடி. ஆரவாரம் இல்லாமல் என் அடி மனதில் என்றோ நீ குடியேறி விட்டாய்.
இயந்திரத்துடன் போராடிய நான் இந்தக் காதலர் தினத்தில் உன் இதயத்துடன் போராடி காத்திருக்கிறேன். நிச்சயம் வெற்றி எனக்குத்தானே வதனா?" என்றான் தேக்கி வைத்த காதலை மடைதிறந்த வெள்ளம் போல் கொட்டி.
'தன்னைப் பற்றி முழுவதாகத் தெரியுமா?' என்ற கேள்வியை தன்விரல் நுனியில் தேக்கி தன்னை நோக்கி சுட்டிக் காட்டினாள்.
துருவ் இமைகள் மூடித் திறந்து, 'ஆம்' என்பதைப் போல் தலையசைத்தான்.
பாவையவளின் கண்கள் கலங்க, அவளின் சுட்டு விரலை பற்றிக்கொண்டு தன்நுனி மூக்கில் உரசி, "என்னை ஆள என் தேவதைக்கு சம்மதமா? " என்றான் புன்னகையுடன்.
நடப்பதை நம்ப முடியாமல் சட்டென்று திரும்பிக் கொண்டாள். அவள் முன்னே தன் அலைபேசியை பின்னிருந்து நீட்டி, அதிலிருந்த அவளது புகைப்படங்களை ஒன்றன்பின் ஒளிரச் செய்தான்.
பட்டாம்பூச்சியை பிடிக்க துரத்தும், மழையில் நனையும், குருவியோடு கத்தும், புறாவைப் போல் கைகளை அசைக்கும், இயற்கையோடு இயற்கையாய் இருக்கும் மதிவதனி அந்த அலைபேசியை முழுவதுமாக ஆக்கிரமித்து இருந்தாள்.
அவள் நகர முற்படும்போது அவள் காதில் ஹெட்போனை பொருத்தி, இசையை இசைக்க வைத்தான்.
"மெல்லினமே... மெல்லினமே...
நெஞ்சில் மெல்லிய காதல் பூக்கும்!
என் காதல் ஒன்றே மிக உயா்ந்ததடி,
அதை வானம் அண்ணாந்து பாா்க்கும்!
நான் தூரத் தொியும் வானம்!
நீ துப்பட்டாவில் இழுத்தாய்!
என் இருவத்தைந்து வயதை
ஒரு நொடிக்குள் எப்படி அடைத்தாய்?"
பாடல் முடியும்போது அவன் காதல் தந்த அழுத்தத்தில், காதலிக்கப்படும் சுகத்தில் கண்களில் நீர் வழிந்தது மதிவதனிக்கு.
" நீ மறுத்தால், நிச்சயம் உன்னை நான் கட்டாயப்படுத்தப் போவதில்லை. என் காலண்டரில் காதலர் தினத்தை, என் காதல் மரித்த தினமாக எழுதிக் கொள்வேன்" என்றான் துருவ்
மதிவதனி அசையாமல் நிற்கவும், "உன் காதலுக்கு நான் தகுதி இல்லையா?" என்றான் ஏக்கமாக.
அடுத்த நொடி தரையில் மடங்கி, கைகளால் வாயினை பொத்தி கதறி அழுதாள்.
அவளிடம் இருந்து இப்படி ஒரு எதிர்வினையை எதிர்பார்க்காதவன் அவள் முன் மண்டியிட்டு அமர, குனிந்த தலையை நிமிர்த்தி இரு கரங்களாலும் அவனை வணங்கினாள்.
மதிவதனி இதுவரை தன் வாழ்நாளில் செய்யாத அந்த செயலைச் செய்தாள். அவனைப் பார்த்து, ' தான் அவனுக்கு பொருத்தம் இல்லை ' என்று கைகள் அசைத்து புரியாத மொழியில் ஒழுங்கற்ற உதட்டசைவால் சப்தம் எழுப்பினாள்.
அவளின் உணர்வுகளை உணர்ந்த துருவும் அந்த மௌனக்கிளியை தன் நெஞ்சுக்குள் புதைத்துக் கொண்டான். அவள் காதில் மெதுவாக, "ஐ லவ் யூ" என்றான்.
பிடிவாதமாக அவனிடமிருந்து விலகத் துடித்தவளை மீண்டும் தன் பிடிக்குள் நிறுத்தி, "காதலர் தினத்தில் கல்யாணம் செய்து கொண்டால், காதல் ஆயுள் வரை நீடிக்குமாம். இப்போதே கல்யாணம் செய்து கொள்ளலாமா?" என்றான் காதில் கிசுகிசுப்பாக.
அதிர்ந்து போனவள் வேகமாக தலையசைத்தாள். அவளை கைபிடித்து மெதுவாக எழும்பி நிற்கச் செய்தவன், மேசை மீது பல ஆவணங்களை பரப்பி வைத்தான். அவனின் அனைத்து அடையாள அட்டைகளும், தற்பொழுது திருமணத்திற்காக பதிந்த ரசீதும் அதில் அடங்கி இருந்தது .
'தனக்கு பேச வராது. இது சரி வராது ' என்பதைப் போல் சைகை செய்தவளிடம், "என்னை பிடிச்சிருக்கா?" என்றான் துருவ்.
யாருமற்ற, பேச்சற்ற அந்தக் கிள்ளைக்கு அவன் காதல் காணக் கிடைக்காத பொக்கிஷமாய் இருந்தது. குழப்பத்தில் அனைத்து திசைகளிலும் தலையசைத்தாள்.
" மை பேபி... " என்றவன் அவளை அழைத்துச் சென்ற இடம் பதிவாளர் அலுவலகம் தான்.
' நான் சம்மதிப்பேன் என்று எப்படி இவ்வளவு உறுதி?' என்றவளின் விழிகள் சுமந்த கேள்விக்கு, " என் காதல் மீது எனக்கு அதீத நம்பிக்கை!" என்றான் கண்ணடித்து.
துருவனின் நண்பர்கள், அம்மா, அப்பா, அக்கா, மாமா மற்றும் அவர்களின் குழந்தை என அனைவரும் ஆஜராகி நிற்க, அவர்களின் திருமணம் இனிதே நடைபெற்றது அந்த காதலர் தினத்தில்.
துருவன் தந்த ரோஜா வண்ணப் பட்டில் தேவதையாய் மிளிர்ந்தாள் மதிவதனி. ஒரே நாளில் காதல் அவளை உலகின் ஒட்டுமொத்த சந்தோஷத்தையும் அடைந்தவளாக மாற்றியது.
துருவன் வீட்டில் மருமகளாக அடியெடுத்து வைத்ததும், அத்தனை உறவுகளும் அவளை அன்பாய் பார்த்துக் கொண்டது அவளின் குறையை துளியும் கணக்கில் கொள்ளாமல்.
அவளுக்கும் சேர்த்து துருவன் ஆயிரம் கதை பேசினான். மந்திரக்கோல் ஒன்று தட்டி தன் வாழ்க்கை மாறியதை போல் முதலில் திகைத்தவள், பின் அந்த பாசக் கூட்டிற்குள் ஐக்கியமானாள்.
அவளுக்கு நம்பிக்கை தருவதற்காகவே திருமணத்தை முடித்தவன், மனதளவில் அவள் தன்னை முழுதாய் நெருங்கும் வரை, கட்டிலில் அவளை தள்ளி வைத்தான்.
சென்னையில் இருக்கும் அவர்களது ஐடி நிறுவனத்திற்கு இருவரும் ஒரே நேரத்தில் கிளம்பி ஒரே நேரத்தில் வீட்டிற்கு திரும்பினர் காதலும் சீண்டலுமாக.
அவளுக்காகவே சைன் பாஷையை நன்றாக கற்றுத் தேர்ந்த துருவ், அவளின் சைகைகளை எளிதாக புரிந்து கொண்டான்.
கணிப்பொறியில் வெறும் டேட்டா என்ட்ரி ஆபரேட்டராக இருப்பவளை மென்பொருள் வகுப்பில் சேர்த்து விட்டான். திறமை வாய்ந்தவள் வாய்ப்பு கிடைத்ததும் அதனை அருமையாக பயன்படுத்திக் கொண்டாள்.
இரவு இருவரும் உறங்குவதற்கு முன், துருவ் தன் விரல்களால் இதய அமைப்பை செய்து காட்ட, கட்டிலின் மறுபக்கத்தில் இருக்கும் மதிவதனி தன் விரல்களாலும் இதய அமைப்பை செய்து காட்டுவாள்.
நாட்கள் செல்லச் செல்ல விரல் இதயங்களுக்கு இடையே இருந்த தூரம் குறைந்து கொண்டே வந்தது.
இருவரும் வீடு திரும்பும் போது மழை வெளுத்து வாங்கியது. துருவின் அக்கா வீட்டிற்கு சென்ற அவனது பெற்றோர்கள், இன்று இரவு வர முடியாது என்று அவனுக்கு அலைபேசியில் தகவல் அனுப்பினர்.
கதவைத் திறந்ததும், கரண்ட் இல்லாமல் இருளில் மூழ்கிய வீடே அவர்களை வரவேற்றது. அலைபேசியில் உள்ள டார்ச்சை ஆன் செய்து வெளிச்சத்தை பரப்பிக் கொண்டே இருவரும் உள்ளே நுழைந்தனர்.
யாரும் இல்லாமல் இருளில் மூழ்கி, குளிரும் இரவு துருவுக்கு உஷ்ணத்தை அதிகரித்தது.
கசியும் மெல்லிய ஒளியில் நனைந்த உடையுடன் இதய வடிவத்தை அவன் காட்ட, எப்பொழுதும் போல் விளையாட்டாய் பதிலுக்கு அவளும் இதயக்கூட்டை செய்து காட்ட, மதிவதனியின் இதய வடிவ விரல்களுக்கிடையே இருந்த இடைவெளியை துருவின் இதழ்கள் நிறைவு செய்தது.
விரல்களில் பட்டுத்தெரித்த அக்கினி முத்தம், பாவையவளை பற்றிக் கொண்டது. கைகளை பின்னே இழுத்துக்கொண்டு தலைகுனிந்தவளின் உச்சந்தலையில் மீண்டும் ஒரு மோக முத்தம்.
பதறிக் கொண்டே சுவற்றில் மோதி நின்றவளின் நெற்றியில் சத்தமாய் ஒரு முத்தம்.
நாணத்துடன் அவனுக்கு முதுகு காட்டி சுவற்றில் மோதிக்கொண்டாள். அவளை தன் புறம் திருப்பி, "சம்மதமா?" என்றான்.
சம்மதத்துடன் இமை தாழ்த்திய அவளின் இமைகள் சுமந்து கொண்டது அவன் இதழ்களின் சுமையை சுகமாய்.
வாழ்க்கை இத்தனை ஆனந்தமா? காதல் இத்தனை சுகமா? என்ற கேள்விகளோடு அவன் உயிரில் அவளும், அவள் உயிரில் அவனும் குடியேறினர்.
அந்த வருட முடிவில் அவர்களது அலுவலகத்தில், தொழில்நுட்பத் துறையில் பணிபுரிவோரின் மன அழுத்தத்தை குறைக்கும் வகையில் சுற்றுலா ஒன்று ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது.
கேரளாவின் இடுக்கி மாவட்டத்தில் இருக்கும் தேக்கடியை அனைவரும் தேர்வு செய்தனர். மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் வனப்பில் அனைவரும் மெய்மறந்து திளைத்தனர். யானை சவாரி, படகு சவாரி, ஜீப் சவாரி என கொண்டாட்டங்கள் தொடர்ந்தன.
தேக்கடியில் உள்ள பெரியார் புலிப்பாதையில் மலையேற்றம் செய்வதற்கு தங்கள் பெயர்களை பதிவு செய்தனர்.
இரண்டு இரவு, மூன்று பகல்கள் ஆகும் அந்த மலையேற்றத்தில் பங்கு கொள்ள சற்றே நடுங்கிய மதிவதனியை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டு, 'நான் இருக்கிறேன்' என்று பாதுகாப்பு தந்தான் துருவ்.
கணவனின் கரம் தந்த கதகதப்போடு, தன் காதல் தந்த பாதுகாப்பில் புன்னகையுடன் அவனோடு இணைந்தாள் மலையேற்றத்தில்.
கடைசி நாள், எதிர்பாராமல் வந்த யானைக் கூட்டத்தை சமாளிக்க முடியாமல் திசைக்கு ஒருவராக சிதறினர். எங்கும் புழுதி பறந்து, அனைவரின் கண்ணையும் மறைக்கவே காட்சிகள் தெளிவில்லாமல் போனது.
சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு புழுதிப் புயல் அடங்கிய பின், அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்தனர் மதிவதனியைத் தவிர.
" மதிவதனீ..... " என்று காடு அதிர கத்தினான் துருவ். தன் மனைவியால் பதில் பேச இயலாது என்பதை மறந்து போனான் அந்தக் காதல் கிறுக்கன்.
கண்ணீரோடு காடு முழுவதும் கத்தி தேடவே, அவள் சென்ற தடயம் ஒன்றும் இல்லாமல் போனது. பல நெடிய பள்ளத்தாக்குகள் மற்றும் புலிகளின் நடமாட்டம் இருந்ததால் தேடுதல் மிகவும் சிக்கலாக இருந்தது.
தொடர்ந்து பல பகல்கள், பல இரவுகள் தேடியும் அவர்களின் தேடலில் எந்த ஒரு முன்னேற்றமும் இல்லை. "நிச்சயம் ஏதோ ஒரு காட்டு விலங்குக்கு பலியாகி இருக்க வேண்டும்" என்ற வனத்துறையினர், "இனி அவள் மீண்டு வருவதற்கு வாய்ப்பே இல்லை" என்று கூறி அவள் கோப்பை மூடினர்.
தன்னறையில் தன் படுக்கையில், தினமும் இரவில் விரல்களால் இதயக்கூடு கட்டி பறந்து போன தன் பறவைக்காய் காத்திருந்தான் துருவ். பணிக்கும் செல்லாமல், சுற்றம் மறந்து, எங்கேயோ வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டு, அவளின் மௌன பாஷையை தனதாக்கிக் கொண்டான்.
துருவின் நடவடிக்கையால் அதீதமான மன அழுத்தத்திற்கு ஆளான அவனின் தாயார் பவானி, மயங்கி கீழே விழுந்துவிட, பதறி அடித்துக் கொண்டு மருத்துவமனையில் அவசர சிகிச்சையில் சேர்த்தனர்.
உணர்வற்ற முகத்துடன் அவர் முன்னே துருவ் நிற்க, பெற்ற வயிறு பற்றி எரிந்தது பவானிக்கு.
" துருவா! கண்ணா! இந்த அம்மாவிற்காக நீ ஒரு காரியம் செய்வாயா? " என்றார் தன் உள்ளங்கையை அவன் புறம் நீட்டி.
அவர் கேட்பதை அவர் சொல்லும் முன்னே அறிந்தவனின் தலை மறுப்பாக கண்ணீருடன் அசைந்தது.
" இந்த அம்மாவிற்காக நீ மீண்டும் ஒரு திருமணம் செய்தே ஆக வேண்டும். என் பிள்ளையின் வாழ்வு என் கண் முன்னே அழிவதை விட, நான் அழிவதே மேல் " என்று கூறி தன் சுவாசத்திற்காக வைத்திருந்த ஆக்சிஜன் மாஸ்கை தூக்கி எறிந்தார்.
மூச்சுக்காக திக்கித் திணறி அவர் உயிர்வதைபடுவதை பார்த்த மொத்த குடும்பமும் ஸ்தம்பித்து, ஆக்சிஜன் மாஸ்கை அவருக்கு அணிய வர, அவர்களின் அனைத்து முயற்சிகளையும் தடுத்தார் பவானி.
குடும்பத்தினர் அனைவரின் குற்றம் சாட்டும் பார்வையும் துருவ் மேல் விழ, உயிர் இருந்தும் மரித்தது போல், கைகள் நடுங்க ஆக்சிஜன் மாஸ்கை அவர் தாயின் நாசியில் பொருத்தினான், தந்தையின் கைகளில் சிறைப்பட்டிருந்த தன் பாதத்தை விடுவித்தபடி.
செம வாழ்த்துக்கள் 
